‘Ik ben 38!’ Waarop mijn lijf antwoordt met:
'Kraak, piep, kreun', en weer een vlieg-opper.
Peoples
Genderneutraliteit past mij niet, ik snap het zelfs niet. Maar oké, ieder zijn ding. Daarom zeg ik trots zonder iemand tegen de borst, of de afwezigheid daarvan, te willen stoten: ik ben trots vrouw te zijn. Niet dat ik soms liever man ben. Die piepels (met een p van peoples) hebben voordelen, zoals iets met bomen en plassen. Daartegenover blijft de ongelijkheid zo enorm stinken.
Ondanks dat sta ik voor mijn geslacht, waarbij meespeelt dat ik de vrouwelijke rondingen mooier vindt dan mannelijk vierkant. Zo, dat lucht op.
Wandelschoenen
Hoe ik hierbij kom?
Nou, mijn wandelschoenen waren versleten. Door de sluiting van winkels en de huidige maatregelen, had ik echter niet zo’n zin in shoppen. Ik bestelde net zo lief precies dezelfde online. Als deze lekker zitten, dan de nieuwe variant ook, toch? Zeker toen ik fel rode wandelschoenen ontdekte, was ik verkocht. Die kleuren lekker bij mijn jas. Tot ik ze niet in mijn maat vond en bijna de zoektocht opgaf.
Geduld
Wel opletten hè? Ik schreef bijna. Vorige week overwoog ik bijna mijn laatste blog te schrijven. Ik deed het echter niet. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Bijna is hierin bepalend, want Marcel zocht mee. Hij vond die rode wandelmuiltjes wel en stuurde mij de link. Ik zette het om in een bestelling en las dat ik vier dagen op de deurmat kon wachten. Een waarschuwing van Marcel volgde:
‘Verheug je niet op die bezorgdag. Alles loop achter.’
‘Goeie, ik verheug me een dag langer, oké?’
Tot ik een dag vóór bezorging las dat de schoenen uitverkocht waren.
‘Aaarggghhh…!’ Nog één keer doorzocht ik het weerzinwekkende wilde web om te eindigen met een appje naar Lowa met de vraag of de schoenen nog bestaan. Hun antwoord:
‘Nee, dat model is uit 2018.’ Dubbel aaarggghhh…!! Mijn zoektocht eindigde direct. Ik zocht opnieuw en vond paarse wandelschoenen. Ook mooi, maar still in the making. Of ik geduld heb? Ik glij meer over straat dan dat ik loop. Nee!
Leeftijd
Ik besloot het anders te doen. Met een open view plande ik een afspraak bij Bever en wandelde een dag later de winkel binnen.
‘Mevrouw u bent voor dit tijdblok de laatste klant, alleen de luxe fauteuil is nog vrij,’ zei de verkoper.
‘Wat heerlijk om me de queen-of-the-shop te voelen. Kom je de schoenen dan ook brengen?’, vroeg ik met een glimlach vanachter mijn mondkapje.
‘Ja,’ zei hij, ‘maar eerst een voetscan.’ Werd daar mijn voet van alle kanten bekeken zeg. Zo kon meneer direct bepalen welk schoenen sowieso afvielen. Natuurlijk werd mijn on-maat ontdekt. Ik draag wel meer on-maten, maar die zijn alleen belangrijk bij Hunkemöller. ‘Wilt u de uitkomst van de scan via mail ontvangen?’
‘Graag.’
‘Dan voer ik wat gegevens in.’ Na het noemen van naam en dergelijk, vroeg hij: ‘U bent vrouw. Oh wacht, ik zie meer mogelijkheden. Dat is nieuw, u kunt ook neutraal zijn of het niet willen zeggen.’
‘Kan ik ook kiezen: weet ik niet?’, lachte ik. ‘Meneer kijk nou zelf. Ik draag een rok! Hoeveel trots op vrouw-zijn laat ik daarmee zien?’ Hij wist mijn antwoord.
‘Ik durf het bijna niet te vragen, maar bent u tussen de 45 en 55 jaar?’
‘Ho, wacht! Echt? Je bent de eerste die me op mijn waarde, leeftijdswaarde, schat.’ Hang de slingers op, blaas ballonnen op en geef die man een sticker. Oh nee, niet! Hoezo is hij hier zo confronterend goed in? It striked me.
Mondkapje
Natuurlijk is alles de schuld van het gezicht-ontsierende mondkapje. Die man zag alleen mijn ogen met wallen en rippels omlijst. Hoor mijn derde:
‘Aaaarggghhh…!!!”, en kijk die uitroeptekens. Zonder dat gezicht-bedervende mondkapje schatte hij me vast begin 40. Net als iedereen. Een after-interview gesprek met een kledingverkoopster bewees dat. Wij spraken elkaar zonder mondkapje.
Peoples
Genderneutraliteit past mij niet, ik snap het zelfs niet. Maar oké, ieder zijn ding. Daarom zeg ik trots zonder iemand tegen de borst, of de afwezigheid daarvan, te willen stoten: ik ben trots vrouw te zijn. Niet dat ik soms liever man ben. Die piepels (met een p van peoples) hebben voordelen, zoals iets met bomen en plassen. Daartegenover blijft de ongelijkheid zo enorm stinken.
Ondanks dat sta ik voor mijn geslacht, waarbij meespeelt dat ik de vrouwelijke rondingen mooier vindt dan mannelijk vierkant. Zo, dat lucht op.
Hoe ik hierbij kom?
