Aan jou, lieve Marcel,
‘Wat wil jij nou voor je verjaardag?’ Een stomme
vraag - het antwoord klinkt elk jaar hetzelfde.
‘Niets, ik heb alles al…’ Een korte stilte: ‘En
ik heb jou!’ Je ogen stralen erbij.
‘Tja, daar kan natuurlijk niets aan tippen,’ antwoord
ik alsof ik mezelf zo geweldig vind. Jij weet beter. Ik weet dat jij niet
liegt. Het komt recht uit je hart.
Toch,
wil ik niet met lege handen staan.
Ik kijk naar buiten en zie de vuurschaal. Die
vervangen is geen overbodige luxe. Het heeft echter geen zin een nieuwe te
kopen en jouw daarmee te verrassen op je 47ste verjaardag. We hebben ons oog
laten vallen op een nieuwe haard, die te zijner tijd aangeschaft wordt en onze
veranda-to-be zal vullen met warmte. Uren
vol romantiek staat ons te wachten. Dat wordt een cadeau voor twee of vier.
Met
Vaderdag op de stoep, valt me op dat veel mannen blijkbaar gereedschap wensen?
Heb ik bij jou iets gemist? Moet ik nu ter plekke de laptop laat vallen en naar
de Praxis gaan?
Laat me niet lachen. Ik zie mezelf al zoeken
naar een schroevendraaier in de wetenschap dat jij, die anders best zuinig
bent, voor kwaliteit gaat (dat zie je onder andere aan mij). Ik zoek daarom bij
de dure schroevendraaiers. Denk ik er eentje gevonden te hebben, met een
prachtig rood (de kleur van de liefde) handvat. Maar neem ‘m niet mee. Een nachtje
dromenland is niet verkeerd, denk ik. Misschien kom ik op een beter en
origineler verrassing. Kom jij thuis…
‘Die schroevendraaier is wel heel erg groot.
En nog elektrisch ook! Waar hebben we zo’n groot gat nodig?’ Ik kijk er
verschrikt naar, jij met jouw materieel.
‘Irene, het is een grondboor.’
‘Oh.’ Vervolgens toon jij je spierballen en
graaft met dat gevaarte een gat in de grond, waar ik bijna van duizel. Je weet
wel, hoogtevrees.
Ik
wil gewoon iets persoonlijks. Een foto of beter: een canvas. Dat is het!
Jouw lieverdjes die groots pronken aan de
muur. Wij zijn jouw leven, dat weet ik maar al te goed. Natuurlijk weet ik dat
geen enkele foto, hoe groot ook, zal kunnen bevatten wat jij in ons ziet. Jij prefereert
ons real life! Je bent niet zo’n
seniele, ik bedoel, sentimentele kerel die de hele dag zit te dromen bij een
foto. Daarbij komt dat ik niet aan kan komen met een canvas van de HEMA.
‘Dat had ik zelf beter gekund,’ zal je zeggen.
Logisch, mensen komen bij jouw reclamebedrijf met de vraag of jij canvassen
drukt. Ja dus. Ze kosten wel wat meer dan bij de HEMA, maar ik hoef echt niet
dichtbij te staan om te zien dat jij meer kwaliteit toont. Echter een foto van
jouw lieverdjes, als canvas bij jou bestellen… Zou het opvallen?
Ik
geef het bijna op:
‘Kan ik je echt nergens blij mee maken?’ Ik
schrik, want je kijkt me uitdagend aan. Volgens mij heb je een idee.
‘ Schrijf een blog voor me. Eentje waar ik er
goed vanaf kom.’
‘Je bedoelt dat ik niets mag zeggen over
kaalheid of snurken?’ Ik slik. Dat bedoel ik met een uitdaging.
Maar
lieve schat, jou op een voetstuk plaatsen is niet moeilijk. Ik hoef alleen maar
naar mezelf te kijken. Ik ken mijn mankementen. Jij kent mijn vreselijke nukken
en mijn hormoonspiegel beter dan ikzelf. Jij leeft met mijn perfectionisme en
moet accepteren dat ik de zwakkere ben. En dan zeg jij met mij alles te hebben?
Blogspot is te klein om al mijn zwakheden te beschrijven. Laat mij het maar
hebben over jou.
Daarom
geef ik jou een sokkel. Ja, ga er maar opstaan. Ik kijk graag naar je op. Want
wie ik ben geworden, alles wat ik doe, mijn reden om te leven. Het is allemaal
door en voor jou. Jij koos mij en blijft dat doen. Ik wil niet zonder jou.
Daarom
snap ik je antwoord maar al te goed. Zoals jij voor mij, ben ik voor jou het beste
cadeau. Ik moet mezelf maar eens een strik om doen.
Je bent bijna thuis!
