Beetje last van verveling? Of bang voor verveling deze komende vakantieperiode? Dan weet ik iets te doen: ga kanoën. Volg ons in de peddelsporen en maak de Utrechtse grachten onveilig en geniet! Dat deed ik ook een week of twee geleden.
Utrecht vanaf het water is echt
heel wat anders. Ik zeg: DOEN!
Dit zal je Celine trouwens niet horen zeggen. Zij heeft nogal een frustratie
opgepeddeld. Daarom zal haar verhaal heel anders klinken. Ze is zo extreem
geschrokken, dat je het niet af kan doen als een beetje schrik. Noem het een shock toestand.
Het mag nog een wonder heten
dat ze door haar heftige schrikreactie niet om is geslagen. Eigenlijk nog
jammerder dat het niet gebeurde, want het was ongetwijfeld de beste shot die
zoonlief met zijn camera had kunnen schieten.
Zij zal zeggen:
‘Niet kanoën! Ze hebben spinnen
aan bakboord. Nooit meer kanoën.’
De ontdekking van een spin was
zonder omslaan haar drama van de dag. Je had moeten zien hoe van de ene op het andere
moment haar benen van in de boot uit de boot werden gezwiept en haar ogen van
links naar rechts en van voor naar achter door de kano gingen.
Niet veel later hingen ook de benen van haar vriendje ineens buiten
boord. Natuurlijk wilde hij ons doen geloven dat hij het er relaxed uit zag
zien bij Celine en uit solidariteit zo verder vaarde, maar volgens mij was hij stiekem
bang dat ook zijn kano bewoond werd door een spin of meer.
Madams spinnenangst en manier van varen waren vermakelijk. Of vooral leuk om te horen. Achter
ons klonk hard gebeuk met de peddel in de binnenkant van haar kano. Het klonk
alsof ze fotolijstjes wilde ophangen en daarvoor spijkers in
de binnenkant timmerde. Het rammen moet weerklonken hebben van de Van Asch van
Wijkbrug (zal ik nooit vergeten door deze blog) tot de Abstederbrug (dat is van
de ene kant van centrum Utrecht tot de andere). Sterker nog, ze klopte zo hard
met dat ding aan de binnenzijde van haar boot, dat ik vreesde dat ze er elk
moment doorheen zou schieten. Niet alleen de spin zou daarmee verdrinken, maar
madam zou de tocht verder moeten zwemmen. Wat is erger? Een spin in de
kano of zwemmen door de grachten van Utrecht. Je wil niet weten wat baggeraars
uit de grachten opdiepen.
Het was ondertussen tijd om even te pauzeren en de jongedame de ruimte
te geven uit te stappen en de kano binnenstebuiten te keren aan wal. Eenmaal
eruit geklommen, was het echter niet de kano waar haar eerste zorg naar uit
ging, maar naar haar jas. Ze schudde ‘m uit alsof ze er een vuur mee uit wilde
slaan. De wind die zij verplaatste met het heen en weer zwaaien van haar jas,
was aan de overkant van de gracht te voelen als een verkoelend briesje. Of ze
even door wilde waaieren.
‘Wat doe je toch?’, vroeg ik.
'De spin is zeker naar je kop gestegen!'
‘Wat denk jij? Ik zie die spin
niet in de kano, dus zit ie in mijn jas.’
‘Of in je haar,’ zei broerlief.
Waarop die meid als een gek haar zonnehoed af smeet en heftig met haar haar
schudde. Was het net een stofwolk waar ik in stond, vliegen nu de luizen me om
de oren.
Om ineens weer te ontwaren dat vriendjelief niet al te happig was om
haar jas te checken. Pas bij haar smeekbede, voelde hij de plicht zijn prinses
te redden. Maar zoals ik al eerder zei: ik denk dat meneer stiekem liever niet
te diep in de mouw keek. Niet dat ik er om stond te watertrappelen, maar hé, ik
ben mama, hij is haar vriend! Ik ken mijn plek en weet dat Marcel mij allang
gered zou hebben van welk monster dan ook. My
hero!
Alle geram, geschud, gesla en gezoek ten spijt: de spin bleek
onvindbaar. Waarschijnlijk is die van ellende uit de boot geschrokken bij de eerste
krijs van Celine.
De tocht ging verder. Celine bleef
opvallend stil, terwijl ze anders zo gehoord wordt. Kwebbelen, zingen en dollen;
niks is haar te gek.
Oh, wacht, als niks haar te gek
is, kunnen we morgen gaan kanoën langs de oevers van de Vuntus (Loosdrechtse Plassen). Of misschien beter eerst
even Googlen of daar spinnen zijn.
Bekijk jij ondertussen dit filmpje, gemaakt door mijn zoon.
Met in de hoofdrollen: Benjamin, Celine, Ronald (haar vriendje), Marcel
et moi!
