Verrassing!

    ‘ Hé, Irene, is die voor mij?’ Op tafel ligt een pakje in zwart/wit cadeaupapier verpakt.

    ‘Nee Marcel, het is voor mij. Ik kocht het vandaag voor mezelf, maar heb het nog niet uitgepakt.’

    ‘Waarom heb je het voor jezelf ingepakt?’

    ‘Ik heb het helemaal niet ingepakt, dat deed de verkoper. Het is toch super leuk om een cadeau aan jezelf in te laten pakken?’

Ik denk aan Mr. Bean en zie voor me hoe hij een cadeau laat inpakken. Eenmaal thuis pakt hij alle boodschappen uit en treft onderin de big shopper het cadeau. Verrast kijkt hij ernaar - alsof hij het nooit heeft gezien - en pakt het uit. Eenmaal van het papier verlost, springt hij een lek in de lucht, laat het aan zijn beertje zien en verteld dat hij hier altijd al van droomde.

    ‘Waarom ligt dit cadeau hier dan nog ingepakt?’

    ‘Omdat ik het nog niet hebt uitgepakt.’ Nu ik er nog eens naar kijk, ontploept er een enorm goed idee in mijn hoofd. Ik geef het aan Marcel. ‘Jij geeft mij dit cadeau op mijn verjaardag. Hier pak aan.’

    ‘Het is een boek!’

    ‘Vertel mij wat, een prachtig boek!’

    Om te ervaren wat mijn echtgenoot ervaart, doe je het volgende: zoek een dik boek met harde kaft, pak die in en voel! Is dat een boek of is dat een boek?

    ‘Wat voor boek is het?’

    ‘Dat zie je op mijn verjaardag,’ grinnik ik, ‘grappig hè, dat ik beter dan jou weet wat ik krijg van jou.’

    ‘Dat is toch raar.’

    ‘Wilde je zeggen dat wij normaal zijn dan? Oké, een kleine hint: dit boek kost €19,95, een cursus waarin ik hetzelfde leer, kost €300,-’

    ‘Dan toch maar dit boek over kunst en zijn geschiedenis!’

    ‘Sttt, niet zeggen, nou weet ik wat ik krijg!’

    ‘Oh sorry, ik ga het snel verstoppen. Maar waar?’

    ‘Ik bedacht mijn verrassing al, bedenk jij lekker zelf de verstopplek.’ Ik zwaai met mijn armen alsof ik het hele huis kan omarmen. ‘Je hebt drie woonlagen tot je beschikking. Succes!’

Net wanneer hij de trap naar boven wil nemen, roep ik hem na:

    ‘Niet onder het bed hè?’

    ‘Hoezo niet?’

    ‘Omdat ik daar elke twee weken stofzuig.’ Ben ik net lekker bezig, BONK, bezorg ik het boek een deuk en is de herinnering bij mij weer wakker. Ik vind het toch al zo moeilijk te vergeten dat ik dit krijg. Zoals het ook een hele kluif is om een cadeau van een vriendin en die van mijn schoonma te vergeten. Ik wil het allemaal niet weten, maar elke buts tegen dat verstopte boek brengt alles weer boven. Traumatisch eigenlijk een verjaardagscadeau.

    ‘Ik bedenk wel een betere plek!’, mompelt manlief.

Ik stel me zo voor dat Marcel de kamer van onze dochter in loopt.

    ‘Celine, verstop dit boek even en herinner me er aan op mama’s verjaardag.’

    ‘Papa, dat duurt nog zó lang! Wel bedankt voor de tip, dan kan ik alvast nadenken over een verrassing voor mum. Gelukkig heb ik nog tijd zat.’

Tijd zat? Hoe komt ze erbij! Nog… (ik tel even op mijn vingers) 40 nachtjes slapen! Dat is toch niet zo veel tijd zat?

Waar ik veel benieuwder naar ben is of mijn lieverdjes de beste verstopplek in my palace weten te vinden. Zij snappen toch wel dat ik als moeder-de-thuis-blijver alle hoeken en gaten in dit huis ken en aanraak, al is het maar met de stofzuiger.

    Dochterschatje hoeft alleen maar haar hersens te gebruiken om te bedenken dat de enige plek waar ik nooit kom in haar kamer is. Namelijk bovenop haar kledingkast. Die is hoog en staat vol met, hoe zal ik het netjes zeggen, een heleboel rommeldingetjes en -herinnerinkjes. Juist door al dat stuff vind ik het geen doen meer om daar met een doek overheen te gaan. Madam mag het mooi zelf doen!

Ik weet niet of het cadeau daar terecht is gekomen. Ik ben mijn man niet gevolgd.

    Hij kan Celine’s kamer gepasseerd zijn en een deal gesloten hebben met Benjamin. In zijn puinhopen zou het boek net zo niet opvallen als bovenop de kast van zijn zus.

    Wat ik wel weet is dat mijn vent met lege handen beneden is gekomen. Hij heeft vast en beslist een geniale verstopplek ontdekt.

Alles vergeten, ben ik eergisteren flink aan het werk gegaan op zolder. Het moest daar nodig opgeruimd, gestoft en gezogen worden, want er was hoog bezoek op komst; beter gezegd, hoog zingend bezoek. Tijd om maar eens flink house te keepen op de bovenste verdieping van ons huis en alle instrumenten uit het stof te halen.

    Te beginnen met de boekenplanken boven het bureau. Eerst de bovenste plank, vervolgens de middelste plank. Dan de…

    Wat ligt daar? Een pakje in zwart/wit cadeaupapier? Die heb ik nog nooit gezien. Ik pak het uit. Eenmaal van het papier verlost, spring ik een barst in de lucht, laat het aan mijn vroegere pop zien en vertel dat ik hier altijd al van droomde.