Bad timing - bad planning.
Wat zou het leuk zijn als mijn
blog zichzelf eens schreef, bijvoorbeeld vannacht.
Ik schrijf: 23 juni 0.21 uur en
zit met m’n laptoppie op schoot in de auto. We zijn op weg naar huis na een
Midzomernachtwandeling.
Gisteravond waagde ik een
poging deze blog te schrijven. Het bleek niet de juiste avond. De goede schrijf-feeling maakte ik nou eenmaal eigen op zaterdagavond.
Gek mens dat ik ben.
Tekens
Zo zit ik in de auto met een mega ruwe versie van gisteravond. Work to do, onderweg en straks thuis.
Weet je wat het is? Door het schrijven
voor de krant en vrijwilligerswerk vergeet ik soms te speuren naar de leuk in
mijn eigen verhaal. Terwijl die favoriet blijft. Lekker los van voorgeschreven aantal
tekens, soepele eisen of bedenken wat de ander wil weten, laat ik het liefst mijn
eigen woorden stromen.
Het werken met tekens is een
leuk deel van mijn werk. Noem het de spannende fun ervan. Door weglating wordt een tekst kernachtiger, waar schrappen
evengoed pijn doet. Het blijven mijn lieverdjes die de weg naar de prullenbak
vinden. Au!
De Vlaswiek forever
Afgelopen week heb ik behoorlijk wat woorden geskipt. Wat bij één klus werkelijk
zwaar was. Ik wilde zoveel meer vertellen dan de 3000 tekens die ik had.
Het was na mijn bezoek aan de
basisschool waar mijn kinderen acht en zes jaar geleden, dagelijks hun tijd
vulden. Destijds heette die school de Vlaswiek, nu het Wereldwijs. Dat krijg je
met fusies, nieuwe namen. Voor mij
blijft het de Vlaswiek, hoe vaak ze de naam veranderen of het gebouw aanpassen.
Benjamin zat in de laatste groep acht van de Vlaswiek.
Oud?
Ik was er afgelopen donderdag te gast om een feestje mee te vieren. Een
leerling won een verhalenwedstrijd en ik mocht dat vastleggen voor de (online)
krant. Leuk!!! Nog leuker was de ontmoeting met de ene na de andere leerkracht
van vervlogen tijden.
We werden allemaal zes jaar
ouder. Eén leerkracht was zelfs terug na een paar jaar elders werken. Geen spat
verandert en ondertussen 38 geworden. Ze voelde zich zó oud.
Kom ik aan. Hoe dacht ze dat ik
me door haar voelde? Bejaard?
Herinneringen
Het gevoel van thuiskomen verraste me. Het voelde of men een donsjas
(een neppe) over mijn schouder legde. Sweet
memories popten op. Leerkrachten wisten de namen van mijn kinderen nog en vroegen
naar hen inclusief een foto.
De leerkracht van Benjamins
groep acht had het zo bij het rechte eind, met het Grafisch Lyceum. Hoe gaaf om
eigenmondig te vertellen dat hij school eindelijk vindt. De kleuterjuf van
Celine hoorde dat ze haar groep-4-droom volgde en op de Christelijke Hogeschool
Ede zit en juf wordt. Zij reageerde zo enthousiasme dat ze bijna door het
plafond het groep acht lokaal in sprong.
‘Ze moet hier stage komen
lopen, dan word ik haar mentor.’
‘Klein probleempje, ze kiest
voor de bovenbouw. Jij bent toch onderbouw docent?’
‘Ik ben opgeleid voor alle
groepen. Ik geef nu les aan groep 6.’
‘Als Celine dit hoort juicht ze
met je mee!’
Pijnlijk
Het weerzien was gaaf. Ik ben levenslang trots op team Vlaswiek. Waar evengoed
een pijnlijke herinnering boven komt dobberen. Zie me staan, de eerste week op
het schoolplein. Ouders die elkaar aftasten.
‘Wat doe jij voor werk?’, vroeg
een moeder.
‘Ik ben thuis-blijf-moeder.’ Ze
draaide zich om en gunde me geen blik meer waardig. De duidelijke taal van non-verbale
communicatie. Een moment later merkte een andere moeder op:
‘Wat leuk dat je daarvoor koos.’
Verbazend hoe de één mijn lage
zelfbeeld een trap omlaag gaf, waar de ander me zelfs weer deed fladderen. Fijn
dat ik de laatste soms nog zie fietsen.
Luizenmoeder
Het schoolplein brengt me bij de serie de Luizenmoeder. Bagger vond ik
het, want zo grof. De uitgespeelde situaties echter zo veelzeggend, zo naar de werkelijkheid
en overdreven goed gespeeld. Ouders en hun herkenbare gedrag.
Luizenmoeder ben ik nooit
geweest. Die check-up moest in de
week na elke vakantie, dat was mij te zwaar. Ik moest voorkomen dat draaiduizelingen
opspeelden, als gevolg van de ziekte van Ménière. Hoe onbegrijpelijk (misschien)
voor jou, ik moest de eerste week van vakanties en de eerste week na vakanties
echt dimmen. Verandering van ritme bracht me compleet uit mijn evenwicht. Zo vroeg de kinderen van en naar school brengen en het thuis-werk weer oppakken vroeg veel en
lokte aanvallen van duizelingen uit.
Maar dit vergeten we even snel
weer.
Betrokken
Alle andere weken was ik van de partij en ging mee bij het bezoeken van
de kinderboerderij, hielp met paaslunches, was klassenouder, beschilderde ramen
en zoveel meer. Meehelpen kon als thuis-blijf-mum vaak, wat ik als zegen
ervaarde. Ik zou het zo weer doen!
Maar zelfverzekerder! Meer
zoals ik nu ben, daar moest ik dan weer een veertiger voor worden.
Oh ja, bejaard!
