maandag 24 februari 2014

Even voorstellen



Voordat je jezelf verliest in de hoofdpersonen in dit boek, stel ik ze aan je voor.

Mag ik applaus voor de oudste hoofdrolspeler: Marcel, mijn allerliefste echtgenoot.
    Hij legt vooral de nadruk op de eisen waarmee ik rekening moet houden bij het schrijven van dit boek. Allereerst mag ik niet de nadruk leggen op het woord kaal. Hij snurkt niet en wil vooral niet voor gek worden gezet. Alsof ik hem als pispaal zou willen gebruiken. Hoe komt hij erbij?!
    Hij moet te allen tijde beschreven worden als de perfecte echtgenoot, die regelmatig een bloemetje meeneemt, de deur altijd voor me openhoudt, mijn jas aangeeft, mij altijd voor laat gaan en de stoel onder me aanschuift. Dat betekent dat dit boek één groot leugen wordt, want eigenlijk is maar één van al zijn galante daden waar. Tenslotte is één keer per jaar regelmatig.
    Natuurlijk denkt hij aan geld. Daarom moet ik hierbij vastleggen dat hij de helft van de opbrengsten van dit boek krijgt. Vandaar ook zijn handtekening even verderop. Ik zeg verder maar niet dat ik denk dat dit boek hem juist geld gaat kosten, want wat hebben wij ineens een leuk verjaardagscadeau voor iedereen!
     ‘Was dat je laatste eis, schat?’, vraag ik met mijn ogen gericht op het beeldscherm voor me. Vanaf de andere bank klinkt een afwezig ge-hum, wat ik als een ‘ja’ beschouw.
    Als ik alles goed en wel beschreven heb, herhaal ik hardop zijn eisen om zijn goedkeuring te vragen. Het blijft verdacht stil op de andere bank. Natuurlijk, ik had het kunnen weten. Hij languit op de bank en dan lezen? Het scherm van zijn e-reader is erg zwart. Hoor hem snurk… ik bedoel zwaar ademen. Dat had ik natuurlijk nooit mogen opschrijven. Snel verder voordat ik moet gaan rectificeren.

Hoor je ook ineens hoefgetrappel?
    Dat is natuurlijk onze dochter. Ze is ons oudste kind en heet Celine, maar luistert ook naar koosnamen als gekkie, meiske, meis, madammeke en chickie. Oh nee, zij noemt mij chickie.
    Het liefst komt ze aangegaloppeerd op een van haar stokpaarden. Alhoewel dat niet meer kan, want die zijn onlangs verhuisd naar een stal achter het schot op zolder. Ze was het erover eens dat haar rijdieren de kamer uit mochten. Zou het aan de leeftijd liggen? Hoe dan ook, opluchting hier, dat kan ik je wel vertellen. 
    Veel eisen heeft deze amazone niet, behalve dat ze vooral als de clown bekend wil worden. Ze vindt dus eigenlijk alles best, maar vooral: hoe gekker hoe beter. Ik wens haar dan ook veel succes, want zij mag zorgen voor wat goeie grappen die mij inspireren. Het is namelijk niet altijd ‘halleluja’ en ‘amen’ in dit huis. Had ik al verteld dat ze puber is?
    Meer nog hoopt ze beroemd te worden. Of dat over mijn of haar eigen rug zal gaan? Dat moet de tijd leren. Ze heeft genoeg kwaliteiten. Voor het geval het zo ver komt, ook van haar alvast een handtekening.

Marcel wordt wakker geschud door tromgeroffel.
    Onze benjamin laat natuurlijk luid en duidelijk van zich horen terwijl hij los gaat op zijn drumstel. Hoor onze little drummerboy, die eigenlijk niet meer zo little is.
    Hij wil de grote onbekende blijven. Daarom voor hem een username bedacht… Uhm… Waar heb ik ‘m nou opgeslagen? Waar is de knop ‘wachtwoord vergeten’? Dat zegt tegelijkertijd alles over deze knul. Hij vergeet zelf erg snel zijn wachtwoorden en gebruikt die knop regelmatig. Soms ziet hij mij als zijn ‘wachtwoord vergeten’-knop, maar hé, ik onthoud ook niet alles!
    Om zijn naam toch vooral niet steeds te vergeten, noem ik hem maar Benjamin. Hij ís tenslotte de benjamin, dat zei ik toch al?
    Hij is mijn meest kritische hoofdpersoon. Ik huiver steeds weer als ik zijn toestemming moet vragen voor het delen van een schrijfsel. Niet over hem schrijven zou daarom gemakkelijker zijn. Alleen kan hij wel eens de grootste clown zijn, dus moet ik wel over hem schrijven. Onthoud daarom: Benjamin is het pseudoniem voor onze jongste zoon. Daar is akkoord op gegeven. Applaus voor Benjamin!
    Op zijn handtekening wordt nog even geoefend. 

Last but not least kom ik, de auteur
    Ik prijs me gelukkig als hun vrouw en moeder. Deze lieverdjes met wie ik leef vormen ons verhaal. Aan mij de eer om dat verhaal te schrijven. Wauw!

Typisch...