zondag 10 januari 2016

Voornemens



Krijgen we dat weer! Het gezeur over goede voornemens. We weten toch onderhand wel dat we massaal de mist in gaan om vervolgens op 18 januari als zwaar teleurgestelde hoopjes ellende op de bank te ploffen, want dan is het BlueMonday. Nog een week.
    
Toch heb ik één voornemen en geloof heilig dat ik die over 18 januari heen til en ver daar voorbij. Gewoon omdat het moet. Je zult bij mij geen slapjannekesheid bespeuren. Ik ga doorzetten!

Hoor ik jou nu kuchen, je keel schrapen en kijken met een blik vol wantrouwen? Fijn hoor, mensen die erin geloven! Maar dan ken je moi niet. Vergat je serieus even dat ik een perfectionist ben? Wat doet een perfectionist? Die doet de dingen perfect. I go!

Daarmee is niet gezegd dat ik het leuk vind of dat het me gemakkelijk afgaat. Man, ik haat sport en alles wat daarbij in de buurt komt. Het is vermoeiend, slopend, zweterig en saai.
    Mijn lijf verlangt echter meer energie, conditie en strakte. Dat laatste wordt lastig, want dat is een strijd tegen hormonen en leeftijd. Die verlies ik sowieso. Maar de rest, daar is aan te werken.
    Vandaar dat de crosstrainer weer gesmeerd is en ik ‘m niet langer meer mag smeren. Waar ik vorig jaar een kei was in ontkennen van dat apparaat op zolder, zeg ik nu: there’s work to do.

Gelukkig word ik aangemoedigd door mijn dochter.
     Dat heeft alles te maken met het feit dat zij ook de klos is. Zij moet net als ik serieus aan haar conditie werken. Bij haar ging van de een op de andere dag een knop om en nu gaat ze vier keer per week zweten op zolder. Ik voel vooral trots!!! Ze doet het maar wel.

Ik ook. Niet met de wens haar strakke lijf te evenaren (dat lukt toch nooit meer), wel om te zien wie het langer volhoudt. Ik stap er dus als concurrent in. Niet dat zij daar (zweet)lucht van hoeft te krijgen. Maar die aanmoediging heb ik nodig.
    Leuke bijkomstigheid, ze is ook trots op mij.

Ze is daarin niet de enige. Uit onverwachte hoek, je weet wel FACEHOEK, word ik toegejuicht. Of beter gezegd: uitgedaagd. Allemaal door één update van Celine en mijn reactie daarop. Wist is veel dat mijn eigen neef, we noemen hem voor het gemak maar even Jeroen, dat nou net meekreeg.
    Celine plaatste bij deze foto de tekst: Op de crosstrainer
    Als grootste fan, reageerde ik met: Stoer. Je bent mijn grote voorbeeld!  Dat ik daarmee het hart van mijn neef harder deed kloppen, kon ik niet vermoeden. Amper op verzenden gedrukt komt hij erbij met:
    Irene, je volgende post op Facebook is dus jij op de crosstrainer. Ik wil me niet laten kennen als a-sportief en reageer met:
    Eén van de volgende posts, goed? Dat kan iets zijn dat ik morgen deel, maar ook pas na mijn verjaardag in april.
    Schrijft hij: ik kijk er naar uit.
    Ik: ik niet!

Omdat ik me aan mijn woord wil houden, besluit ik twee dagen later de daad bij het woord te voegen en klim op de crosstrainer met de smartphone in de hand. Ik zoek direct de beste hoek voor een s(port)elfie, maar ontdek dat ik nog steeds niet zo’n selfie-pro ben als Celine. Ten tweede sta ik daar met mijn coup in out-of-bed-modus en geen mascara op. Ik ben net mijn bed uit, het ontbijt zit achter mijn kiezen. Na het sporten fatsoeneer ik mezelf heus wel. Al trainend bedenk ik hoe ik mijzelf wel florissant op de foto krijg en daarmee gelijk mijn belofte heb ingelost. Weg ermee.
    Maar mijn kop, boezem, buik en bovenbenen mogen absoluut niet op de foto, wat blijft?
    Mijn voeten! Klik!

Die foto is gedeeld. Doel bereikt!
    Oh nee, ik had een voornemen om meer te bewegen. Ineens wil ikzelf die foto, waarop mijn beloning te zien is. Jeroen kan genoegen nemen met mijn voeten, maar ik niet.

In het puntje van mijn typende vingers ligt al bijna de belofte van een foto met mijn krullen in fatsoen en mijn wimpers paars. Maar vooral een platte buik (ingehouden) en slankere bovenbenen. Dat als bewijs van mijn goede voornemen die ik ver voorbij 18 januari heb volgehouden. Op naar die foto op FEESTBOEK! Beloofd?

Ik dacht het niet!