Regenboogweek

Daar klonk een 'pling' vanuit mijn phone: collega Frank Magdelyns liet van zich lezen. Nee, erger, hij liet mij zien:

    ‘Gespot,’ schreef hij en ik schrok me bleek. Wat een on-florissante vet ver ingezoomde foto en omdat ik deze als eerste in mijn blog plaats (expres klein), wordt het de thumbnail in mijn facebookpost.

    Thanks Frank!

Herkenbaar

Dit kan twee kanten op gaan: jij als lezer schrikt er zo van en leest nooit meer een blog of jij als lezer wordt heel nieuwsgierig en weet niet hoe snel je verder moet lezen om mij in mijn werkkleding aan het werk te zien.

    Wat je niet ziet is dat voorop de trui ter hoogte van mijn t**t en achterop mijn rug de naam en het logo van ’t Groentje prijken. Door die trui accepteren mensen dat ik soms op plaatsen sta waar een ander niet durft te staan. Door die trui verstomt gemopper als:

    ,,Wat doet dát mens daar ineens?” en kijkt niemand me boos aan. Heel veilig.

    Al ben ik daar aan het werk, ik zie nu hoe vreselijk het eruit ziet dat ik mijn regenjas om mijn middel draag. Géén gezicht! Deze foto roept heel hard:
    ,,Journalisten willen en horen never nooit niet op de foto.” Wie het lef dan toch had om mij al fotograferend op de foto te graveren?

Fotohaat

Dat zoek ik zo uit, dacht ik. Eerst Frank antwoorden:

    "Oh wauw, zucht. Zeker een foto van René?" Frank deelde de facebooklink van de Inwonerspartij Toekomst Houten (ITH) waar hij die foto vond en schreef:

    ,,Ik haat het ook om op foto’s te staan.” Dat wist ik, want ik vereeuwigde hem eens voor de krant. Men plantte een boom voor hem en de krant was erbij. Jippie! Hij was blij geschrokken. Vond de boom leuk, dat ik een foto maakte niet. We leefden gelukkig op goede voet verder. Thanks Frank.

    En bijna vergeten: ik maakte laatst ook nog een foto van hem en een mede-vrijwilliger. Hij went er al aan, klaagde toen niet.

Onderzoeksjournalistiek
Terug naar de foto waarop ik sta tijdens de opening van de Regenboogweek. Ik schreef aan Frank:
    ,,Er waren wel heel veel camera’s bij het hijsen van de Regenboogvlag." Daarbij hield ik René, een van de altijd aanwezige fotografen, in de gaten, maar al die anderen niet en ‘klik’. Ik wilde weten wie de foto maakte en bekeek daarvoor de foto die ik andersom maakte. Ik ontdekte twee mensen. Een van hen kende ik niet en stuurde daarom een vet ingezoomd deel uit mijn foto naar Frank. Zij bleek een D66 lid en zou toch geen foto delen bij de ITH? Een andere man, kende ik van de LHBTQIA+-klankbordgroep en is CDA-er.

    ,,Recherchebureau Frank en Irene bv.,” bedacht Frank tussendoor en onderzocht samen met mij de foto. Tada, als de echte prof zag Frank waar ik overheen keek: ,,Ik zie een derde fotograaf, Ab, die ken ik. Zal ik hem vragen om de officiële foto?”
    ,,Ja, leuk, dan kan ik die uitvergroot boven mijn bed hangen. Maar niet doorvertellen dat ik Ab in elkaar sla, omdat hij mij op de foto knikkerde.”
,,Ik vertel nooit iets door.” Waarna Frank een screenshot deelde:

    ,,Je hebt het echt gevraagd?", lachte ik hard.

    ,,Maar verder niet op enter gedrukt.”

    ,,Doen! Enne, waar woont die Ab?”

    ,,Ik ga stoppen.” Ja, lekker dan, stoppen toen het spannend werd. Het adres bleef uit;  Ab blij, al weet hij dat niet.

Incognito
Dat stoppen duurde echter één dag. Daar kwam weer een foto binnen. Eentje waarbij ik beter nog iets verder achter de burgervader had kunnen kruipen.
    "Waar vond je die nu weer?"
    ,,Bij de VVD. Zal ik je taggen?," vroeg Frank.

    "Tuurlijk, doen met de boodschap: daar is Irene weer!” Die tag kwam gelukkig niet. Wel bedacht ik dat ik incognito naar de volgende activiteit voor de krant ging. Aangepast aan de locatie dan wel.

Scheepsrecht?

Als een echte stalker, ik bedoel rechercheur, vond Frank op de donderdag een derde foto waarop ik stond. Deze keer als schrijver at work. Hèhè, eindelijk leek het alsof ik iets uitvoerde deze week. Frank vond deze foto op de facebookpagina van Houten Anders.

    En nee, ik zei niet:

    ,,Drie keer is scheepsrecht." Wat een flutspreuk. Ik dacht: Ik denk dat ik maar eens heel politiek Houten in elkaar sla.

    ,,Aan de kant Frank!"

***

De Regenboogweek

Tot zover mijn blog.

    Nog even over de Regenboogweek: Ik mocht er in dubbelfunctie aan bijdragen: ik schreef een artikel ter voorbereiding op die week, lees hier de verhalen van vier mensen. Daarnaast mocht ik als TypischIrene meewerken aan vier posters waarop we vier LHBTQIA+ers portreteerden met een persoonlijke quote. Waar een fotograaf de foto's maakte, mocht ik de vier mensen spreken en de posters ontwerpen. Ik deel ze onder deze blog.

    Ik kan iedereen aanraden eens eerlijk en open met LHBTQIA+-ers in gesprek te gaan. Ze zetten mij aan het denken, ze begrepen mijn onbegrip (waar ik die voelde), ze stelden me daarin gerust, ze deelden heel open hun verhaal en kregen daarmee ieder op zich een plek in mijn hart. Deze mensen zouden weleens de liefste mensen kunnen zijn die ik ooit ontmoette, want vanuit hun eigen vraag om acceptatie, accepteren zij anderen. Hallo! Ik vier sabbat, hoe raar is dat als niet-Jood? Zo kwetsbaar als zij zijn, zo geven zij ieder ander de ruimte zichzelf te zijn. Nergens zie ik dat meer dan bij hen. Zij weten dit: om te krijgen wat ik wil, moet ik geven wat ik wil: acceptatie.

Artikelen

Wat betreft de regenboogweek zelf, schreef ik een artikel over het hijsen van de Regenboogvlag; ik bezocht de bijzondere koffieochtend in het Haltna Huis; ik werd opgenomen in het Queerhouse en hoopte op de ontmoeting met ouders van LHBTQIA+jongeren. Daar bleef het stil.

    Ik kon helaas niet alle activiteiten bezoeken, maar genoot daar waar ik was. Ik mocht optrekken met zoveel verschillende mensen en meewerken aan deze week. Wat een zegen, wat een eer. Volgende keer ben ik er hopelijk weer bij. Ik doe het uit liefde voor onder andere deze mensen: