De actie is bijna afgelopen. Vandaag kunnen we de laatste
ruimtevaartplaatjes innen bij onze vriend Albert Heijn. Tenzij hij je vriend
niet is, dan spaar je misschien juist voor Minions kaartjes. Als iemand die
over heeft, hou ik mijn buurvrouw aanbevolen. Zij spaart ze.
Ik beken hier ruimtelijk: ik spaar de Ruimtevaartkaartjes.
Wat zeg
je? Zijn mijn kinderen daar te groot voor? Ik ook!
Dat is een waarheid als
Jupiter.
Tot Celine één keer meeging naar Appie. Ze zag de kaartjes toen de kassière
ze mij aanbood en griste ze voor mij neus uit haar hand.
Ik was verbouwereerd, de kassière ook.
Ten eerste: wie spaart hier die
kaartjes? Zij wist niet eens van het bestaan van deze actie. Ten tweede: de kassière
(ik noem haar voor het gemak Sylvia) kent
mij en kent Celine. Ze zal wel denken: is dit de leuke dochter waar Irene over schrijft?
Sylvia is net als een paar
andere vrienden een trouwe lezer van mijn blog. De lieverd, weet zoveel over mij.
Waarschijnlijk dacht zij bij het grissen van dochterlief: hoe oud ben
jij eigenlijk dat jij die kaartjes zo graag wil? Of vraagt zich onderhand af
waarom ik ze eigenlijk spaar? Want ik heb toch zulke grote kinderen, die doen er toch niets meer mee? Zo
denken er meer.
Daarom beken ik: ik spaar ze
voor mijn kleinkinderen.
Nee, die heb ik niet en krijg ik (hopelijk) voorlopig ook niet, maar
wel heb ik de kleinkindertjegarantie middels een contract. Meer daarover is alleen
bekend bij de eigenaars van mijn boek. Het gaat over een heerlijke blog
ontstaan bij onze patatzaak met een onverwacht aandoenlijke figurant.
Het is inmiddels drie jaar oud,
nee niet die figurant, mijn boek!
Zo weet je nu, ik spaar alvast voor mijn kleinkinderen. Hoeveel dat er worden? Geen idee. Waar ik garantie
heb bij het ene kind, zegt het andere glashard:
‘Ik wil geen kinderen!’ Als je
ziet hoe hij naar kleine kwekkers kijkt! Misschien vind of vond hij zichzelf zo vervelend
als kind? Hij is natuurlijk zijn eigen grootste voorbeeld van kind-zijn en als
dat tegenvalt, ja, dan wil je geen kinderen.
Ik wilde ze wel, want wil
kleinkinderen. Kom maar op, met die Ruimtevaartkaartjes.
Leuke bijkomstigheid is de ruilhandel.
Ik had al snel een goede deal
met mijn buurvrouw. Zij koopt niet bij Appie, maar had al snel meer kaartjes
dan ik en wilde graag delen. Korte lijnen, daar hou ik van.
Uiteindelijk had zij de buit
binnen en ben ik me gaan storten op de zoek-en-vinders op het grote deelbook.
Wat een platform is facebook dan weer. In een uur of twee tijd lijkt het erop
dat ik mijn boek vol heb en help ik zelfs vrienden van vrienden aan kaartjes. Feestig hè?
Nog een paar kaartjes wachten me: dinsdagavond zie ik mijn
vriendin, zij heeft mijn laatste twee kaartjes op zak. Via dochterlief krijg ik
zondag een envelop met een paar kaartjes erin. Een andere vriendin neemt
dinsdag wat kaartjes mee en vandaag viel er post op de mat.
Wat volgt? Een laatste
beslissende check om te zien of ik alles heb.
Wat blijft? Een flinke stapel overige kaartjes. Die kreeg ik op de
valreep bij de Albert Heijn in mijn handen gestopt. Even vroeg ik me af: is dat
omdat ze zo graag van die kaartjes af willen? Of omdat ik zo’n goede vaste
klant ben en ze me op die manier willen bedanken?
Ik zweef weg in het idee van het laatste, dat voelt namelijk zo goed: ze
zien me graag!
Tot maandag dan maar weer
Sylvia. Geen zorgen, ik sta dan weer met beide benen op de grond!
