Heb jij last van kerststress?
Ik niet hoor! Nou ja, een
beetje dan. Mijn zorg wordt veroorzaakt door de verantwoordelijkheid voor
cadeaus die we dit jaar uitpakken op derde kerstdag bij mijn schoonouders. Omdat
wij niets doen met Sinterklaas, doen wij pakjesavond met Kerst. Heel gezellig
bij elkaar.
Zie ons samen bij de gesloten haard. Mijn schoonpa klikt de vlammen hoger
en zonder verbranding van hout, vult de kamer zich met warmte. Het is bijna
wonderlijk.
De kerstboom staat er naast met
daaronder de verzamelde cadeaus. Ma steekt kaarsjes aan en het licht wordt gedimd.
Een beker warme chocolademelk met een flinke toef slagroom staat dampend op de
salontafel. Tijd om uit te buiken kennen we niet.
De ontspanning spat er af! Maar of het allemaal zo stressloos verlooptt
voordat we daar zitten? Was het maar waar dat ieder van ons maar zo een verlanglijstje
op tafel legt en alle wensen net zo gemakkelijk vervuld kunnen worden. In één
middagje statten alles vinden; dat zie ik wel zitten.
Voor mijn schoonvader is het binnen een uurtje gedaan. Hij wist een paar
geweldig leuke en nuttige cadeaus te bedenken. Een bezoekje aan De Fakkel en het
tuincentrum en klaar was ik. Ik hoor hem al op pakjesavond:
‘Wat een verrassing! Dank u kerstvrouw.’
Mijn schoonma en ik stralen. De gezelligheid en blije gezichten is ons grootste
kerstcadeau.
Onderwijl zullen onze kinderen hun verrassingen openen. Hopelijk zullen
ze wat minder stuiteren, ze zijn tenslotte wéér een jaartje ouder.
Het is eigenlijk wel grappig dat het grootste
cadeau nog niet gespot is door dochterlief. Het staat verstopt achter het doorschijnende gordijn. Hoe dan ook zal ze er blij mee zijn. De andere
verrassing heeft ze al met haar ogen uitgepakt. Weg surprise.
Zo is het ook met zoonlief; hij
krijgt een gewenst en een onverwacht cadeau. Altijd leuk als ze iets krijgen dat
ze niet vroegen.
Met een horlogebandje dat op knappen staat, een gitaarsnaar die gebroken
is en een portefeuille die uit elkaar valt, kan ik eindelijk ook eens flink
uitpakken voor Marcel. Hoewel ik vooral aan het inpakken ben. Helaas ontbreekt
de portefeuille. Mijn zoektocht naar een geschikte vervanger is teleurstellend. Ik maak me echter geen zorgen, ik heb nog een kleine twee weken.
Dan is daar mijn schoonmoeder. Zij weet net als ik niet wat te vragen.
Wij zullen echter tijdens het shoppen
wel iets leuks vinden voor onszelf. Lekker zelfvoorzienend op pad, zijn we goed
in. Ik zou hierin zondermeer haar dochter kunnen zijn.
Ik vermoed dat mijn schoonmoe een
agenda voor zichzelf uitzoekt. Niets zo persoonlijk als een agenda, vooral als
je ‘m twee keer krijgt.
Dat was vorig jaar. Toen heeft
ze de agenda’s voor haarzelf en pa, voorzien van sinterklaaspapier in de Pietenzak
gedaan op het sintfeestje van mijn schoonzus en haar gezin. Om diezelfde agenda's later in de
maand te verpakken in kerstpapier en onder de boom te leggen op onze
pakjesavond.
Mijn schoonma kan zo goed toneelspelen: ze
keek naar haar agenda of ze ‘m nooit had gezien. Tot ze me vandaag de waarheid vertelde.
Een cadeau twee keer gebruiken… Toen Marcel daar lucht van kreeg, wist
hij ineens het meest perfecte cadeau voor hemzelf: elk jaar een cadeau dat elk
jaar weer opnieuw gegeven kan worden. Een sinterkerstherhaalcadeau dus. En ik
mag bedenken wat het wordt.
‘Anders is het geen verrassing!’,
zegt ie.
Voel ik toch ineens kerststress!
