Ja hoor, hij is weer in het land. De ouwe duikelaar met zijn paard en
zwarte piet.
Oh nee, dat mag ik natuurlijk niet
zeggen. Even overnieuw:
Ja hoor, hij is weer in het land. Die gouwe ouwe met
zijn paard en zwarte piet.
Oeps, dat mag vast ook niet. Dan
nu goed:
Ja hoor, hij is weer in het land. Sinterklaas met zijn paard en zwarte
piet.
Wat? Is het weer niet goed?
Dacht ik te gaan schrijven over Celine, blijf ik hangen in deze zin. Dit kan nog een heel lange blog worden. Daarom nu mijn laatste poging:
Ja hoor, hij is weer in het
land. Sinterklaas met zijn paard en identiteitscrisispiet.
Yes! Het is gelukt die zin er
uit te krijgen. Kan ik nu eindelijk naar Celine, mijn achttien
jarige dochter. Ze gaat door voor volwassen, dat is wat je voor ogen moet
houden.
Celine zag laatst dat Sinterklaas en kornuiten aankwamen in onze
woonplaats. Ze las het in de plaatselijke krant en sprong van geluk van de
bank.
‘Mama, dan mag ik mijn
schoen zeker ook zetten?!’ Van verbazing viel ik van de bank.
‘Hoe oud ben jij nou
eigenlijk? Waarom je schoen zetten? Je weet toch wie in dit huis
daadwerkelijk sinterklaar is en wie zeurpiet? Als er al iemand haar
schoen moet zetten ben ik het. Al die jaren hadden we te maken met een
vergeetachtige sinterklaas, want iedereen kreeg iets, waar mijn schoen leeg
bleef. Dus ik zet mijn schoen dit jaar en ik wil er geen andere naast zien
staan.’
Scheld ik sinterklaas uit voor vergeetachtig, blijkt hij dat van mij te
hebben, want dagen gaan voorbij zonder dat mijn schoen op de plek komt waar
alle voorgaande jaren de schoenen van kinderen en man stonden.
Tot eerder genoemde volwassen
dochter die niet alleen één van mijn laarzen, maar ook één van Marcels
schoenen, een paar schoenen van Benjamin en wat schoenen van haarzelf pontificaal
in de kamer neerzette. Op mijn vraag:
‘Lijkt dit alles niet wat
oneerlijk?’, keek ze me niet begrijpend aan.
‘Zorg jij nou maar voor een
mooi gedicht voor Sint, een wortel en suikerklontjes voor Amerigo en een
verrassing voor Piet, dan komt het vast allemaal goed.’
‘Ook dat nog, veeleisend
stelletje dat Sinterklaastuig! Maar een verrassing voor Piet? Daar heb ik nooit
iemand over gehoord.’
De volgende ochtend ben ik helemaal van mijn stuk, want warempel alle
schoenen zijn gevuld. Ieder van ons heeft één of meerdere pakjes te openen.
Hoewel iedereen verrast is, kijkt Celine niet blij.
‘Sinds wanneer heb jij last van
ochtendhumeur?’ klinkt Marcels vage ochtendstem.
‘Inderdaad, moet je zien hoe
oneerlijk,’ val ik hem bij, ‘ik vind één cadeau in mijn laars en jij krijgt er
drie!’
‘Vier!’, zegt Celine maar haar
humeur blijft onder de maat. Dan verteld ze: ‘Ik droomde dat sinterklaas
heel teleurgesteld bij onze schoenen stond. Er lagen geen wortel, suikerklontjes,
tekening of gedicht voor hemzelf en Piet. Zelfs geen mandarijnen.’ Ze wees naar
de mand mandarijnen naast me als om te zeggen: hoe moeilijk kon het zijn om
tenminste mandarijnen op de grond te leggen?
‘Oef, ik ben echt stout geweest!’
Ik stond op om in de hoek te gaan staan. Ik vergat dit alles, waar de ouwe reus
gewoon niet vergat iets in mijn schoen te doen.
‘Maar mama, ik droomde ook dat een
dankjewelliedje hem blij zou stemmen.’
‘Je bedoelt hier en nu, met
onze slaapstemmen?’
‘Nu hoort ie het misschien nog
voordat hij weer een dak verder gaat.’
Als snel sta ik naast man en zoon bij de schoenen te zingen met krakende,
schorre ochtendstemmen:
‘Dank u Sinterklaasje…’ Het klinkt echt als geen pepernoot.
‘en zwarte piet die geen zwarte
piet meer heten mag,’ zingt Marcel er vlot achteraan.
‘En nu nog een gedicht!’ zegt
Celine.
Kom ik er toch niet zo
gemakkelijk vanaf zeg.
Allerliefste Sinterklaas
Hier alsnog een gedicht voor u
Zodat u snel blij kijkt, hier en nu
Ik weet, ik stelde u erg teleur
Natuurlijk begrijp ik uw afkeur
Met dit gedicht maak ik het goed
Zodat u verder kan met spoed
Andere kindertjes wachten vol smart
Dus verdwijn maar snel voor mijn part
Want ik heb mijn buit al wel binnen
Zelfs een blog vol nonsens zinnen
Maar eerst klinkt nog mijn DANK U WEL
Nu wegwezen en heel snel!
Tot volgend jaar, vermoed ik maar zo
Zo eindig ik deze one-woman-show