Nou, mijn wandelschoenen waren versleten. Door de sluiting van winkels en de huidige maatregelen, had ik echter niet zo’n zin in shoppen. Ik bestelde net zo lief precies dezelfde online. Als deze lekker zitten, dan de nieuwe variant ook, toch? Zeker toen ik fel rode wandelschoenen ontdekte, was ik verkocht. Die kleuren lekker bij mijn jas. Tot ik ze niet in mijn maat vond en bijna de zoektocht opgaf.
Geduld
Wel opletten hè? Ik schreef bijna. Vorige week overwoog ik bijna mijn laatste blog te schrijven. Ik deed het echter niet. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Bijna is hierin bepalend, want Marcel zocht mee. Hij vond die rode wandelmuiltjes wel en stuurde mij de link. Ik zette het om in een bestelling en las dat ik vier dagen op de deurmat kon wachten. Een waarschuwing van Marcel volgde:
‘Verheug je niet op die bezorgdag. Alles loop achter.’
‘Goeie, ik verheug me een dag langer, oké?’
Tot ik een dag vóór bezorging las dat de schoenen uitverkocht waren.
‘Aaarggghhh…!’ Nog één keer doorzocht ik het weerzinwekkende wilde web om te eindigen met een appje naar Lowa met de vraag of de schoenen nog bestaan. Hun antwoord:
‘Nee, dat model is uit 2018.’ Dubbel aaarggghhh…!! Mijn zoektocht eindigde direct. Ik zocht opnieuw en vond paarse wandelschoenen. Ook mooi, maar still in the making. Of ik geduld heb? Ik glij meer over straat dan dat ik loop. Nee!
Leeftijd
‘Mevrouw u bent voor dit tijdblok de laatste klant, alleen de luxe fauteuil is nog vrij,’ zei de verkoper.
‘Wat heerlijk om me de queen-of-the-shop te voelen. Kom je de schoenen dan ook brengen?’, vroeg ik met een glimlach vanachter mijn mondkapje.
‘Ja,’ zei hij, ‘maar eerst een voetscan.’ Werd daar mijn voet van alle kanten bekeken zeg. Zo kon meneer direct bepalen welk schoenen sowieso afvielen. Natuurlijk werd mijn on-maat ontdekt. Ik draag wel meer on-maten, maar die zijn alleen belangrijk bij Hunkemöller. ‘Wilt u de uitkomst van de scan via mail ontvangen?’
‘Graag.’
‘Dan voer ik wat gegevens in.’ Na het noemen van naam en dergelijk, vroeg hij: ‘U bent vrouw. Oh wacht, ik zie meer mogelijkheden. Dat is nieuw, u kunt ook neutraal zijn of het niet willen zeggen.’
‘Kan ik ook kiezen: weet ik niet?’, lachte ik. ‘Meneer kijk nou zelf. Ik draag een rok! Hoeveel trots op vrouw-zijn laat ik daarmee zien?’ Hij wist mijn antwoord.
‘Ik durf het bijna niet te vragen, maar bent u tussen de 45 en 55 jaar?’
‘Ho, wacht! Echt? Je bent de eerste die me op mijn waarde, leeftijdswaarde, schat.’ Hang de slingers op, blaas ballonnen op en geef die man een sticker. Oh nee, niet! Hoezo is hij hier zo confronterend goed in? It striked me.
Natuurlijk is alles de schuld van het gezicht-ontsierende mondkapje. Die man zag alleen mijn ogen met wallen en rippels omlijst. Hoor mijn derde:
‘Aaaarggghhh…!!!”, en kijk die uitroeptekens. Zonder dat gezicht-bedervende mondkapje schatte hij me vast begin 40. Net als iedereen. Een after-interview gesprek met een kledingverkoopster bewees dat. Wij spraken elkaar zonder mondkapje.
Ik beloofde binnenkort shirts te komen neuzen.
‘Wat zoek je?’
‘Niet al te synthetisch kleding, want dat matcht niet met vlieg-oppers.’ Ze schrok.
‘Hoe oud ben jij dan!’ Gelukkig stapte ze niet over op ge-u.
‘48.’
‘Dat gaf ik je niet.’ Daarmee bevestigend wat ik al dacht, dat de mondkapjes ons ontsieren.
Sprankelend
Marcel beaamde dit:
‘Zonder jouw full-face experience, missen we je guitige, gezellige smile, wat bepalend is in hoe jij overkomt.’ Ik sprankelde weer. Door hem durf ik geloven dat ik, zelfs als ik eenmaal vijftig ben, nog steeds niet op waarde word geschat. Zo klinkt geen vierde aaarggghhh…!!!! Maar een hele harde: YES!!!!!
‘Wat zoek je?’
‘Niet al te synthetisch kleding, want dat matcht niet met vlieg-oppers.’ Ze schrok.
‘Hoe oud ben jij dan!’ Gelukkig stapte ze niet over op ge-u.
‘48.’
‘Dat gaf ik je niet.’ Daarmee bevestigend wat ik al dacht, dat de mondkapjes ons ontsieren.
Sprankelend
Marcel beaamde dit:
‘Zonder jouw full-face experience, missen we je guitige, gezellige smile, wat bepalend is in hoe jij overkomt.’ Ik sprankelde weer. Door hem durf ik geloven dat ik, zelfs als ik eenmaal vijftig ben, nog steeds niet op waarde word geschat. Zo klinkt geen vierde aaarggghhh…!!!! Maar een hele harde: YES!!!!!
