Maandag is de meivakantie voorbij! Da’s dan jammer, Benjamin moet zijn
wekker weer zetten op 06.30 uur. Mij dan nog even niet gezien!
Hij zal moeten wennen, want de
afgelopen twee weken stond ik als wekker naast zijn bed. Soms lachte, brulde,
fluisterde of danste ik. Alles omdat ik gebombardeerd was tot zijn private-weksignaal.
Hij had nog eisen ook.
Zo moest ik hem om 09.00 uur
uit dromenland rammen. Hij vindt uitslapen zonde van zijn tijd, wat mij akelig
bekend voorkomt. Toen ik zo oud was als hij lukte het me voor geen meter om op
schooldagen mijn bed uit te rollen. Maar op zondag stond ik vrolijk fluitend
naast mijn bed om 07.00 uur. Met het vooruitzicht een hele dag te kunnen keutelen,
was tijd verslapen geen optie. Ik bracht mijn bureau weer op orde; schreef
verzamelde gedichten over of plakte ze in mijn gedichtenboek; ordende papieren
die overal en nergens vandaag kwamen, kieperde een la om en schoof hem later uitgezocht
weer op zijn plek. Ja, rommelen vond ik leuk. Verschil met Benjamin? Ik werd
uit mezelf wakker, hij wil gewekt worden.
Hem wekken was één ding; hoe dat te doen een andere. Hij eiste elke
ochtend een origineel ritueel? Gewoon even roepen dat hij op moet staan zou ongeïnteresseerdheid
met zich meebrengen en resulteren in gesnurk. Alsof dat mijn zorg was? Ik zou
alleen maar langer genieten van mijn rust. Maar nee, meneer roept al:
‘Mam, ik wil echt wakker worden
gemaakt!’
‘Bedoel je met harde muziek of
zo?’
‘Ja, maar wel muziek waar ik
van hou, niet jouw softpop.’
Dat laatste hoorde ik zogenaamd niet. Daarom klonk de volgende ochtend uit
mijn rockbox de vijfde symfonie van Beethoven. Of was het de zevende of negende?
Het maakt niet uit, want boze ogen keken
me toch wel aan.
‘Oh, houd je hier niet van?’
‘Nee! Mam, dat weet je heus wel!’
Oeps, heb ik toch een ochtendhumeur
ontketend in al mijn originaliteit.
De volgende ochtend klonk hardcore door zijn kamer. Het kan ook wel steelhouse
of softcore heten, afschuwelijk was het sowieso. Waar Benjamin zijn ogen
voldaan opende, ontdekte ik bij mezelf een ochtendhumeurtje. Bah, wat een
baggermuziek en dat in mijn huis.
Ter afwisseling besloot ik een andere ochtend Brutus (een grote knuffelbeer)
en Dino (een knuffeldolfijn, logisch hè?) in te zetten. Met hun donkere stemmen
en al duwend in de rug van zoonlief, ontwaakte hij al snel in de wereld der wakkeren.
De knuffelberen werden uit mijn handen gerukt en in de hoek gesmeten. Benjamin
was er duidelijk bij!
Naast Brutus en Dino kent de kamer van mijn zoon een berg kleine
knuffels die op een willekeurige vakantieochtend één voor één vanuit de lucht op
hem vielen. Toen de eerste neerkwam zag je de grootste schrikreactie. Die viel
dan ook precies in de nek van meneer slaap-aap. Veertien knuffeltjes volgden. De
laatst was van mij.
Een zeer effectief wek-middel is de neus dicht knijpen. Het werkte in no
time. Naast zijn mond plopten ook de ogen van meneertje onverwacht snel open.
Hetzelfde effect was te verwachten met een emmer water, maar the after-effect in de vorm van een nat bed leek
me minder leuk. Daarom koos ik voor een natte koude hand op zijn rug.
Een luide ‘pèp’ wist Benjamin
al net zo de stuipen in zijn slaap te geven. Om een andere ochtend met zacht
gekriebel weer terug te zijn bij de zachte wek-methodes.
Met nog één ochtend te gaan, bleken mijn originaliteit en ideeën op. Gelukkig
was daar Celine met iets leuks. Ze schminkt graag en is er vaak mee bezig. Kijk
gerust eens hier.
‘Mam, we tekenen met schmink
een hartje op zijn wang met een pijl erdoorheen. Aan de ene kant staat een B en
aan de andere kant een M. Tot nu toe valt hij steeds voor meisjes van wie de
namen beginnen met M…’
‘Inderdaad, zijn eerste en
grootste liefde was Mama!’, vul ik gniffelend aan. ‘Pak jij even snel je zachtste
kwast en schmink?’
Net voordat we de deur van Benjamins kamer wilden openen, ging hij voor
ons open. Benjamin botste bijna tegen Celine’s kwast op.
‘Wat is dat?’
‘Niets,’ zei Celine
schuldbewust en liep rechtsomkeert naar haar kamer terug. Eerlijk als ik ben
vertelde ik wat ons plan was.
‘Wat een stom plan!’
‘Maar wel origineel en
ondertussen wachten we gewoon op Monique, Michelle, Mariska of Maud.’
‘Dat wordt dan misschien lang
wachten. Mag ik ondertussen vandaag naar Merlijn?’
‘Merlijn? Natuurlijk!’
