‘Irene, wil je een ijsje?’ Het klinkt als een vriendelijke vraag, maar Caroline dwingt me met flink hoofdknikken, noem het headbangen. Haar ge-ja-knik is zo overtuigend gevaarlijk dat ik bijna vrees voor een whiplash. Ze duldt duidelijk geen enkele vorm van tegenspraak.
Eigenlijk hoeft nooit iemand me twee keer te vragen of ik ijs wil, laat
staan zo dwingend tegenover met te staan zwaaien met een ijslepel. Gelukkig is
het geen mes.
IJs en ik gaan samen als Marcel
en drop. Ik heb echter geleerd niet meer direct antwoord te geven en eerst na
te denken. Hiermee bewijs ik minder impulsief te zijn. Best wennen, zelfs voor
mij.
In mijn hoofd gaat het van: heb
ik al gesnoept? Hoeveel dan? Wat voor dag is het? Kunnen mijn billen dit extraatje
aan?
‘Irene, je wil toch wel?’ Klinkt
Caroline ongeduldig. Zo ken ik haar niet. Zo dwingend, zo verleidelijk lekker.
Dat ijs hè! Ik durf al bijna geen nee te zeggen. Een laatste afweging: ik
heb geen tijd gehad iets te snoepen; het is zaterdag – snoepdag. En mijn bips?
Die zie ik niet.
Ik kijk op. Caroline staat met een hoorntje in haar hand. In haar andere
hand de ijsschep en opent de bak. Alsof ze wist wat ik je zou antwoorden. Ze
kijkt nog één keer schattig smekend. Zo lieflijk, ze zou met die blik zelfs
iemand die niet van ijs houdt, aan de ijs kunnen krijgen.
‘Jij wil echt van het ijs af
hè?’
‘Valt het op?’
Het heeft alles te maken met het jeugdevenement waar ik te gast ben. Sommige
mensen blijven altijd jong en welkom op zulke activiteiten. Dat klinkt beter
dan uitleggen dat ik er puur was als meeliftende partner van de gitarist die
gevraagd was een zanggroep te begeleiden. Waar manlief kan zeggen dat hij bij
de organisatie hoort, voel ik me ineens crimineel illegaal.
Ik loop gewoon clandestien rond op het terrein. Dat is mijn mazzel als partner
van de gitarist, moeder van een workshopleidster, tante van een crew-lid, vriendin
van een andere crew-lid en word zowaar als blogger herkend.
Echt, dat is wat zeg! Binnen korte
tijd spreek ik verschillende mensen waarvan de meesten verwachten met één leuke
uitspraak een plek in mijn blog te krijgen. Zo gemakkelijk gaat dat niet. Ik
moet 800 woorden om die ene zin zien te bouwen. Dat is geen koud kunstje.
Om juist daar waar iemand het niet verwacht, zij die plek gewoon pakt.
Ik loop over het terrein naar
mijn dochter. Ze geeft een workshop handlettering. Ik glimlach naar een paar
voorbijgangers en hoor ineens:
‘Heb je vandaag al inspiratie opgedaan voor een leuke blog?’ Ik draai me abrupt om.
‘Nog niet, maar wie ben jij?’
Net voor ze haar naam prijsgeeft, besef ik wie ze is. Haar naam noemen, zonder toestemming
vind ik niet wijs, daarom noem ik haar Ingrid. Je verdient even deze plek meid!
Dank voor je trouwe volgen.
Haalt Caroline me terug. Ze roept nog eens of ik een ijsje wil.
‘Ja, doe maar.’ Ik pak het gesprek met mijn vriend weer op.
Niet beseffend dat Caroline drie keer vraagt welke smaken ik wil. Tja,
slechthorend hè! Mijn vriend wijst me op Caroline en de drie te kiezen smaken.
‘Ik vind alles best, maar geen
chocolade.’
‘Dus vind je niet alles best,’
antwoordt Caroline bijdehand.
‘Wil jij nou van het ijs af of
niet?’
‘Ja, vooral van chocolade
smaak.’
‘Die lust ik niet.’
Caroline kijkt schuin achter zich naar medeorganisator Aicha:
‘De zoveelste die niet van
chocolade ijs houdt.’ Ze krijgt bijstand van Astrid.
‘Ik wist het wel, we blijven
zitten met dat ijs.’
‘Check! Had mij dan ook gebeld,
ik had het zo kunnen zeggen,’ roep ik er doorheen. ‘Het is toch algemeen bekend
dat aardbei- en vanillesmaak het meest favoriet zijn? Volgens mij eet jij,’ ik
kijk Aicha aan, ‘de rest van het jaar chocolade ijs. Het zijn de liefhebbers
van chocolade ijs die denken dat iedereen daar het meest van houdt.'
Ik neem mijn ijsje aan. Raak
weer aan de klets met iemand anders en hoor na een kwartiertje:
‘Irene, wil je nog een ijsje?’
‘Ja hoor, doe maar.’ Ik heb geen
zin om het hele bovenstaande verhaal te herhalen. Dat voegt niets toe.
Wat wel iets toevoegt? Ik heb heerlijk gesnoept van meer dan alleen deze
ijsjes. Fruit spiesjes, een hamburgerbroodje, een stuk pizza, pesto macaroni en
meer gezonds vulden mijn maag. Het beeld van een geweldige gitarist op het
podium verwarmde mijn hart en Aicha?
Zij likt van chocolade ijsjes,
morgen, overmorgen, de dag daarna en daar voorbij. Zou ze er volgend jaar nog zo
gek op zijn?
Ps. Het was een fantastische Experience - The Dream Edition!
