zondag 28 juni 2015

Rokjesdag

Gisteren hadden we er weer één: een rokjesdag.
    Ik moest gelijk denken aan onze eerste rokjesdag van 2015. Of eigenlijk de dag daarvoor. Het voelde als een feestdag. Iedereen verheugde zich op het mooie weer dat in aantocht was. Aan alle kanten leefden mensen op bij het idee van hoge temperaturen. Het idee dat de lange broeken, dikke truien en wollige jassen eindelijk eens in de kast of aan de kapstok konden blijven hangen, klonk hemels.

Het idee verwarmde ook mij, terwijl ik met mijn zus door Deventer wandelde. Eigenlijk was het die dag al prachtig weer. Het begon wel bewolkt, maar klaarde naarmate de ochtend verstreek verrassend op. De spijkerbroek kon verruild worden voor een rokje; die ik niet bij me had. Wel had ik een regenjas in de rugzak, zegt de pessimist.
    De volgende keer moet er een rokje bij.

Door een sandwichbord vóór een winkelpand die schreeuwde: bijna rokjesdag, besefte ik dat er werkelijk beter weer op komst was. De boodschap dat ik dan ook bij die winkel die rokjes moest kopen, liet ik van me afglijden. Ik hing nu de toerist uit. Neem van mij aan: zou je ook eens moeten doen in Deventer. Wat een stad!

Dat bord en de verrassing van mooi weer dat op komst was, bepaalde me er bij dat ik way back besloten had niet meer te vertrouwen op de weersvoorspellingen van wie dan ook.
    Dat vind zijn oorsprong in Frankrijk (2011). Elke dag, tegen de tijd dat mijn man weer bij de wereld der wakkeren was, had ik allang geproefd van de buitenlucht: bewolkt!
    Hij tuurde slaperig en beduusd naar zijn telefoon, bekeek de weersvoorspellingen en vertelde me vervolgens dat het een bewolkte dag zou zijn. Het ergste was dat die boodschap zich de volgende tweeënhalve week dagelijks herhaalde. Sterker nog, elke dag klonk er achteraan:
    ‘Over drie dagen wordt het beter.’ Ik vraag me nu af of hij weleens op het knopje VERNIEUWEN heeft gedrukt.

Die vakantie bleven de rokjes akelig netjes in de koffer gestapeld en moest ik er zelfs een broek bij kopen. Al die jaren dat ik op vakantie ging, bleef de enige meegenomen broek onaangeroerd in de koffer, maar nu moest ik er één extra kopen. De enige die ik had, moest toch echt gewassen worden, maar een rokje dragen was veel te koud!
    Sinds die vakantie pak ik elk jaar twee spijkerbroeken in en de verhalen van de weermensen vertrouw ik voor geen cent meer. Hun ‘over drie dagen wordt het beter,’ heb ik namelijk nooit gezien!

Ook tijdens een kampeerweekend in Zuid-Limburg liet Marcel zich in de luren leggen door de weersvoorspellingen van weer.nl. Ik keek buiten de tent en trok mijn eigen conclusie. Mijn weersvoorspelling zijn elke dag deze: we zien wel wat het wordt.
    Ik zeg maar zo: regent het, dan word je nat. Schijnt de zon, dan droog je op. Soms komt na regen zonneschijn en heb je na zonneschijn ineens de regenjas nodig. Wat blijft? Een regenjas en nu ook een rokje in mijn rugzak. Vroeger zeiden ze toch: een slimme meid is op de toekomst voorbereid.

Wat mij betreft bereid een slimme meid zich voor op komende rokjesdagen.
    Hoewel mij een vorige keer op rokjesdag opviel dat vooral mannen er het hoogste woord over hadden. Alsof zij de rokjes dragen! En ik mag me druk maken met het scheren van mijn benen en mezelf voor de kop slaan, want ik ben weer eens een zonnebankkuur vergeten. Heb je mijn witte benen weleens gezien? Wat mij betreft noemen we rokjesdag voorlopig eerst maar zonnebrillendag.
    Maar erger nog. Ik dacht altijd dat het om de rokjes ging. Rokjesdag! Ik zocht steeds met alle plezier de leukste rokjes uit. Blijkt het daar helemaal niet om te gaan!
    Het gaat om de benen.