zaterdag 14 september 2013

Een half uurtje



Dit gaat echt niet goed. Ik had me nog zo voorgenomen een blog te gaan schrijven. Ben ik met van alles bezig geweest, maar geen blog. Nu heb ik nog maar een half uurtje. Daarmee heb ik direct de titel, wat een hoop denkwerk scheelt. Het kopwerk gaat ‘m nu zitten in de vraag: Waar ga ik over schrijven? Er is zoveel, maar de klok tikt al.

Zal ik dan gewoon vertellen over vanmiddag? Dat ik thuis kwam nadat ik Celine naar paardrijden had gebracht. Ze verzorgde Seros, deed vlechten in haar manen. Verwende haar met wat lekkers en kon naar de bak. (5 min.) Zij kon genieten van een uur rijles, terwijl ik op huis aan ging.

Daar werd ik verrast door Marcels aanwezigheid. Hij is zelden zo vroeg thuis op donderdag. Waarom hij nu zo vroeg was, werd al snel duidelijk. Hij had een Workmate gekocht en was nu bezig die in elkaar te zetten. Niet eentje van Black&Dekker, maar van een ander vaag onbekend merk.
   Krijgt hij vast spijt van, alleen zeg ik dat niet hardop.

Dat Marcel een Workmate kocht verbaast me niets. De andere kerel in dit huis is tegenwoordig helemaal into ‘techniek’ zoals hij dat zelf zegt. Lego is hopelijk tijdelijk uit. (10 min.)
   Deze week heeft de kleine kerel inspiratie opgedaan in het dramalokaal. Tijdens de les heeft hij de spots die daar hangen van binnen en buiten bestudeerd (bestuurde hij  de lesstof maar zo goed) en wilde die even namaken. Blikjes, lampjes, plankjes, het kwam allemaal tevoorschijn.  Zonder dat papa erbij was om te bepalen of het wel veilig was. Meneertje ging aan de gang.

In de tuin werden planken en ander materiaal van lengte veranderd. Binnen klonken geluiden van boor- en schroefmachine. Het voelde of ik in een sociale werkplaats was beland.
   Met een big smile bedenk ik dat dit altijd beter is dan bankhangen met een laptop op schoot of een smartphone in de hand. (15 min.)

Alleen ging dat klussen wat lastig zonder goede werkbank en toen het ook nog ging regenen kwam  het kind vliegensvlug naar binnen! Zie hem binnen staan met alle spullen van buiten. Dacht hij nou werkelijk dat hij binnen aan de eettafel mag gaan zagen? Dat dacht ik niet! Hij boos, ik boos…

Vandaar dan ook de Workmate.
   Het in elkaar zetten is aan Marcel besteed. Wie denk je dat hier de fietsbanden plakt (niet dat ik het niet kan)? Wie denk je dat hier de boel schildert (niet dat ik dat niet kan)? Wie denk je dat hier de kamers behangen heeft (niet dat ik dat niet kan)? (20 min.) Goed, je begrijpt: Hoeraaaaa! Mijn man is klusser. Hij is er gewoon sneller en handiger in.

Ik ga maar koken, dat is dan weer niet aan hem besteed. Doch wat hoor ik? ‘Zucht, steun, kreun…’
   ‘Whats up?’
   ‘Het werkblad van de Workmate blijft niet stevig vast.’ Het kantelt zo erg dat ik al voor me zie hoe eerder de vinger van mijn zoon eraf gezaagd wordt, dan het plankje doorgezaagd zal zijn. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Doch ik vertrouw blind op Marcel. Hij wast dit varkentje wel even!

Als het eten klaar is en we op Celine wachten, is de mobiele werkplaats nog steeds niet werkzaam. (25 min.) Het werkblad kantelt wel niet meer, maar het ding kan niet volledig ingeklapt worden. Marcel verzekert zich er van dat het allemaal goed zit en bestudeert voor de zoveelste keer het boekje. Het zit écht allemaal goed.
Ik kijk ondertussen ook even. Het boekje hoef ik niet te zien, mij te ingewikkeld. Ik kijk gewoon uit mijn doppen.
    ‘Marcel, zou de boel niet in die gaten hebben moeten zitten?’ en wijs twee langwerpige gaten in het frame aan, die iets lager liggen dan waar nu een dwarsstuk in vastgeschroefd zit. Marcel pakt het boekje er wéér bij, kijkt naar de gaten, bekijkt het boekje nog eens, kijkt weer naar het werkblad en ‘potjandosie…’ ( 30 min.)

Dacht ik met ‘Een half uurtje’ een goede titel te hebben.
Had ‘m beter ‘Een uurtje’ kunnen noemen.

(Zie hier het resultaat van Benjamins technische kunde)