zondag 25 december 2016

Ontoerekeningsvatbaarheden



Met Heidi in the country valt één vaste date in de week af. Niks haastig eten of een verkookt maaltje op tafel, omdat mijn aandacht met het water door de vergiet weggestroomd is. Hallo culinaire hoogstandjes.

Het komt alles door onze woensdagse telefoongesprekken tijdens het koken of erna.
    Nu die belletjes even niet nodig zijn, heb ik mijn hoofd er weer bij en kan ik me met één ding tegelijk bezighouden. Hiermee geef ik kruidig toe dat ik geen twee dingen tegelijk kan - ik wil het niet eens kunnen. Ik doe liever alles met aandacht.

Dat we elkaar bellen op Heidi’s woensdagochtend (denk aan zes uur tijdverschil) heeft te maken met haar uitlaatklus. Zij houdt in tegenstelling tot mij wel van honden en laat met plezier Luna en Olan uit en belt tegelijkertijd met mij.
    Even voorstellen: Luna is zwart, dom en needy, zoals Heidi uitlegt. Ze is een grote dame van het ras vuilnisbak. Olan denkt dat hij groot is en daarom een hondengod, maar is er een van de chihuahua’s. Nou moet je weten dat Luna denkt dat ze Olan is en Olan denkt dat hij Luna is. Waar gaat het mis?
    Stel je voor hoe ik denk dat ik er uit zie als ik alleen Marcel als soortgenoot tegenover me heb en we leven in een wereld van honden. Dan denk ik logischerwijs dat ik lang, superslank (halleluja) en bijna kaal (oh help) ben. Marcel denkt natuurlijk dat hij klein, een beetje te zwaar en een prachtige bos krullen heeft. De vraag is: hoe weet je hoe je eruit ziet in een spiegelloze wereld? Dan is je soortgenoot toch je spiegelbeeld?

Zie daar Olan (chihuahua, weet je nog?) die denkt Luna te zijn. Groots in eigen ogen en zet het op een rennen bij elke auto die voorbij komt. Hij schijnt er als een zotte achteraan te rennen. Zou hij dan denken een auto te zijn? Hij rent zo hard dat hij op het laatst de lucht in vliegt!
    Dat wil ik ook. Geen vleugels hebben en toch vliegen. Ik moet worden als Olan.
    Het heeft alles te maken met de hondenlijn. Ik krijg de neiging om het uit te testen: lijn om de nek en dan heel hard rennen, rennen, harder, harder. Om als de lijn op is met een ruk de lucht in te vliegen. I believe I can fly. De hond overleeft het blijkbaar elke week. Zal ik dat ook eens proberen?

Over proberen gesproken.
    Heidi maakt enorm mooie foto’s. Ze maakt er weet ik hoeveel en probeert de één mooier te maken dan de ander. Tot ze vorige week tijdens een wandeling even haar iPhone-galerij bekeek en ineens een rij onverklaarbare zwarte foto’s zag. Verder omlaag scrollend bleven ze komen. Alleen maar zwarte plaatjes. Tijd om ze te verwijderen.
    Het bleken 322 foto’s van haar binnenzak te zijn. Weet je hoe lang je bezig bent met het selecteren van zo’n berg foto’s? Lang, probeer maar uit! En de geleerde les? Laat je camera niet open staan als je de iPhone in je jaszak steekt.

Maar het kan nog zotter. Ineens ontdekte zuslief een stuk of tien gekke bekken in haar Phone. Die waren van Benjamin en mij.
    ‘Die heb ik niet gemaakt.’
    ‘Nee, duh, die heb ik gemaakt of eigenlijk Benjamin.’
    ‘Maar wanneer dan en hoe?’
    ‘Dat is niet zo moeilijk hoor. Jij liet vanochtend tijdens het ontbijt je telefoon onbeheerd en ontgrendeld achter. Dan gebeurt dit!’ Als ie vergrendeld was, kon ik met hetzelfde gemak inbreken op dat ding; ik ken haar code. Maar ja, wie laat de telefoon dan ook onbemand achter (bij familie nog wel)?

Ik vraag me ineens af of het wijs is om Heidi onbemand achter te laten. Ze kan maar zo ontoerekeningsvatbaar worden verklaard. Dat dan toch vooral liever samen met mij! Wat alleen maar in ons voordeel kan werken.
    Maar eerst morgen met de hele familie vol ontoerekeningsvatbaren (het rent natuurlijk in de familie) eerste kerstdag vieren. Fijne kerstdagen lieve mensen en voor de rest…