Voordat je jezelf verliest in de hoofdpersonen in dit boek,
stel ik ze aan je voor.
Mag ik applaus voor de oudste hoofdrolspeler: Marcel, mijn
allerliefste echtgenoot.
Hij legt vooral de
nadruk op de eisen waarmee ik rekening moet houden bij het schrijven van dit
boek. Allereerst mag ik niet de nadruk leggen op het woord kaal. Hij snurkt
niet en wil vooral niet voor gek worden gezet. Alsof ik hem als pispaal zou
willen gebruiken. Hoe komt hij erbij?!
Hij moet te allen
tijde beschreven worden als de perfecte echtgenoot, die regelmatig een
bloemetje meeneemt, de deur altijd voor me openhoudt, mijn jas aangeeft, mij
altijd voor laat gaan en de stoel onder me aanschuift. Dat betekent dat dit
boek één groot leugen wordt, want eigenlijk is maar één van al zijn galante
daden waar. Tenslotte is één keer per jaar regelmatig.
Natuurlijk denkt hij
aan geld. Daarom moet ik hierbij vastleggen dat hij de helft van de opbrengsten
van dit boek krijgt. Vandaar ook zijn handtekening even verderop. Ik zeg verder
maar niet dat ik denk dat dit boek hem juist geld gaat kosten, want wat hebben
wij ineens een leuk verjaardagscadeau voor iedereen!
‘Was dat je laatste
eis, schat?’, vraag ik met mijn ogen gericht op het beeldscherm voor me. Vanaf
de andere bank klinkt een afwezig ge-hum, wat ik als een ‘ja’ beschouw.
Als ik alles goed en
wel beschreven heb, herhaal ik hardop zijn eisen om zijn goedkeuring te vragen.
Het blijft verdacht stil op de andere bank. Natuurlijk, ik had het kunnen
weten. Hij languit op de bank en dan lezen? Het scherm van zijn e-reader is erg
zwart. Hoor hem snurk… ik bedoel zwaar ademen. Dat had ik natuurlijk nooit
mogen opschrijven. Snel verder voordat ik moet gaan rectificeren.
Hoor je ook ineens hoefgetrappel?
Dat is natuurlijk
onze dochter. Ze is ons oudste kind en heet Celine, maar luistert ook naar
koosnamen als gekkie, meiske, meis, madammeke en chickie. Oh nee, zij noemt mij
chickie.
Het liefst komt ze
aangegaloppeerd op een van haar stokpaarden. Alhoewel dat niet meer kan, want
die zijn onlangs verhuisd naar een stal achter het schot op zolder. Ze was het
erover eens dat haar rijdieren de kamer uit mochten. Zou het aan de leeftijd
liggen? Hoe dan ook, opluchting hier, dat kan ik je wel vertellen.
Veel eisen heeft
deze amazone niet, behalve dat ze vooral als de clown bekend wil worden. Ze
vindt dus eigenlijk alles best, maar vooral: hoe gekker hoe beter. Ik wens haar
dan ook veel succes, want zij mag zorgen voor wat goeie grappen die mij
inspireren. Het is namelijk niet altijd ‘halleluja’ en ‘amen’ in dit huis. Had
ik al verteld dat ze puber is?
Meer nog hoopt ze
beroemd te worden. Of dat over mijn of haar eigen rug zal gaan? Dat moet de
tijd leren. Ze heeft genoeg kwaliteiten. Voor het geval het zo ver komt, ook
van haar alvast een handtekening.
Marcel wordt wakker geschud door tromgeroffel.
Onze benjamin laat natuurlijk
luid en duidelijk van zich horen terwijl hij los gaat op zijn drumstel. Hoor
onze little drummerboy, die eigenlijk niet meer zo little
is.
Hij wil de grote
onbekende blijven. Daarom voor hem een username bedacht… Uhm… Waar heb
ik ‘m nou opgeslagen? Waar is de knop ‘wachtwoord vergeten’? Dat zegt
tegelijkertijd alles over deze knul. Hij vergeet zelf erg snel zijn
wachtwoorden en gebruikt die knop regelmatig. Soms ziet hij mij als zijn
‘wachtwoord vergeten’-knop, maar hé, ik onthoud ook niet alles!
Om zijn naam toch
vooral niet steeds te vergeten, noem ik hem maar Benjamin. Hij ís tenslotte de benjamin,
dat zei ik toch al?
Hij is mijn meest
kritische hoofdpersoon. Ik huiver steeds weer als ik zijn toestemming moet
vragen voor het delen van een schrijfsel. Niet over hem schrijven zou daarom
gemakkelijker zijn. Alleen kan hij wel eens de grootste clown zijn, dus moet ik
wel over hem schrijven. Onthoud daarom: Benjamin is het pseudoniem voor onze
jongste zoon. Daar is akkoord op gegeven. Applaus voor Benjamin!
Op zijn handtekening
wordt nog even geoefend.
Last but not least kom ik, de auteur.
Ik prijs me gelukkig
als hun vrouw en moeder. Deze lieverdjes met wie ik leef vormen ons verhaal.
Aan mij de eer om dat verhaal te schrijven. Wauw!
Typisch...
