zondag 1 mei 2016

Bad-blog

Lekker hè, deze vage titel. Bad als in bad of bad als in het Engelse bad (wat stout betekent). Ik zal je snel uit je droom halen. Deze titel heeft alles te maken met mijn wens om lekker in bad te duiken en deze blog in het water te laten vallen. Tegelijkertijd bloggen en badderen is mij zelden gelukt.

Volg je gevoel! Klinkt ineens in mijn hoofd. Lekker warm water en bubbels die langs mijn lichaam omhoog drijven of een blog schrijven. Dat is tenslotte mijn vaste gewoonte op zaterdag/zondagnacht. Ik hou daar zelf zo graag aan vast. Dat zijn twee gevoelens tegenover elkaar hoor!

Mijn gevoel volgen is daarmee een moeilijke keus. Ik schrijf zo graag, maar ben net zo lief een watergenieter. Zeg maar gerust dat ik wat waterratterigheid betreft nummer 1 sta in dit gezin. Niemand anders stapt zo vaak over de badrand om languit te dobberen met hydrojets die water in mijn zij spuwen en zachte bubbels die uit de bodem omhoog zweven.
    Het is ronduit onbegrijpelijk dat geen van mijn bloedjes van kinderen ook maar één greintje bad-fun-genen in zich heeft. Terwijl ik ze toch overnam van mijn mam.

Mijn pap is een ander verhaal. Hij vindt water altijd koud. Volgens mij snapt hij de werking van een kraan niet. Ik kreeg, vroeger bij ons thuis, echt warm water uit de douche.
    Badderen kon niet in huize Van Hoof. Er was geen bad. Ons bad was de IJzeren Man in Vught en dan alleen in de zomer. Met de badpakken aan, handdoeken onder de arm en zonnebrand op de huid was daar ons familie-uitje. Mijn oudste zus en ik waren het water niet uit te krijgen, mijn zonnebadende zus was er niet in te krijgen, mijn moeder waakte over haar schepseltjes en mijn vader?
    Watje papa ging niet snel het water in. Ik zei toch al, hij vind water koud. Als ik dan toch getuige was van zijn tenen die het water beroerden en hij als bink verder het water in stapte, dan was hij wel heel lang weg en ging diep het meer op! Aan de waterkant stond ik dan te turen of er niet toevallig een scherpe vin boven het water uit stak. Als ik ook maar het idee kreeg dat een haai het op mijn vader had gemunt, zou ik hem de stuipen op de vinnen schreeuwen. Gelukkig hebben haaien de weg naar de IJzeren Man nooit gevonden of ze vonden papa geen aantrekkelijk maaltje, want na zijn zwemmarathon kwam hij altijd verschrompeld en bibberend toch steeds het water uit en zei:
    ‘Water is koud!’

Dat is nog niet alles. Hij vindt water nat. Hij zal aanraking met water watervast vermijden. Alleen dan wanneer hij zijn wilde haren, lijf en leden moet wassen, zal hij onder de douche jumpen. Maar verder blijft hij uit de buurt van water.
    Ik wacht ondertussen met smart op de ontdekking van droog water en gun hem de eerste duik!

Zo is bewezen dat mijn liefde voor badderen van moeders afstamt, hoewel een bad nooit onze badkamer heeft gevuld. Daarvoor huppelde ik zo nu en dan de 400 meter tussen mijn ouders en grootouders huis. Ik liep nog net niet in badjas de straat over, volgens mij wel in pyjama. Ik trippelde vrolijk die kant op, met de handdoek onder de arm, een schoon onderbroekje in mijn jaszak en een badeend in mijn hand. Wetend dat aan het einde van de weg een warm bad wachtte.
    Ook een warm welkom, want bij oma mocht je altijd aankloppen. Zo wist ik me veilig - drijvend in haar bad. Hoe lang ik heen en weer wiebelde om golven te veroorzaken zodat het eendje wild heen en weer deinde weet ik niet. Maar lang genoeg om als oud gerimpeld vrouwtje uit bad te stappen. Hoe vaak oma om de hoek keek om te zien of ik er nog was en hoe vaak ik ALLE EENDJES ZWEMMEN IN HET WATER zong? Ik weet het niet. Wel vertrok ik later voldaan en tot achter de oren afgedroogd  naar huis.

Wat nu blijft? We hebben een prachtig bad boven in onze nog prachtigere badkamer. Mijn zin in badderen is alleen maar toegenomen. Wat doe ik hier nog? Vullen dat bad en wegwezen! Ik ga badderen!
    En deze blog? Die mag in luchtbellen opgaan!

De bubbels en tot volgende week!