Ontstopper

Kijk ‘m zitten, met de wc-ontstopper in handen. Mooi niet dat hij die in de auto vasthoudt. Bij mijn poging het af te pakken kijkt Benjamin me aan alsof ik Darth Mom herself ben.

    ‘Hier met dat ding?’, klinkt mijn stem zwaarder dan gewoonlijk en ik kijk hem indringend aan.

    ‘Waarom?’, hij houdt het ineens achter zijn rug.

    ‘Liefje, ik ken jou, jij gaat ermee klieren, terwijl ik mijn ogen op de weg moet houden.’

    ‘Mam, wees niet bang, ik kom met dit ding niet in jouw gezichtsveld. Hou jij lekker alle controle over de route, dan doe ik de rest.’

    ‘Goed! Fasten jij nou maar je seatbelt!’ Voet op de pedalen, handen aan het stuur en gaan met de KIA.

Ik vraag me af of hij werkelijk niets uit gaat vreten met die ontstopper. Met een vijftien-minuten-rit van City Plaza naar huis heeft hij voldoende tijd om mijn auto op stelten te zetten. Wist ik veel dat nieuwe inzichten op de weg lagen.

    ‘Benjamin, dat is helemaal geen wc-ontstopper.’

    ‘Wat dan wel?’

    ‘Het is een gewone ontstopper. Hoe denk je met dat ding een toilet van zijn verstopping te ontdoen?’

    ‘Kan een wc sowieso verstopt raken dan?’

    ‘Oh boy, wat heb jij nog een hoop te leren zeg!’

    Die opleiding komt vast goed zodra hij het huis uit gaat en te maken krijgt met de hele toiletinhoud die uit zichzelf omhoog komt in plaats van de wc ingeslurpt wordt; pakt hij de telefoon. Eén keer raden wie hij belt!

    Je dacht mij hè? Fout! Hij weet dat ik geschiktst ben voor de knuffels, pleisters en de temperatuur van de witte was. Voor de rest is daar Marcels telefoon die het op een trillen zet.

    ‘Papa help!’, klink aan de andere kant van de lijn. Kom ik mooi onder die troep uit.

Terug naar mijn rood monstertje die in zoonliefs ogen een hoog achtbaankarretje gehalte heeft. Dat heeft natuurlijk alles te maken met mijn geweldige rijstijl – de ervaring is zo echt dat straks bij het uitstappen meneertje wat groen ziet.

    ‘Ik ben een beetje misselijk!’

    ‘Ik ben goed! Dat effect heeft de Lost Gravity in Walibi niet eens op jou.’ Het is alleen met hem dat mijn rijstijl van het pittige is. Met ieder ander hou ik me in en bewijs mijn tig schadevrije jaren. Bel me als je een taxi nodig hebt.

Of ik deze rit met Benjamin veilig houd?

    Zie ons zitten in de auto. De slagboom achter ons gaat nog net omlaag als ik in mijn ooghoek zie dat Benjamin de ontstopper tegen de voorruit zet, flink duwt en blij verrast is omdat het ding blijft hang.. valt. Hij bleef een nanoseconde hangen; Benjamins onderlipt valt er bijna achteraan.

    ‘Mam, hoe kan dat nou? Hij zou zich toch vast moeten zuigen aan het raam?’

    ‘Schatje, glas is inderdaad perfect, maar dit raam is imperfect. Hij is niet plat, wat die ontstopper nodig heeft voor een vacuüm effect. Probeer het zijraam, die is net zo min recht en hoekig, maar wellicht plat genoeg.’

Gehoorzaam volgt mijn zoon mijn instructie op en zit even later geklemd tussen ontstopper en hoofdsteun.

    ‘Niet echt een handige plek hè mam?’

    ‘Het raam is groter dan dat ene plekje waar jij dat ding hebt vastgezogen.’ En plop de ontstopper laat los.

 

Wat ik niet kon vermoeden is dat diezelfde ontstopper een prominentere plek in ons gezin zou krijgen. Hij was met alle andere suffe zaakjes in de auto beland en bedoeld als cadeau voor het dobbelsteenspel dat we speelden met kerst (iets met throwback?). Dat is echter bijzaak.

    Wel leuk te melden is dat een paar mensen direct door hadden wat het was, ondanks het cadeaupapier dat eromheen zat. Maar anderen hadden geen idee. Het had iets te maken met de leeftijd en generatie, denk ik. Iemand zag er in ieder geval een puntmuts in. Altijd leuk om associaties van mensen te zien. Kijk het haar goed staan!

En wie won de ontstopper na twee uur spelen met dobbelsteen en pakjes? Inderdaad Benjamin! Zitten we nog met dat ding in huis - iets met leuke herinneringen en daarom een emotionele band.

Al goed, twee weken later was ik ‘m gelukkig al vergeten.

    Tot Benjamin me eraan herinnerde, net op het moment dat we een groot probleem van één van ons probeerden te tackelen. De boel stond op scherp, tranen stonden op overlopen, frustraties lagen hoog.

    Stapt Benjamin nietsvermoedend en flink zwaaiend met de ontstopper de kamer in. Over timing gesproken!

    Tegelijkertijd kijken we op en bij het zien van die ontstopper liggen we gedrieën in een deuk.

    ‘Wat is er?’, vraagt Benjamin, loopt naar de hal terug, kijkt in de spiegel en rommelt wat aan zijn haar.

    ‘Met jou is niks mis, schatje, het is die ontstopper.’

    ‘Kon je niet even een half uur eerder binnen stappen met dat ding?’

    ‘Hoezo?’

    ‘Het is de perfecte probleem-ontstopper!’ Ongelooflijk hoe het in zijn draaiende aanwezigheid ons heeft ontstopt!’

Die ontstopper bleef dan niet aan mijn autoruit hangen, maar volgens mij blijft het ding nog heel lang in huis hangen. Een prima hangplek als je het mij vraagt.