zaterdag 20 maart 2021

Geslijm

Ze schuift de achterdeur open, leunt ietsjes naar buiten en wacht op de:
    ‘Goede middag mag ik uw bestelling?’
    ‘Ja natuurlijk. Ik wil graag een BigMacMenu met frietsaus en bosvruchtenthee.’
    ‘Oké, een BigMacMenu. Een groot of medium menu?’
    ‘Groot.’
    'Wat wilt u erbij drinken?’
    ‘Oh, bosvruchtenthee.’
    ‘Bosvruchtenthee.’ Een stilte valt. Thee, is blijkbaar ingewikkelder dan de gebruikelijke cola. ‘We hebben geen bosvruchten thee, wel rooibos of forestfruit.’ Celine fronst haar wenkbrauwen en kijkt me lacherig aan.
    ‘Forestfruit.’ De muppet aan de andere kant van de bestel-hot-line weet duidelijk niet dat bos en forest hetzelfde zijn.
    ‘Oké, wilt u er frietsaus bij?’
    ‘Ja.’ We luisteren allemaal in stilte mee, benieuwd naar hoe dit af gaat lopen.

Dutje

    ‘Anders nog iets?’ Oei, nog maar one down; we zijn met vijf! Marcel die achter het stuur zit, zakt wat onderuit, legt zijn hoofd tegen het hoofdsteun, sluit zijn ogen en fluistert:
    ‘Maak mij maar wakker als ze klaar zijn.’
    ‘Ja, ik wil nog een BigMacMenu, maar nu met cola en geen frietsaus en…’
    ‘Een BigMacMenu, groot of medium?
    ‘Groot.’
    ‘Wat wilt u erbij drinken?’
    ‘Cola,’ klinkt Celine ineens relaxed. Ze past zich horenderoren (de zus van zienderogen) aan. Ze begrijpt ineens het systeem van vraag en antwoord.
    ‘Frietsaus?’
    ‘Nee.’
    ‘Anders nog iets?’
    ‘Ja, de BigMacMenu moet zonder kaas.’
    ‘Zonder kaas.’
    ‘Zonder saus.’
    ‘Zonder saus.’
    ‘En geen augurk.’
    ‘Geen augurk. Anders nog iets?’
    Het vervolg van de bestelling verloopt smoother. Dank aan de gezinsleden die rare fratsen achterwege laten.
    ‘Marcel, wakker worden we kunnen weer,’ zeg ik ondersteund door een por in zijn zij.

Hamburgèr
Wat mij betreft missen we de easy-order-zuilen. Die zijn zo gemakkelijk; vooral in Frankrijk, want tijdens onze vakanties en vóór het easy-order-tijdperk, schoof men mij vooruit om de bestellingen live te plaatsen. De rest van mijn gezin was te jong of verlegen. Stond ik daar met mijn Frans die niet verder gaat dan une baguette, bonjour et bon soiree… Gelukkig heten de producten daar hetzelfde als bij ons, hooguit omgedraaid, bijvoorbeeld de Filet ‘o Fish. Spreek ze wat Franser uit en het komt goed. Tot de verkoper iets onbegrijpelijks vroeg. Oh boy, dan keek ik de ander wollig aan en vroeg mijn escape:
    ‘Marcel wat vraagt hij?’ Waarop Marcel antwoorde, alles redde en onze bestelling klaargemaakt werd. Meestal klopte het ook nog. Zo niet, dan ging ik niet terug.

Aanpassingen
Het werd pas echt lastig toen Benjamin de hamburger ontdekte, maar dan wel alleen het broodje en de burger. Het viel me nog mee dat hij het broodje en de burger wilde, anders kregen we alleen nog zout. Boy, hoe moest ik die bestelling nou in het Frans doen? Dat klonk ongeveer zo:
    Un, of is het une, hamburgèr sans sauce et sans augurk, uhm wat is augurk in het Frans? Oh ja, cornichon, sans cornichon.’ Dat ze me daarbij aankeken als was ik een Hollandse alien in eigen persoon? Boy, snap ik dat! Ik ben altijd een alien in La France.

