Klusbabe

Ineens staat ie daar, onze nieuwe schuur. Het lijkt alsof het met een simsalaboor, hokus pokus pilatus beton en ti ta schroefmachine ineens klaar is en staat te pronken in de achtertuin. Drie weken geleden begon het werk en nu staat het daar. Klaar voor het binnenwerk.

De aannemer heeft amper ‘houdoe’ gezegd of Marcel komt met een kruiwagen vol gereedschap de tuin in.

    ‘Zo, jij hebt er zin in.’ Ik kijk naar alles wat hij in de kruiwagen meezeult.

    ‘Ja, jij toch ook?’

    ‘Hoezo ik?’

    ‘Jij gaat mij helpen!’ Dit is geen vraag, toch? Ik sta verteld. Hoe komt die man erbij? Ik, madam-linkerhand in tweevoud die het verschil tussen een schroefmachine en boor niet eens ziet, moet mijn mouwen opstropen voor klussen? Er zit een boutje los bij mijn man.

    ‘Ik? Helpen?’ Ik schrik zelf van de piep in mijn stem. Marcel zet ondertussen de zaagmachine op zijn plek.

    ‘Natuurlijk, jij gaat balken zagen.’

    ‘Oh, dan pak ik eerst de EHBOtas.’ Voordat meneer iets kan zeggen ben ik binnenshuis en kom buiten met een fel rode linnen tas. Ik leg een verbandje, schaar en leukopor klaar en steek de telefoon in mijn broekzak; zo is 112 veilig dichtbij.

Ondertussen heeft Marcel zoveel elektrisch spul klaargezet dat mijn a-sympathie alleen maar groeit. Al dat gereedschap beweegt zo snel, maakt zo’n herrie en kan in mijn handen alleen maar levensgevaarlijk zijn. Dat weet ik gewoon heel zeker. Toch vind ik mezelf terug naast mijn man de klusser. Hij gelooft in mij. Misschien moet ik hem een kans geven om mij te bewijzen.

    ‘Vertel mij eens, wat verwacht je nou serieus van me?’

    ‘Dat je de balken zaagt. Dat zei ik toch.’

    ‘Dat meende je dus.’

    ‘Ja.’ Hij legt meteen de werkwijze uit: met een druk op de knop gaat een klep open en verschijnt de zaagschijf. Door op nog een knop te drukken gaat ie heel snel draaien. Dan omlaag en ‘krrrrrr’ (maar dan vele decibellen harder) is de balk doormidden.

    ‘Dat kan je heus wel. Je moet gewoon gevoel krijgen voor gereedschap.’

    ‘Gevoel? Praat me daar niet van. Maar dat combineren met gereedschap?’

    Hij stapt opzij. Tijd voor de eerste balk. Meten, neerleggen, druk op de ene knop, zorgen dat ik op de goede plek zit, druk op de andere knop en ‘krrrrrr’...

De balk is te lang.

    Natuurlijk, alle begin is moeilijk, er moet een klein stukje af. Is ie nog te lang. Nog een klein stukje...

Blijkt ie te kort, maar past wel op een andere plek. Gelukkig maar. Volgende balk!

    Het duurt een paar balken, maar dan heb ik toch met zekerheid door waar de zaag ten opzichte van het streepje moet staan. Vanaf dat moment klopt mijn zaagwerk en begin ik in mezelf te geloven. Klussen blijkt goed voor me.

Ondertussen heb ik daarbij de functie van gereedschapskist aangenomen. Omdat meneer alles achter zich laat slingeren (en steeds kwijt is), heb ik de rolmaat aan mijn ene broekzak, een potlood in de andere en hou, als ik niet aan het zagen ben, een schroefmachine in mijn linkerhand en een paar schroeven in de andere. Vervolgens geef ik hem, voordat ik de schuur uitloop met de balk onder mijn arm, de schroefmachine en schroeven en kom precies op tijd terug met een afgezaagde balk om de schroefmachine weer aan te nemen.

Om 22.00 uur staan we in de schuur en bewonderen het werk dat gedaan is. Het raamwerk voor het plaatsen van isolatie en gipsplaten is klaar. De tijd is door de hamerslagen gegleden.

    ‘Had je gedacht vanavond zo ver te komen?, vraag ik mijn wederhelft.

    ‘Nee.’
    Ik koester me in het idee dat het allemaal te maken heeft met mijn geweldige hulp en sta trots naast hem. Eigenlijk verwacht ik een box tegen de schouder zoals mannen onder elkaar doen. Die blijft echter uit.

    ‘Zie je wel dat jij veel handiger bent dan je dacht!’ zegt ie met trots in zijn stem.

    ‘Ja, schat je hebt altijd gelijk!’

    ‘Daarom zal ik je gelijk uitleggen hoe je isolatiemateriaal moet plaatsen en gipsplaten moet bevestigen, dan kan jij dat morgen allemaal zelf doen en is het klaar als ik thuiskom!'

Had ik nou maar niet zo mijn best gedaan!