Lekker hè, deze vage titel. Bad als in bad of bad als in het Engelse bad (wat stout betekent). Ik zal je snel
uit je droom halen. Deze titel heeft alles te maken met mijn wens om lekker in
bad te duiken en deze blog in het water te laten vallen. Tegelijkertijd bloggen
en badderen is mij zelden gelukt.
Volg je gevoel! Klinkt ineens in mijn hoofd. Lekker warm water en
bubbels die langs mijn lichaam omhoog drijven of een blog schrijven. Dat is
tenslotte mijn vaste gewoonte op zaterdag/zondagnacht. Ik hou daar zelf zo
graag aan vast. Dat zijn twee gevoelens tegenover elkaar hoor!
Mijn gevoel volgen is daarmee een moeilijke keus. Ik schrijf zo graag,
maar ben net zo lief een watergenieter. Zeg maar gerust dat ik wat
waterratterigheid betreft nummer 1 sta in dit gezin. Niemand anders stapt zo
vaak over de badrand om languit te dobberen met hydrojets die water in mijn zij
spuwen en zachte bubbels die uit de bodem omhoog zweven.
Het is ronduit onbegrijpelijk dat
geen van mijn bloedjes van kinderen ook maar één greintje bad-fun-genen in zich
heeft. Terwijl ik ze toch overnam van mijn mam.
Mijn pap is een ander verhaal. Hij vindt water altijd koud. Volgens mij snapt
hij de werking van een kraan niet. Ik kreeg, vroeger bij ons thuis, echt warm
water uit de douche.
Badderen kon niet in huize
Van Hoof. Er was geen bad. Ons bad was de IJzeren Man in Vught en dan alleen in
de zomer. Met de badpakken aan, handdoeken onder de arm en zonnebrand op de
huid was daar ons familie-uitje. Mijn oudste zus en ik waren het water niet uit
te krijgen, mijn zonnebadende zus was er niet in te krijgen, mijn moeder waakte
over haar schepseltjes en mijn vader?
Watje papa ging niet snel het
water in. Ik zei toch al, hij vind water koud. Als ik dan toch getuige was van
zijn tenen die het water beroerden en hij als bink verder het water in stapte, dan
was hij wel heel lang weg en ging diep het meer op! Aan de waterkant stond ik
dan te turen of er niet toevallig een scherpe vin boven het water uit stak. Als
ik ook maar het idee kreeg dat een haai het op mijn vader had gemunt, zou ik
hem de stuipen op de vinnen schreeuwen. Gelukkig hebben haaien de weg naar de
IJzeren Man nooit gevonden of ze vonden papa geen aantrekkelijk maaltje, want na
zijn zwemmarathon kwam hij altijd verschrompeld en bibberend toch steeds het
water uit en zei:
‘Water is koud!’
Dat is nog niet alles. Hij vindt water nat. Hij zal aanraking met water watervast vermijden. Alleen dan wanneer hij zijn wilde haren, lijf
en leden moet wassen, zal hij onder de douche jumpen. Maar verder blijft hij uit de buurt van water.
Ik wacht ondertussen met smart
op de ontdekking van droog water en gun hem de eerste duik!
Zo is bewezen dat mijn liefde voor badderen van moeders afstamt, hoewel
een bad nooit onze badkamer heeft gevuld. Daarvoor huppelde ik zo nu en dan de
400 meter tussen mijn ouders en grootouders huis. Ik liep nog net niet in
badjas de straat over, volgens mij wel in pyjama. Ik trippelde vrolijk die kant
op, met de handdoek onder de arm, een schoon onderbroekje in mijn jaszak en een
badeend in mijn hand. Wetend dat aan het einde van de weg een warm bad wachtte.
Ook een warm welkom, want bij
oma mocht je altijd aankloppen. Zo wist ik me veilig - drijvend in haar bad.
Hoe lang ik heen en weer wiebelde om golven te veroorzaken zodat het eendje wild
heen en weer deinde weet ik niet. Maar lang genoeg om als oud gerimpeld
vrouwtje uit bad te stappen. Hoe vaak oma om de hoek keek om te zien of ik er
nog was en hoe vaak ik ALLE EENDJES ZWEMMEN IN HET WATER zong? Ik weet het
niet. Wel vertrok ik later voldaan en tot achter de oren afgedroogd naar huis.
Wat nu blijft? We hebben een prachtig bad boven in onze nog prachtigere
badkamer. Mijn zin in badderen is alleen maar toegenomen. Wat doe ik hier nog? Vullen
dat bad en wegwezen! Ik ga badderen!
En deze blog? Die mag in luchtbellen opgaan!
De bubbels en tot volgende week!
