Of ik ooit weer met mijn ouders op stap ga weet ik nog niet.
Ze wilden afgelopen woensdag even
naar Prominent. Ja, ja, even... Het duurde uiteindelijk tweeënhalf uur. Tussendoor
belde ik naar huis met de vraag of zij contact op konden nemen met www.thuisbezorgd.nl. Aan de telefoon
klonk luid gejuich. Zo slecht kook ik toch niet?
In navolging van mij belde ook Ewald,
onze Prominent-adviseur, het thuisfront met de boodschap dat het later zou
worden. Tja, dit werd overwerken.

Wij waren hier om te informeren naar een stoel voor mijn ma. Ik had die noodzakelijkheid
al ontdekt. Om uit mijn bank te komen, moet mams zeven keer op en neer huppen om
voorop de zitting terecht te komen en dan op te kunnen krabbelen. Als opstaan
zo moeilijk is, vraag ik: waar blijft die sta-op-stoel?
Ewald legde eerst uitgebreid alles uit over de zeven speerpunten waar
een stoel aan moet voldoen. Zeer leerzaam. Ik heb alles in me opgezogen en was
klaar voor een overhoring. Die kwam niet.
Wel vroeg Ewald mijn moeder:
‘Wat doet u in uw huidige
stoel?’ Ze leek onthutst. Alsof ze wilde zeggen: je denkt toch niet dat ik erin koppeltje
duikel of de spagaat oefen? Ewald wilde echter weten of mijn moeder slaapt,
breit, leest of tv kijkt en hoeveel uur mijn moeder op haar lauweren rust. Zonder blikken of blozen antwoordde ze:
‘Ik zit en relax…’ Ze
dacht even na en vervolgde met: ‘… In de
kruipruimte…’ Ze viel even stil en eindigde met: ‘Tv kijken.’
Kruipruimte? M’n ma en ik schoten in de lach. Je had Ewalds ogen moeten
zien! Ze stuiterden zowat over de tafel zo de suikerpot in. Het was
overduidelijk dat Ewald per seconde minder van ons begreep (geeft niets, ik
snap ons ook niet altijd), maar uitleg was hier op zijn plaats:
‘Mijn moeder heeft twee jaar
geleden een beroerte gehad en zegt daardoor soms hele grappige dingen.’
Toen was daar het moment! Rapapam… Mijn moeder mocht plaatsnemen in een teststoel.
Met een druk op de knop kon Ewald de stoel omhoog en omlaag forcen tot de juiste hoogte bepaald was.
Vervolgens mat hij met een rolmaat (meetlint) de stoelhoogte.
Ik keek stomverbaasd toe. Ik
verwachtte een apparaat waarmee met een ‘bliep’
en digitale cijfertjes de perfecte hoogte aangegeven zou worden in een
schermpje. This is 2015! Einde rolmaat-age, lijkt me zo.
Niet veel later werd een echte stoel onder moeders bips geschoven. De
hoogte was perfect. Wat bleef was het aanmeten van de neksteun; er moest wat
lucht bij de onderrug (nee, niet in mijn moeders onderrug, maar die van de stoel); extra
armsteunen moesten helpen bepalen hoeveel hoger de armleuningen moesten worden en de functies werden geshowd. Dit alles werd uit de kast, nee, stoel gehaald om te eindigen
met de beste uitvoering voor moeders.
Nooit eerder zag ik mevrouw zo
mooi rechtop en toch ontspannen zitten. Ze wilde er niet meer uit, dat zag je
zo. Haar ogen werden zwaar, echter het kunstje van opstaan moest ervaren
worden.
Met licht gezoem zette de stoel zich in
beweging en kwam mijn moeder langzaam omhoog. Zo hoog dat ze zonder enig hupje uit
de stoel opstond. Deze stoel is perfect!
De prijs natuurlijk ook!
‘Wa zidde gij?’ vroeg mijn pa voor
de zevenentwintigste keer. Ewalds oren moeten vast en zeker nu nog hiervan natuuten. Steeds weer dat 'wa zidde gij?' Of mijn vader de prijs echt niet verstond (mijn
vader is doof en zijn gehoorapparaten soms ook) of dat hij zijn oren niet kon
geloven laat ik in het midden. Hoe dan ook betekent wa zidde gij: wat zeg je. Het is Brabants.
Als geboren Eindhovenaar is
papa een Brabander for life, maar bovenal
een zuinige Hollander. Nadat ik hem uit zijn shocktoestand wist te halen, heb
ik hem moeten overtuigen van de noodzaak van deze stoel voor mama, want voor
mij was één ding duidelijk. Wat het ook moge kosten, ik gun mams haar eigen perfecte
kruipruimte!