‘Echt niet!’ klonk ik verbouwereerd. Het enige oranje in mijn huis was een oranje vaatdoek op het aanrecht, een toevalstreffer. Zelfs de Oranjehamsters van Albert Heijn blijven onzichtbaar. Mijn bewijs dat
Tot gisteren! De NOS kon wel eens gelijk hebben. Oranjekoorts drong zich op, ook bij ons, via de verjaardag van Benjamin. Hij voelde zich echter niet jarig.
Dat kon toch niet?! Waar kon ik het feestgevoel voor hem kopen? Het soort feestgevoel dat ik ervaren heb bij de 5-1 monsterzege op Spanje. Ik heb geen seconde van die wedstrijd gezien, maar het gejuich verraadde de winst voor Nederland. Dat gevoel moet in de herhaling.
Natuurlijk! Moet Marcel hebben gedacht. Hij bedacht het plan om voetbal te gaan kijken. Daar ligt garantie voor gratis feestgevoel op ons bord en een goed verjaardagsgevoel voor zoonlief. Benjamin straalt erbij.
Ik niet. Ik vraag me af of ik mijn man eigenlijk nog wel ken. Is hij van voetbalhater ineens voetbalhooligan geworden? De laatste week viel me al op dat hij bij het zappen steeds langer bleef hangen op Nederland 1. Help! Hij vindt voetbal leuk en wil kijken.
In één ding sta ik achter hem: het vertrouwen dat Nederland wint!
Bij alle gejuich zal ik echter mezelf doen geloven dat het voor de jarige job is. Heerlijk, zo’n meelevende en feestvierende buurt. Verder kijk ik maar half mee naar de wedstrijd Nederland – Australië, want ik kan echt niet 90 minuten lang kijken naar 22 mannen die achter een bal aan rennen. Ik hoef geen getuige te zijn van elke stap, struikel of kopbal.
Wel ben ik erbij als doelpunten vallen. Het aanzwellen van gejuich is bewijs om op te kijken. Toen het eerste doelpunt viel, juichte ik luid mee met de armen in de lucht.
Wat? Ik? Zagen de anderen het? Heb ik Oranjekoorts? Niet doorvertellen hoor.
Oh nee. Het was mijn feestgevoel voor de jarige! Gefeliciteerd Benjamin!
