Daar zit ik dan met de blaren. Het leek de tocht der tochten
wel. Oké, het was minder koud en zeker niet zo ver. Wel droeg ik verkeerd
schoeisel en de route was onbekend. De routeplanner die ik mee had, zat er naast. Alles bij elkaar gaf ik
het op, maar klonk ook mijn ‘Luctor et emergo!’ door de straten.
Dit alles alleen maar omdat ik wacht op mijn grote doorbraak.
Die help ik zelf te bespoedigen door mijn blogspot-link te sturen naar verschillende
mensen en bedrijven. Beter Horen en de NVVS plaatsten een link van mijn
blogspot op hun sites. Hoera en bedankt!
Daar tegenover blijven
Philips en Appie akelig stil. Er blijkt sprake van eenrichtingsverkeer: van
mijn portemonnee naar hun kassa.
Dat plekje in de Allerhande kan ik op mijn buik schrijven.
Mijn missie deze keer: één nieuwe volger winnen. Zij was
mede inspirator voor de blog ‘Zoektocht’ ( http://irenevanvalen.blogspot.nl/2013/11/zoektocht.html).
Nu hoop ik haar te inspireren tot het lezen van die blog en alle andere. Voor
wat, hoort wat. Eén probleempje: ik heb geen e-mailadres om mijn link naartoe
te sturen en moet gebruik van een andere verzendmethode.
Als postbode op zoek
gaan naar die ene brievenbus. Dat vind ik nou een leuk idee. Toch!?
Ja, ook een zot en zelfs totaal geschift idee. Hoe dan ook ging
ik met mijn routeplanner in de hand op weg. De routeplanner was een Whatsapp
bericht van mijn zus, Heidi, die er destijds bij was en schreef: ‘als je voor
de HEMA staat en er naar kijkt, ga je links en daarna rechts. Er is een
pizzeria op de hoek.’
De HEMA is snel
gevonden, kijk die grote rode letters!
Met mijn neus daarop gericht, ging ik links en rechts en…
de routeplanner zat fout. Die zat duidelijk met haar hoofd in Amerika. Daar
woont ze.
Vervolgens ga ik zonder enig flauw benul de straten door. Zoveel
moois gezien, wat een stad! Pittoreske winkeltjes, huizen met fles- en klokgevels,
bogen boven ramen en deuren, exposities en ateliers, muurschilderingen en
zoveel moois. Soms waren straten verlaten, muisstil en de verlichting uit, waar
andere straten helder verlicht werden. Zelfs kleurrijk geklede mensen en
schoenen op de stoep, trokken mijn aandacht. Steeds kwam ik uit op de Brink.
Voor de zoveelste keer stak ik het plein over met in mijn
hoofd: ‘wie zoekt zal vinden’. Dan weer ging ik links, daar weer rechts,
vervolgens rechtdoor. Zigzaggend liep ik de straten door, zonder kaart. Had ik
die maar, dan had ik straten weg kunnen strepen. Nu liep ik voor de derde keer door
de Grote Overstraat. Zucht…
Anderhalf uur heb ik gezocht. Mijn voeten deden pijn, mijn
benen loodzwaar. Wat was dit een stom plan. Prompt propte ik de envelop in mijn
jaszak en liep mistroostig weg. De weg terug wist ik nu wel.
Gedesillusioneerd liep
ik de hoek om en had amper oog voor het warme uitnodigende licht dat vanuit een
huis op de stoep viel. Het gaf de straat een warme rode gloed, als een soort uitnodiging.
Ik keek terloops naar binnen, door de rode vitrage heen de keuken in. Ik werd
helemaal warm van binnen. Mijn mond viel open.
Dit is het huis!!! Urenlang gezocht, het opgegeven en nu leek
het huis naar mij te zijn gekomen. Ik haalde een wat verkreukelde envelop uit
mijn jaszak. Nog even twijfel. Zal ik het doen?
Ja, ik doe het! De brievenbus maakte geen geluid…
Vervolgens
vereeuwig ik dit huis en stuur een berichtje richting zuslief: ‘Gevonden!’ en
wegwezen nu. Op de hoek bij een Pizzeria, klonk een ‘blieb’ als antwoord: ‘Nee
echt!!! Het was toch rond?’
Daar zei ze wat. Ik kijk nog één keer om naar dat pand. Heidi
had een punt. Waar is die ronde boog? Hoezo
is de gevel niet wit? Hoe is het mogelijk? Dit is echt de keuken waar ik in
keek toen ik een aantal weken geleden op het raam wilde kloppen voor een hapje
eten?! Maar de gevel is veranderd!!! Als de vrouw des huizes mijn blog leest,
zal ze denken: Dit gaat niet over mijn huis, weg ermee?! Voor mij een gemiste
volger. En toch, ik weet zeker, ik vergis me niet in deze keuken, ik stond er
toen dichterbij dan nu. Ik zal deze keuken nooit vergeten!
Ineens begrijp ik het. Ze woonde natuurlijk wel eerst bij de
HEMA, dan links en rechts, met op de hoek een pizzeria. Ze is in de tussentijd verhuisd.
En de pizzeria is meegegaan. Het kan niet anders. Ik ben toch niet gek?!
Deze foto van de Waltraat geplaatst met dank aan: 'Heidi van Hoof Photography.'
