Het is echt. Het is
heus. Ik kan het nog amper geloven. Het nog niet bevatten, terwijl ik de
werkelijkheid ken. Ik heb toch zelf het contract getekend en opgeborgen in de
kast. Waarom voelt het dan toch alsof ik droom? Knijp me in mijn wangen, schud
me wakker! Of toch liever niet, want ik wil dat deze droom blijft.
Hoe iemand wakker schudden
als die niet slaapt? Mijn ogen staan wijd open, mijn zicht is helder en mijn
weten zeker. Hij komt er aan, mijn boek, en ik ben nog steeds in juichstemming.
Gelukkig werkt dat door in mijn productiviteit. Of wil ik gelóven,
dat mijn feestgevoel meewerkt ten goede? Een schrijversblok zou mijn deel
kunnen zijn. Alleen al hieraan denken, maakt dat het koude zweet me uitbreekt,
ik krijg het benauwd en heb hartkloppingen. ‘Weg ermee, ik wil productiviteit’,
is mijn paniekerige innerlijke schreeuw.
Denk nou niet dat ik geen ervaring heb met schrijversblok.
Ik heb zeker momenten gekend dat de angst me om het hart sloeg, want het lukte
niet. Zelfs niet op het allerlaatste moment.
Stront… sorry poep-chagrijnig ging ik mijn bed dan in. Marcel kon maar beter snel in slaap
vallen. Hij moest het namelijk bezuren als deze auteur een afgang beleefde in
de vorm van geen blog.
Ja, je leest het goed, ik noem mijzelf auteur. Klinkt goed hè?
Ik besefte dat ik
mezelf zo mag noemen op de eerste auteursbijeenkomst bij de uitgever. Daar
werden we onverwacht ‘debuterend auteurs’ genoemd. Wauw, daar kan ik mee leven.
Hoewel ik ook liever snel het debuterende deel ervan weg haal. Kom maar op.
Ik wil schrijven!
Vijf blogs zitten
al in mijn dop, nog zeven te gaan tot mijn deadline.
Klinkt als ga ik daarna dood. Is er leven na
het versturen van mijn definitieve manuscript? Wordt dat mijn einde?
Dat was niet mijn
plan. Toch, goed bekeken, geldt het wel voor mijn website. Die gaat lijden
onder deze deadline. Het kan niet
anders dan dat dingen moeten veranderen. Ik heb een boek te promoten en verkopen.
Snap je dan dat ik
niet meer elke week een blog kan plaatsen? Zie jij in dat als ik hier elke week
weer een blog achterlaat, dat het kopen van mijn boek minder interessant maakt?
Toch wil ik blijven schrijven en wens jij naar meer blogs.
Tijd voor een deal: help me promoten. Wordt mijn medeambassadeur.
Help mijn boek naar de status van bestseller. Koop en verkoop een exemplaar of
meer. Ondertussen blijf ik schrijven, want na mijn bestseller, wil iedereen
meer van mij. Een tweede boek? Een column in een krant? Een plekje in de Eva of
Margriet?
Oké ik droom weer
met mijn ogen wijd open.
Laat ik ze maar gericht
houden op mijn deadline van 21 april.
Die uitdaging is groot. Ik moet en wil er voor gaan. Tijd om mijn grenzen te
verleggen.
Tijd om jou te
zeggen dat het anders zal gaan vanaf nu. Mijn blogs blijven komen, maar minder
vaak. Misschien elke twee weken? Misschien in de vorm van een update, misschien
een heuse blog zoals je van me gewend bent.
Dit alles wel in de
wetenschap dat er een boek komt met vierentwintig blogs: twaalf golden oldies, die hier niet meer te
vinden zijn. Daarnaast twaalf helemaal nieuwe, die geen oog heeft gezien en
geen oor heeft gehoord.
Eindig ik met een grote knipoog naar boek twee, laat mij
maar dromen.