zondag 27 november 2016

Sinterklaasgedicht

Ja hoor, hij is weer in het land. De ouwe duikelaar met zijn paard en zwarte piet.
Oh nee, dat mag ik natuurlijk niet zeggen. Even overnieuw:
    Ja hoor, hij is weer in het land. Die gouwe ouwe met zijn paard en zwarte piet.
Oeps, dat mag vast ook niet. Dan nu goed:
    Ja hoor, hij is weer in het land. Sinterklaas met zijn paard en zwarte piet.
Wat? Is het weer niet goed? Dacht ik te gaan schrijven over Celine, blijf ik hangen in deze  zin. Dit kan nog een heel lange blog worden. Daarom nu mijn laatste poging:
    Ja hoor, hij is weer in het land. Sinterklaas met zijn paard en identiteitscrisispiet.
Yes! Het is gelukt die zin er uit te krijgen. Kan ik nu eindelijk naar Celine, mijn achttien jarige dochter. Ze gaat door voor volwassen, dat is wat je voor ogen moet houden.
Celine zag laatst dat Sinterklaas en kornuiten aankwamen in onze woonplaats. Ze las het in de plaatselijke krant en sprong van geluk van de bank.
‘Mama, dan mag ik mijn schoen zeker ook zetten?!’ Van verbazing viel ik van de bank.
‘Hoe oud ben jij nou eigenlijk? Waarom je schoen zetten? Je weet toch wie in dit huis
daadwerkelijk sinterklaar is en wie zeurpiet? Als er al iemand haar schoen moet zetten ben ik het. Al die jaren hadden we te maken met een vergeetachtige sinterklaas, want iedereen kreeg iets, waar mijn schoen leeg bleef. Dus ik zet mijn schoen dit jaar en ik wil er geen andere naast zien staan.’
Scheld ik sinterklaas uit voor vergeetachtig, blijkt hij dat van mij te hebben, want dagen gaan voorbij zonder dat mijn schoen op de plek komt waar alle voorgaande jaren de schoenen van kinderen en man stonden.
    Tot eerder genoemde volwassen dochter die niet alleen één van mijn laarzen, maar ook één van Marcels schoenen, een paar schoenen van Benjamin en wat schoenen van haarzelf pontificaal in de kamer neerzette. Op mijn vraag:
    ‘Lijkt dit alles niet wat oneerlijk?’, keek ze me niet begrijpend aan.
    ‘Zorg jij nou maar voor een mooi gedicht voor Sint, een wortel en suikerklontjes voor Amerigo en een verrassing voor Piet, dan komt het vast allemaal goed.’
    ‘Ook dat nog, veeleisend stelletje dat Sinterklaastuig! Maar een verrassing voor Piet? Daar heb ik nooit iemand over gehoord.’
De volgende ochtend ben ik helemaal van mijn stuk, want warempel alle schoenen zijn gevuld. Ieder van ons heeft één of meerdere pakjes te openen. Hoewel iedereen verrast is, kijkt Celine niet blij.
    ‘Sinds wanneer heb jij last van ochtendhumeur?’ klinkt Marcels vage ochtendstem.
    ‘Inderdaad, moet je zien hoe oneerlijk,’ val ik hem bij, ‘ik vind één cadeau in mijn laars en jij krijgt er drie!’
    ‘Vier!’, zegt Celine maar haar humeur blijft onder de maat. Dan verteld ze: ‘Ik droomde dat sinterklaas heel teleurgesteld bij onze schoenen stond. Er lagen geen wortel, suikerklontjes, tekening of gedicht voor hemzelf en Piet. Zelfs geen mandarijnen.’ Ze wees naar de mand mandarijnen naast me als om te zeggen: hoe moeilijk kon het zijn om tenminste mandarijnen op de grond te leggen?
    ‘Oef, ik ben echt stout geweest!’ Ik stond op om in de hoek te gaan staan. Ik vergat dit alles, waar de ouwe reus gewoon niet vergat iets in mijn schoen te doen.
    ‘Maar mama, ik droomde ook dat een dankjewelliedje hem blij zou stemmen.’
    ‘Je bedoelt hier en nu, met onze slaapstemmen?’
    ‘Nu hoort ie het misschien nog voordat hij weer een dak verder gaat.’
Als snel sta ik naast man en zoon bij de schoenen te zingen met krakende, schorre ochtendstemmen:
    ‘Dank u Sinterklaasje…’ Het klinkt echt als geen pepernoot.
    ‘en zwarte piet die geen zwarte piet meer heten mag,’ zingt Marcel er vlot achteraan.
    ‘En nu nog een gedicht!’ zegt Celine.
    Kom ik er toch niet zo gemakkelijk vanaf zeg.


Allerliefste Sinterklaas

Hier alsnog een gedicht voor u

Zodat u snel blij kijkt, hier en nu

Ik weet, ik stelde u erg teleur

Natuurlijk begrijp ik uw afkeur

Met dit gedicht maak ik het goed

Zodat u verder kan met spoed

Andere kindertjes wachten vol smart

Dus verdwijn maar snel voor mijn part

Want ik heb mijn buit al wel binnen

Zelfs een blog vol nonsens zinnen

Maar eerst klinkt nog mijn DANK U WEL

Nu wegwezen en heel snel!

Tot volgend jaar, vermoed ik maar zo

Zo eindig ik deze one-woman-show