Gisteravond typte ik dit ene woord op mijn scherm, want het is tijd voor een blog over oma.
Nog amper op enter geklikt vroeg
Benjamin mijn aandacht. Ik zette mijn laptop recht voor me op tafel en had vervolgens
een flink onderonsje. Flink als in gezellig lang. Waar we over kwetterden weet
ik niet meer. Mijn laatste zin weet ik nog wel:
‘Schatje, je beseft toch dat ik
dit snel weer vergeet?’ Zo gaat dat vaker. Het heeft iets te maken met dingen
die zoonlief enorm interessant vindt en ik liever snel vergeet. Die eigenschap
van goede hersens heb ik niet van oma, want waar zij teveel onthield, vergeet
ik zoveel. Man, wat had zij een stel hersens. Ze bleef helder tot haar eind.
Na ons onderonsje, stond het OMA nog steeds wachtend op het beeldscherm
voor me. Best jammer dat een blog zichzelf niet schrijft, want aan de andere
kant op loungebank klonk ineens:
‘Kom Irene, we gaan dit
kijken.’ Marcel drukte op een link en zo belandden we in Carpool Karaoke met
Michelle Obama - de First Lady van America. Ik zag hoe Michelle tekeer ging
op de ritme van muziek. Ik zou met gemak vriendinnen met haar kunnen worden,
want van mafte ben ik groot fan.
Ineens plofte Celine erbij op de bank:
‘Mam, wat doet het woord OMA op
je beeldscherm?’
‘Tja, dat is een blog die geschreven
wil worden, maar niet de verdiende aandacht krijgt. Hoewel dit wellicht ook
mijn kortste blog kan worden. Met dit ene woord zeg ik eigenlijk heel veel.’
Zo zaten we met ons vieren,
keken naar het scherm, maar zaten al snel aan de cake en kletsten gezellig tot laat.
Zo eindigde de dag met een gesloten document van één woord: OMA.
Morgen nog een dag…
Dat is nu. En het verdrietige bericht is: oma is gisteren overleden. Naast
alle fun in mijn blogs, is dit er ook: het einde van iemands leven. Eigenlijk
is ze mijn schoonoma. Vandaar mijn wens een blog te schrijven en haar daarin de
hoogste plaats te geven. Lukt al aardig hè?
Onze enige oma is niet meer. De laatste groot-oma voor onze kinderen en
nichtje heeft haar ogen voorgoed gesloten. Tranen heb ik niet, wel vrede met
haar dood, want het is goed. Oma heeft de leeftijd van 90 bereikt. Ze heeft enorm
veel mogen en moeten beleven als je kijkt op de kalender van de
wereldgeschiedenis, zoveel meegemaakt aan nageslacht als je de kalender in haar
slaapkamer bekijkt. Het is goed, ze wilde niet meer.
Wat blijft is terugdenken.
Vanmiddag bij mijn schoonouders
viel de vraag of ik een persoonlijk aandenken aan oma wilde hebben. Daar hoefde
ik niet lang over te denken: een kop en schoteltje met een mooi theelepeltje
erbij. Niet omdat ik graag uit zo’n kopje drink. De Irene kenner weet dat een
theeglas mij niet groot genoeg kan zijn. Toch draagt een theekopje een
herinnering. Stiekem denk ik niet alleen aan schoonoma, maar ook aan mijn bloedeigen
oma. Zij leerde mij de lekkerste thee drinken: thee met melk en suiker (veel
suiker!). Blijkbaar is theeleuten iets typisch oma’s bedenk ik ineens. Ik wil
later ook een thee-oma zijn. Ik ga maar vast oefenen.
Hoewel ik mijn thee tegenwoordig heel kaal drink, gewoon zwart, want calorieën
smaken zo vet, dronk ik tot vorige week op één wereldplekje altijd thee met
suiker. Jawel, bij schoonoma. Ze maakte de thee met liefde, uit dankbaarheid
voor onze komst, maar oh man die liefde mocht wat minder sterk zijn. Alleen met
veel suiker kreeg ik ‘m achterover. Ze heeft nooit willen (of kunnen) horen (in
haar doofheid) dat ik van slappe thee houd.
Nu ze er niet meer is, besef ik
dat haar kopjes thee me stiekem dierbaar waren, want het bracht me dichter bij
haar en haar verhalen. Oma’s maken van iets schijnbaar gewoons, iets
bijzonders. Ook weer zo typisch oma’s.
Onze beste date met schoonoma was afgelopen zondag. We waren met ons
vieren en mijn dinnetje Leona naar oma. Oma had speciaal om Leona gevraagd en
dinnetje wilde graag met ons mee.
We hebben oma met hulp van een
verpleegkundige in een rolstoel gezet en zijn gaan wandelen. Zonder van te
voren te beseffen hoe het zou lopen, gingen we op pad. Wisten wij veel dat we
een paar speeltuintjes verderop het kind in ons zouden aantreffen en onder oma’s
toeziend oog los gingen op de gezins-wipkip. En verderop steunend en kreunend
onze voeten door gaten in een speelmuur zouden wurmen voor de foto. Ik waagde
mezelf van een glijbaan te laten glijden.
Oma haalde op deze laatste date
het beste uit ons. Zo was het bij oma. We mochten onszelf zijn en blijven. Daar
ben ik schoonoma het meest dankbaar voor. Dat ze ieder van ons liet zijn wie
die was. Ze accepteerde ieders unieke zelf.
Nu is ze niet meer. Ze keek uit naar het einde. Zoals ik al zei, het is
goed. Ze is vertroeteld tot de laatste seconde. Wat rest is uit te kijken naar een
hemels weerzien bij een kopje thee met veel, heel veel suiker en eindig ik zoals
bij de laatste knuffel met oma met de woorden: ‘(Oma) tot ziens!’
