Mijn Post-it-frustratie herleeft bij het zien van de WECYCLE reclame en
dan vooral die gele papiertjes. Je note aan een ander. Post-its, zo heten
ze en waren vroeger alleen in geel verkrijgbaar. Voor mij zijn ze een gruwel
door aanklevende herinneringen. Nare herinnering. Ik verbande alle Post-its uit
mijn leven.
Marcel kreeg al vroeg in onze verkeringstijd door dat hij hierin een
keus moest maken: hij of die gele briefjes de deur uit! Gelukkig knikkerde hij
de briefjes eigenhandig weg en voorkwam daarmee een binnenhuisoorlog. Mijn enige
concessie, weliswaar met zware tegenzin, was dat andere kleuren Post-its, die
ondertussen ook te koop waren, wel mochten.
Het heeft alles te maken met een tijdelijke baan. Mijn baas en ik
stonden op slechte voet met elkaar. Eigenlijk zou ik haar het best omschrijven
als de stiefmoeder van Assepoester. Die ken je toch wel? Er was altijd wel iets
waar ze aanmerkingen op had. Ik verdenk haar er zelfs van dat ze zo lang bleef
zoeken naar iets verkeerds, dat ze altijd wel iets vond.
In mijn vertroebelde
herinneringen plakte zij overal op de afdeling eerder genoemde Post-it briefjes,
maar het kan ook zijn dat ze vooral in de werkkast hingen. Die hing vol. Altijd
stond er een opdracht op of iets dat ik vergeten was of niet goed had gedaan. Elke
dag weer hingen er nieuwe plakkertjes bij. Dat ik het niet per direct uitgilde
of haar ermee vol heb geplakt bij mijn afscheid… Het zou vast geholpen hebben
bij het verwerken van mijn trauma.
Ineens bedenk ik dat ze me enorm kon laten schrikken bij het stofzuigen.
Ik stond altijd met mijn rug naar de deur, stom natuurlijk. Dan zag ik niet dat
ze binnen kwam sneaken. Ze kon namelijk
als uit het niets achter me staan. Ze spookte door het huis. Wat schrok ik dan.
Och, mijn arme hartje.
Verzonken in mijn werk en dromend
van Marcel, ging ineens de stofzuiger uit. Keek ik dan om of de stekker nog wel
in het stopcontact zat, stond madam daar met de stekker in haar hand en een
gemene smile. Dat was dubbel schrik.
Wat had ik nu weer fout gedaan?
Begrijp je mijn kromme tenen als ik naar de commercial van WECYCLE kijk?
Daarin loopt een man door zijn huis en vindt aan een kastdeur, later aan de
kamerdeur, dan op de spiegel en weet-ik-waar-nog-meer, zo’n papiertje hangen. Ik
kan er amper naar kijken. Het komt zo dichtbij.
Op elk briefje staat een opdracht.
Of hij dit wil doen, dat wil regelen, daar heen wil gaan. Hij krijgt allemaal
orders. Op geen enkel briefje staat ‘I love you lots!’ Of ‘dank je wel.’ Blijkbaar
is dat teveel gevraagd.
Krijgt die man als laatste een whatsappje
en gaan zijn ogen open. Hij schuift die opdracht opzij en gaat naar een WECYCLE
punt. Slaat nergens op, maar oké. Mijn heldere blik is allang vertroebeld en
deze commercial geschikt voor een koud douche. Hoewel ik groot voorstander ben
van recyclen.
Ervan uitgaande dat de briefjes van zijn vrouw komen, vraag ik me af
waarom hij niet veel eerder zegt: ‘Doe jij het effe lekker zelf!’ Dat doe ik namelijk
ook. Niet omdat mijn manneke mijn briefjes negeert. Hij kan niet negeren wat ik
niet schrijf, toch? Mijn whatsappjes laat hij niet links liggen. Hij leest ze
zelfs, maar de inhoud van die boodschappen zijn for his eyes only. Waarom ik de dingen lekker zelf doe is omdat hij
er niet is als ik een klus tegenover me zie. Zo stond ik laatst op het dak van
onze schuur, kreeg ik een apparaat aan de praat en wilde ik wieltjes onder een
kist schroeven. Dat wilde ik, maar ik had niet de geschikte schroeven. Daar had
ik Marcel toch even nodig en appte hem: ‘Wil je schroeven meenemen voor de kist?’
Oeps, stuurde ik hem nou een boodschapje?
Ondertussen worden klusje gedaan door moi en blijven Post-it-opdrachten uit. Dat alles draagt bij aan
meer we-time. Wat we dan samen het
liefst doen?
We cycle!
