Overgang

Natuurlijk!

    Ik kon weten dat mijn volger Mark Zuckerberg (hij denkt dat ik hem niet door heb) me zou spammen na mijn vorige blog! Dat doet hij altijd! Maar ik word echt niet blij van aanbiedingen voor wegwerpluiers, kinderwagens, kolfmachines en een box?

    Als hij nou eens goed had gelezen en dan vooral de boodschap achter de woorden las, kon hij weten dat ik niet zwanger was. Er stond letterlijk (ik citeer moi):  dat ik vijftig dagen over tijd ben; het zweet breekt me uit – snel jas uit; hup daar komt weer een tranendal.

Wacht! Ineens besef ik, dat ook jij misschien niet helemaal goed op de hoogte bent. Vooral wat betreft mijn leeftijd. Heb ik jou ongewild op het verkeerde spoor gezet. Daarvoor mijn excuses en got you!

    Voordat je boos wordt, zeg ik alvast dat ik nooit gelogen heb over mijn leeftijd. Je kan mijn levensjaren berekenen op grond van wat staat bij OVER MIJ hiernaast deze blog. Daar staat namelijk mijn geboortedatum.

Mijn leeftijd hier noemen doe ik niet. Die is niet om aan te horen en maakt me zo oud. Alsof ik met het uitspreken daarvan ineens achter de ingezaaide potjes beland, wachtend op geraniumsplantjes.

    Zeg ik: no way! Ik dans, fladder en spring door het leven. Het gaat toch om je gevoelsleeftijd? Waar ik liever praat over mijn gedraagleeftijd.

    Dat maakt mij 32. Wat ik met deze som kan verklaren: draai 46 om, dat is 64. Deel dat door twee = 32! Makkelijker is dit: op 1 april 2004 vierde ik mijn laatste verjaardag. Dan wordt je niet ouder. Hoera! Weg met de ballonnen. Laat ik geen traan om, die haatte ik sowieso al.

Tot ineens daar in de Albert Heijn één van mijn grootste volgers zei:

    ‘Meid, je bent in de overgang!’ Bam! Niemand anders zei, schreef of zong het. Misschien uit angst voor een woedeaanval? Zij was niet bang, ze kent me en keek meelevend. Dat hielp, naast mijn gedachte dat zij het survived heeft! Dat ga ik ook doen. Come and get me, you overgang!

Dus zwanger is uit, overgang in. Word ik benieuwd met welke reclames het Wereldse Wroeterige Web nu komt. Maken babyluiers plaats voor Tena Lady, worden kinderwagens geruild voor een rollator? Of ik dan toch niet liever zwanger zou zijn?

    Nope! Wat direct antwoord is op de vragen van lezers of ik niet stiekem teleurgesteld was.

Het zou een wonder zijn geweest. Ik zou de eerste zijn die dan beaamde dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn.

Ik ben blij met geen derde! Opnieuw beginnen van luier tot kleedgeld is niet meer voor mij weggelegd. Ik voel me schatje rijk met de dochter en zoon die wij kregen. Ze zijn het mooiste en beste dat mij overkwam na Marcel.

Tijd voor een nieuwe fase. Niet dat ik er voor kies; ik word er toe gedwongen en voel diep medelijden met mijn manneke. Als hij nou eens een pilletje kon krijgen om mij te overleven, want hij heeft te dealen met alle grommen en gniffels.

Afstand is er soms al. ’s Nachts als mijn kacheltje flink gaat stoken en manlief zich bijna aan me verbrandt wil ik alleen maar afkoelen. Hup daar gaat het dekbed, met meer kracht dan ik van mezelf gewend, in zijn geheel zijn kant op met hem erbij.

    Val ik vervolgens in slaap om wakker te worden van de kou. Lig ik daar bloot – niet als in naakt. Nee zeg, ik draag heus wel iets. Ik bedoel bloot als niet onder het dekbed. Woest trek ik vervolgens een dekbeddeel terug, laat dat nou net Marcels helft zijn, ligt hij bloot, wordt wakker en zegt niets, want ik slaap eindelijk vredig.

Lastiger wordt het als ik niet opvlieg, maar zonder speciale oorzaak van een lach in een traan stort. Het Ireentje-huilt, Ireentje-lacht syndroom is al langer bekend als hoog sensitief persoontje, maar dat het nog erger kan?

    Een lied, een lief woord, een goeie grap, gezellig dollen of een schilderij, het brengt me sneller in tranen van verdriet of geluk, dan jouw auto 160 km. per uur rijdt.

    Ik ga hier niet tegen vechten, maar mag ik leunen op een zakdoekje van jou. Bij mij zijn ze altijd op!

   

Ik ga me hier doorheen slaan. Kom maar op met pubertijd 2.0.

    Met één angst, dan toch. De strijd om mijn silhouet. Schijnbaar verandert mijn lijn ongevraagd en tegen mijn wil in die van peer naar appel. Heb ik zolang geknokt om te staan waar ik nu sta, ga ik verliezen. Dat is verraad!

Biedt Marcel me net nu een koek aan.

    ‘Vlieg op met je koek!’

    ‘Och gaan de hormonen met je aan de haal?’

    ‘Nee.’

    ‘Oh, je bent vandaag gewoon een bitch van jezelf?’

    Geen opvlieger in de buurt, vliegt er ineens eentje op! Dekking!