Blind date

    ‘Mam, pak je agenda,’ droeg Celine me twee weken geleden op, waarop ik direct de strijkbout wegzette en mijn phone van tafel pakte. Ik zwaaide ‘m voor haar gezicht door de lucht.

    ‘Zeg het maar.’

    ‘Je moet woensdag 10 juni 17.40 uur vrijhouden.’

    ‘Oh, ga ik met papa op date?’

    ‘Nee, mam, hij moet er wel bij zijn, dus deel die afspraak met hem.’

    ‘Moet ik werkelijk alles met die man delen? Ik wil een date met mij alleen!’

    ‘Zielig ja. Die me-date plan je zelf maar een keer. Nu moet papa het meekrijgen.’

    ‘Check! Wij delen onze agenda’s.’

    ‘Jullie mogen echt niets anders plannen en niets vragen.’

    ‘Afspraak is afspraak, is onze lijfspreuk, dat weet je, maar niets vragen?’

Geen vragen

Daar vraagt madam nogal wat van me.

    ‘Tot hoe laat moet ik inplannen?’

    ‘Uhm,’ zei ze, duidelijk overvallen. ‘Doe maar de hele avond.’

    ‘Zo, wauw! Wat ben jij van plan?’

    ‘Mama! Geen vragen!’

    ‘Dat is veel gevraagd voor nieuwsgierig-mama. Ik kan het niet laten let maar op.’

    ‘Mam, alsjeblieft, doe je best. Je kent me,’ piepte madam.

    ‘Geen zorgen schatje, ik ken jou en ik ken mij. Ik weet dat ik achter jouw vage afspraak met ons kan komen als ik maar doorvraag. Je bent zo heerlijk eerlijk. Ik probeer mijn mond te houden.’

    ‘Ja, mam, ik ken jou ook. Ik denk dat ik je maar een poosje negeer. Het is verder niets persoonlijks, maar toch veiliger.’

Eén vraag

Tot ik maandag de achtste met boodschappen binnenstapte, hield ik woord. Ik vroeg me wel één ding af:

    ‘Celine, niet om je te pesten, maar moet ik voor woensdag eten in huis hebben?’ Dochterlief leek sprakeloos, twijfelde even en herstelde zich:

    ‘Ja.’

    ‘We gaan dus niet uit eten. Jammer.’

    ‘Je zou niets vragen.’

    ‘Het was geen vraag, nu weet ik dat ik dinsdag nog even een boodschapje moet halen.’

Scenario’s

Ik vroeg verder niets, terwijl in mijn hoofd de vragen over elkaar buitelden. Scenario’s van wat ons te wachten stond vulden mijn gedachten. Vooral als ik ’s nacht wakker werd van een hitteaanval. Vier tot vijf keer per nacht wakker worden is al drama, het werd erger door de rampscenario’s die mijn gedachten vulden. Alleen omdat ik dacht dat Celine een announcement wilde doen. Ik hou rekening met iets van deze:

• ze heeft dubbele corona en nu moeten wij als gezin niet twee, maar zes weken in quarantaine;
• ik wordt oma, van een drieling;
• Rick en zij gaan samenwonen, want hij vond een leuk huisje in Breda;
• ze kocht stiekem een paard en wil dat onze schuur omgebouwd wordt tot stal;
• ze emigreert naar Texas om paardenfluisteraar te worden;
• ze stopt met de PABO want is geselecteerd voor The Voice en wil zangeres worden;
• ze verhuist naar Duitsland waar zaken beter geregeld zijn of gaat naar Scandinavië. Daar zijn juffen en meesters heel cool en hun levensstijl staat madam wel aan;
• of ze roept ons op het matje om ons haarfijn uit te leggen wat wij als ouders allemaal fout hebben gedaan.

Mondkapjes

Wie kan met zoveel vragen en onzekerheden nog rustig slapen? Eigenlijk ik wel weer.

    Want wie oplette ziet dat de datum verleden tijd is. Afgelopen woensdag om precies te zijn. Celine zei rond een uur of vijf dat we ons wel wat netter moesten kleden en vervolgde met:

    ‘En geen zorgen, ik heb droge sokken en vier mondkapjes klaarliggen.’ Ze lagen inderdaad uitgestald op de bank naast een paar Napoleon bollen. Ze vervolgde:

    ‘Die sokken zijn voor het geval jullie natte voeten krijgen.’

    ‘En moeten onze OVkaarten mee?’, vroeg ik terwijl ik Marcels ogen groot zag worden.

    ‘Als ik dat had geweten, kwam ik niet naar deze date.’ Hij en ik vermijden iedere mogelijkheid om met de trein te reizen. We willen geen mondkapjes dragen.

    ‘Helaas, de OVkaarten moeten mee.’

 

Picknick

Samen met Benjamin die een vriendin af ging zetten op het station, Celine en Rick en aan de hand van mijn lief verlieten we het huis. Onderweg bedacht ik dat we gingen picknicken, want Celine droeg wel en erg grote weekendtas. Die is van Rick, maar ineens trapte ik niet in de smoes dat hij had gelogeerd bij zijn ouders en direct door was gereisd naar ons. Waarom droeg Celine die tas anders? Ik keek naar de lucht: gelukkig, het was droog, de zon scheen. Goed picknick weer.

    Tot Rick zich onder het station tot Marcel en mijn wendde en een envelop overhandigde.

    ‘Moet ik die nu openen?’, vroeg ik verbaasd.

    ‘Ja!’ (lees verder onder de foto)

Gelogen

    ‘Mam,’ vulde Celine aan. Ik hoop dat je trek hebt, we gaan naar Ming & Ming. En mama, ik heb tegen je gelogen, sorry.’

    ‘Als het betekent dat ik niet hoef te koken? Dan mag je vaker liegen meid! Nu wil ik eten!’