Nog maar net terug van
een goed warme vakantie in Frankrijk, werd mijn hart vandaag extra verwarmd
door mijn zus (Heidi). Ze heeft tijdelijk Amerika ingeruild voor Nederland en maakte
de afgelopen weken dit land onveilig (met mijn auto), waar ik de Cote d’Azur
onveilig maakte.
De tijden zijn nu
veranderd. Wij zijn terug van vakantie en het is tijd dat ik Heidi een paar
dagen claim. Dat begon vandaag.
Ineens liep ze zomaar op me af. Zomaar alsof
ze uit Skype is gestapt. Even dacht ik een fatamorHeidi te zien. Ze was echter
geen nepverschijning, kwam steeds dichterbij, terwijl ik voelde dat mijn ogen
vochtig werden. Zoals ook bij haar.
‘Zijn we emotioneler geworden?’, vroeg ik
haar en deelde een flinke knuffel uit.
Ik denk dat het
alles te maken heeft met het feit dat ik haar meer mis dan ik besef. Facebook, Skype
en WhatsApp kunnen het gevoel van een life
hug, haar echte stem en het echt samen-zijn niet vervangen. Het is soms
gewoon nep-social-media.
Maar aan deze dag
was alles als een life hug all day long,
met Heidi, haar jongste zoon, haar oudste zoon met zijn gezin en mijn gezin.
Een lekker stel, geloof me. Een dag vol gelach en tijd om goed up te catchen zijn gegarandeerd. Ik zou haast zeggen: NIET STOREN!
Genietend van het
mooie weer zaten we in een park. De mannekes van het stel waren behoorlijk
sportief bezig, waar de dames lekker op en rond het kleed hingen. Kletsend
uiteraard, hoe herkenbaar.
Tot ik eigenlijk wel trekzin in iets had. De
koelbox, die niet meer zo koel was, want de deksel inclusief koelelementen lag
er al langere tijd naast, liet zien dat er van alles te drinken was, maar wel
wilde kauwen. Gelukkig vond ik in een andere tas een zak ships. Al snel knabbelde
ik er krakend op los.
Tot er ineens een
busje het veld op kwam rijden. Ik keek om me heen, verbaasd, want dit was toch
een park? Waarom komt die lelijke wagen alle schoonheid verpesten? Wat heeft
hij trouwens een grote picknickmand achterop zijn aanhanger!
Dat kwam goed uit, ik had nog steeds trek,
die van het lekkere.
Wij hadden echter geen
mega-picknickmand besteld en om ons heen zagen we ook geen gezelschap die
zoveel nodig zou hebben. Waar was het feestje eigenlijk? Het leek me het beste
om maar even af te wachten en te zien of er nog iets uit de mand zou komen.
De mand werd van de
wagen geduwd en getrokken, met zes man nog wel. En weet je wat er uit kwam? Zelfs
toen ze ‘m omgegooid hadden?
Helemaal niets! Volgens mij beseften ze nu
zelf ook dat ze het eten vergeten waren. Sufferds.
Ondertussen vulde
het veld zich met meer mensen en nog twee busjes met zulke grote manden. Alsof
ik nu nog durfde hopen dat daar een uitgebreide picknick uit tevoorschijn zou
komen. Volgens mij is dit feestje niet voor ons bedoeld. Ik ging weer zitten en
keek even verder dan wat ik zag. Ik bedoel maar, omdat mijn buik wilde eten,
zag ik een huge picknickmand, maar nu
ik beter keek, zag ik dat ik getuige zou worden van drie hete luchtballonen die
vlak voor mijn neus zouden worden gevuld en opstijgen.
Heerlijk om te zien
hoe mijn zus opsprong met in haar hand de fotocamera. Hoe vaak maak je mee dat
je eersterangs zit en getuige bent van drie heteluchtballonen die gereed worden
gemaakt voor een vlucht. Ik tot nu toe nog maar één keer, één ballon. Way back!
De foto’s van mijn
zus komen vast en zeker binnenkort op haar site. Ik verwijs je daar graag naar, want ik weet zeker dat ze binnenkort
hele mooie foto’s plaatst van deze middag. Ze zullen geweldiger zijn dan deze blog, want amper terug uit Frankrijk en direct opgetrokken
met mijn zus, was er weinig tijd voor iets anders. Mijn zus was en is even
belangrijker.
Tot volgende week!