Gepiep
Terug naar nu: Hebben we eindelijk de bestelling, met alle aanpassingen, zet Benjamin het nog even op een piepen!
    ‘Tjonge jonge!’, klinkt meneertje van 1.86. ‘Ligt die burger wéér scheef.’ Het is iedere keer hetzelfde liedje. Hij heeft wel gelijk, zo moeilijk kan het toch niet zijn om een burger recht op het broodje te leggen. Deze burger hangt ook niet half uit bed tijdens het slapen.
    Tot Lara Benjamins klacht overtrof:
    ‘Ik mis de MaestroBurger.’ Ze veegt haar ogen droog.
    ‘Ja, inderdaad, die mis ik ook!’, klinken Marcel en Celine in koor. Geloof het of niet, in vervolg op mijn blog over luistervink Google, blijken de afluisterpraktijken verder te gaan dan we dachten. Het is werkelijk véél erger. Mister McDonalds luistert gebroederlijk mee, want prompt, een paar dagen na Lara’s huilbui, stuit ik op een reclame van de Mac en wat verkopen ze? Jawel, de MaestroBurger.
    Toen ik Lara, met haar grote ogen, hier gisteravond van vertelde, werden diezelfde ogen groot als QuaterPounders. Om haar geluk compleet te maken zei ik:
    ‘Weet je wat? De afgelopen weken koos ieder van ons een keer waar we onze zondagse-patat vandaan haalden of lieten het bezorgen. Ik koos laatst voor de Friet-Fabriek, want boy, verkoopt Gordi een heerlijke patat zeg. Nog lekkerder dan oma’s friet.’ Daarmee zet ik even die man en zijn maat in de spotlight, verdienen ze. ‘Marcel kiest altijd Kwalitaria, want ja, baas Frans is nou eenmaal onze vaste-pré-corona-uitbraak-zondagsvriend. En Benjamin? Die kiest altijd de Mac. Nu mag jij.’ Lara zat prompt rechtop, haar handjes hield ze gelukzalig als knuistjes voor haar mond, haar oogjes keken smekend als een hondje en fluisterend klonk:
    ‘De Mac.’ Waarna ze de beschrijving van de MaestroBurger hardop oplas. Dat klonk zo sexy... Nu zet zelfs ik er het liefst mijn tanden in, zoals een ander in een grote M&M.

Extension
Oeps! Daarmee bereikte ik de 800 woorden en vertelde nog niet eens over de vorige keer bij de Mac, of
eigenlijk wat eraan vooraf ging. Weet je wat? Voor de geoefende lezer en fan, ga ik de 800 voorbij. Daarbij moet je weten: Marcel en ik vinden de Mac af en toe best lekker, maar liever zeg ik dit:
    ‘We moeten de lokale ondersteuner ondernemen.’ Je snapt het.
    Toch gingen we vorige maand naar de Mac. De kids blij! Ze deden nog net geen ronde dansje, want voelen zich er vast te oud voor. Een week daarna werd mij gevraagd:
    ‘Mammie, gaan we naar de Mac?’
    ‘Weer? Dan moet je papa overtuigen.’
    'Oké!' Ik schreef al over Lara’s prachtige hondenoogjes. Ik zag ze niet, maar ze zette ze vast op terwijl ze naast Benjamin en Celine bij Marcel stond. Of Marcel hiervoor zou vallen? Ik volgde het gesprek ongezien vanuit de gang. Zij waren in de huiskamer.
    ‘Papa, wij willen naar de Mac,’ zei Benjamin
    ‘Oh?’
    ‘Ja, want het is heel erg lekker.’
    ‘En we kunnen er lekker makkelijk naartoe rijden en dan door de drive,’ vulde Celine aan. Ik zag voor me hoe Lara tussen beide kinderen stond.
    ‘En samen in de auto is altijd lachen’, versterkte Benjamin zuslief. Zo heerlijk als zij samenspannen.
    ‘Onzin, het makkelijkste is vanaf de bank online bestellen. Het eten komt dan naar me toe,’ zei Marcel, legde zijn voeten op de bank en pakte de tablet erbij.
    ‘Maar papa, we hebben beweging nodig,’ probeerde Celine.
    ‘Ja pap, dat is goed voor ons.’
    ‘Die wandeling naar de auto? Dat is 20 meter,’ zei Marcel. ‘Wij lopen er vanmiddag negen, ga maar mee.’
    ‘Papa, is ben helemaal depressief van dat binnen zitten. Als we nu even naar buiten gaan is er licht aan het eind van mijn tunnel.’
    ‘Haha, jij gaat voor patat aan het einde van de Mac Drive,’ lach ik hard bij het binnenlopen.
    ‘Maar papa, heeft geen idee. Hij komt iedere dag nog buiten, hij gaat naar zijn werk. Ik zit hier maar binnen,’ zegt Benjamin. Hij moet uitkijken anders stuurt Marcel hem lopend naar de McWalkthrough.
    ‘Papa, we willen gewoon een uitje. Wij zijn met ons drieën in de meerderheid, langer en zwaarder dan jullie samen,’ probeert Celine nog een laatste poging. Tot ik ingrijp:
    ‘Stelletje slijmballen. Kom Marcel we gaan naar de Mac.’
    ‘Oké prima. Ik wilde sowieso al vanaf de eerste seconde. Ik wilde hen alleen zien zweten.’