Prominent

Of ik ooit weer met mijn ouders op stap ga weet ik nog niet.

    Ze wilden afgelopen woensdag even naar Prominent. Ja, ja, even... Het duurde uiteindelijk tweeënhalf uur. Tussendoor belde ik naar huis met de vraag of zij contact op konden nemen met www.thuisbezorgd.nl. Aan de telefoon klonk luid gejuich. Zo slecht kook ik toch niet?

    In navolging van mij belde ook Ewald, onze Prominent-adviseur, het thuisfront met de boodschap dat het later zou worden. Tja, dit werd overwerken.

Het overwerk kwam vooral door m’n pa. Met hem is een gezellige babbel gegarandeerd. Zo waren wij eigenlijk vooral prominent aanwezig bij Prominent. Je weet wel, de zaak die prachtig aangepaste fauteuils maakt. Nu klinkt dat alsof je zwaar gehandicapt moet zijn om daar terecht te komen, maar dat is zeker niet zo.

Wij waren hier om te informeren naar een stoel voor mijn ma. Ik had die noodzakelijkheid al ontdekt. Om uit mijn bank te komen, moet mams zeven keer op en neer huppen om voorop de zitting terecht te komen en dan op te kunnen krabbelen. Als opstaan zo moeilijk is, vraag ik: waar blijft die sta-op-stoel?

Ewald legde eerst uitgebreid alles uit over de zeven speerpunten waar een stoel aan moet voldoen. Zeer leerzaam. Ik heb alles in me opgezogen en was klaar voor een overhoring. Die kwam niet.

    Wel vroeg Ewald mijn moeder:

    ‘Wat doet u in uw huidige stoel?’ Ze leek onthutst. Alsof ze wilde zeggen:  je denkt toch niet dat ik erin koppeltje duikel of de spagaat oefen? Ewald wilde echter weten of mijn moeder slaapt, breit, leest of tv kijkt en hoeveel uur mijn moeder op haar lauweren rust.  Zonder blikken of blozen antwoordde ze:

‘Ik zit en relax…’ Ze dacht even na en vervolgde met:  ‘… In de kruipruimte…’ Ze viel even stil en eindigde met: ‘Tv kijken.’

Kruipruimte? M’n ma en ik schoten in de lach. Je had Ewalds ogen moeten zien! Ze stuiterden zowat over de tafel zo de suikerpot in. Het was overduidelijk dat Ewald per seconde minder van ons begreep (geeft niets, ik snap ons ook niet altijd), maar uitleg was hier op zijn plaats:

    ‘Mijn moeder heeft twee jaar geleden een beroerte gehad en zegt daardoor soms hele grappige dingen.’

Toen was daar het moment! Rapapam… Mijn moeder mocht plaatsnemen in een teststoel. Met een druk op de knop kon Ewald de stoel omhoog en omlaag forcen tot de juiste hoogte bepaald was. Vervolgens mat hij met een rolmaat (meetlint) de stoelhoogte.

    Ik keek stomverbaasd toe. Ik verwachtte een apparaat waarmee met een  ‘bliep’ en digitale cijfertjes de perfecte hoogte aangegeven zou worden in een schermpje. This is 2015! Einde rolmaat-age, lijkt me zo.

Niet veel later werd een echte stoel onder moeders bips geschoven. De hoogte was perfect. Wat bleef was het aanmeten van de neksteun; er moest wat lucht bij de onderrug (nee, niet in mijn moeders onderrug, maar die van de stoel); extra armsteunen moesten helpen bepalen hoeveel hoger de armleuningen moesten worden en de functies werden geshowd. Dit alles werd uit de kast, nee, stoel gehaald om te eindigen met de beste uitvoering voor moeders.

    Nooit eerder zag ik mevrouw zo mooi rechtop en toch ontspannen zitten. Ze wilde er niet meer uit, dat zag je zo. Haar ogen werden zwaar, echter het kunstje van opstaan moest ervaren worden.

     Met licht gezoem zette de stoel zich in beweging en kwam mijn moeder langzaam omhoog. Zo hoog dat ze zonder enig hupje uit de stoel opstond. Deze stoel is perfect!

De prijs natuurlijk ook!

    ‘Wa zidde gij?’ vroeg mijn pa voor de zevenentwintigste keer. Ewalds oren moeten vast en zeker nu nog hiervan natuuten. Steeds weer dat 'wa zidde gij?' Of mijn vader de prijs echt niet verstond (mijn vader is doof en zijn gehoorapparaten soms ook) of dat hij zijn oren niet kon geloven laat ik in het midden. Hoe dan ook betekent wa zidde gij: wat zeg je. Het is Brabants.

    Als geboren Eindhovenaar is papa een Brabander for life, maar bovenal een zuinige Hollander. Nadat ik hem uit zijn shocktoestand wist te halen, heb ik hem moeten overtuigen van de noodzaak van deze stoel voor mama, want voor mij was één ding duidelijk. Wat het ook moge kosten, ik gun mams haar eigen perfecte kruipruimte!