Wat is dat toch met 1 april? Zodra ze mij zien zetten mensen het op een
zingen. En geloof me, of ze nu wel of niet kunnen zingen, ze doen het. Vals,
uit de maat, in koor of solo. Het komt allemaal voorbij. Ik laat het over me
heen komen, wachtend tot de laatste noot. Zelfs als ze me ervoor wakker bellen
(gelukkig vandaag niet gebeurd), blijf ik stilletjes aan de lijn luisteren.
Wat, beter vraag ik: wie mij vandaag het meest gelukkigst maakte met
zijn zang?
Marcel, hij was de eerste die
voor mijn verjaardag zong. Ja, hij kan zingen en deed dat om precies 0.07 uur. Wat
eruit ziet als 007, mijn Bond(genoot). Mooi niet dat zingen zijn enige
cadeau was. De afgelopen week leek elke dag feest. Nee, ik moet zeggen: met hem
is elke dag feest, maar hij maakte het deze week nog iets feestelijker.
Hij nam me mee naar het tuincentrum. Tja, dan zijn mijn twee vrouwenhanden
snel gevuld.
In de ene hield ik een Magnolia
vast – mijn favoriete lentebloeier. Eindelijk één in mijn eigen tuin.
In mijn andere hand hield ik
mijn pinpas. Meneer had zijn portemonnee in zijn werk-jas laten zitten en die
hing op de kapstok. Mocht ik met het intoetsen van mijn pincode mijn eigen twee
cadeaus betalen. Ja twee, want Marcel hield een vogelvoederhuis onder zijn arm.
Gooi ik even een vraag in de groep: de vogels in ons blok zijn gewend
dat ze stukjes brood vinden op ons terras. Dat is met de komst van het
vogelvoederhuis afgelopen. Maar de mussen, meesjes en een roodborstje hebben
het brood na een dag of vijf nog steeds niet ontdekt. Weet iemand hoe ik de
vogels duidelijk maak dat het brood niet op het terras maar in het huisje ligt?
Ik overweeg slingers, ballonnen en lichtjes op te hangen in het huisje, maar
zouden ze daar op af komen?
Nog bedenkend hoe ik de vogels naar het huisje lok, viel met een harde
plof de post op de deurmat. Ik schrok op uit mijn overpeinzingen, liep naar de
deur en zag een gezellig paars/wit geblokt kartonnen envelop liggen. Het was
werkelijk een feestelijke envelop.
Het maakte me super
nieuwsgierig; vooral omdat het voor M.A. van Valen bleek te zijn. Dat ben ik
dus niet!
Manlief nog amper thuis, stond ik al bij hem met dat postpakje onder zijn neus.
‘Post voor jou, schatje!’
‘Hé, maar dat is verkeerd
geadresseerd.’
‘Hoe bedoel je? Is het niet
voor jou?’
‘Nee, het is voor jou. Ik had nog
zo gezegd dat er I. op moest staan.’
‘Oh wat leuk! Moet ik nu
wachten tot zaterdag?’
‘Ach nee joh! Het is te leuk om
te wachten.’ Vol spanning maakte ik het pakje open en een sprongetje volgde.
Het
zijn AquaNotes. Vanaf nu zullen er geen ideeën meer door het doucheputje worden weggespoeld,
want ik heb een notitieblokje waarop ik kan schrijven onder de douche! De
oplossing voor veel verloren inspiratie! Ik ben blij!
Die blijdschap hield aan tot aan het schrijven van deze blog. Je moet
weten dat ik mijn verjaardag al heel lang niet meer groots vier en toch elk jaar
enorm verwend word.Zo zijn er de kinderen met altijd zeer creatieve uitspattingen →
en mensen die om verschillende redenen onverwacht even aan komen waaien en iets leuks meenemen. Zo voel ik me ondanks geen officieel feestje toch altijd enorm jarig.
Maar altijd, aan het begin van het jaar, stel ik mezelf de vraag: kan ik niet op een leuke ludieke
manier invulling geven aan mijn verjaardag?
Zo bedacht ik laatst: zou het leuk
zijn om al mijn vrienden, familie, bekenden en feestboekertjes uit te nodigen
om mijn verjaardag te vieren rondom een favoriet wandelplekje in mijn favoriete
bos?
Zie hier de uitnodiging:
Nog net niet op 86 keer printen gedrukt, besef ik: hoe grappig mijn idee bedoeld is, met 1 april als datum neemt toch niemand het serieus?
Troost je, dat doe ik zelf ook
niet!
