Welkom in huize van Valen!!!!
Laat je verrassen, laat je opvrolijken, laat
je raken en geef je over aan de klanken die harmonieus door de ruimte zweven. Kom
en hoor, kom en zie, kom en geniet op mijn zolder die zich vult met geluid van
gitaar, piano en drumstel.
Applaus voor mijn guitarmate. Naast mij is de gitaar zijn
grote liefde. Sterker nog, voor ik over hem struikelde, was de gitaar zijn enige liefde. Kom
ik dus stiekem misschien eigenlijk op de tweede plaats? Slik! Eigenlijk ben ik
best een beetje jaloers, maar tegelijkertijd zijn grootste fan!
Duidelijk is dat zijn muzikale genen overgeslagen zijn.
Hoor ik daar weer handgeklap?
Nu voor onze pianiste die na vier jaar Keyboardles bedacht dat ze veel liever
piano wil spelen. Wat mij betreft het mooiste instrument dat bestaat. Ik groeide
op met piano. Al voor mijn ontstaan, was daar de piano. Waarschijnlijk zelfs
vóór mijn twee oudere zussen en misschien moeder in papa’s leven waren, was er
de piano? Piano, moeder, zus, nog een zus en toen ik. Hm, ik ga maar niet nadenken
over mijn plekje in mijn vaders hart. Ik heb een plekje, dat telt.
Ik bewonder mijn papa. Pianospelen was en is zijn lust en
leven. Vroeger kon ik vanuit mijn kamer horen
hoe zijn pet stond. Speelde hij ‘Oh when the saints’ of ‘Aloha hé’ dan was hij
is een opperbeste stemming en klonk er vrolijkheid door het huis. Speelde hij ‘Er
hangt een paardenhoofdstel aan de muur,’ dan wist ik hem wat down en verdrietig. Tranen heb ik
maar één keer in mijn leven achter die piano gezien. Andere keren verraadde zijn
spel soberheid of opgewektheid.
Eigenlijk was ik
best een beetje jaloers. Ik wenst dat ik ook mijn gevoelens in pianospel kwijt
kon en wilde pianoles. Daar was helaas geen geld voor. Wat bleef was ‘Vader Jakob’ en de droom verlogen.
Om nu dochterlief haar eerste tonen te horen spelen op de
nieuwe digitale piano. Nog maar een uurtje op zolder, alles aangesloten op de
geluidsinstallatie klinkt daar Ludovico Einaudi’s ‘Stella die Mattino.’ Bijna stroomt er een
traantje over mijn wang. Ze speelt mooi. Mijn dochter! Ik ben fan!
Iets waar ik van
droomde kan ik haar bieden en voel een beetje jaloezie door enorme genot heen.
Veel tijd om een traantje te laten heb ik niet, want voor ik
het goed en wel besef geeft er eentje een roffel op zijn nieuwe digitale drumstel. Mijn hart
maakt een sprongetje. Mijn little drummerboy gaat los. Staande ovatie!
Hij heeft alle reden
om los te gaan. Na een paar jaar drummen
op een echt drumstel en alleen tussen 4 en 6 en maximaal een half uur per dag
(vanwege geluidsoverlast) kan hij nu onbeperkt drummen. Drumuren zullen worden
gemaakt, dat is zeker. Geluid is in te
stellen via een installatie of hij doet een koptelefoon op! Wat een uitkomst!
Ik zie ondertussen hoe zijn hele lichaam heen en weer veert
op het ritme van zijn spel. Zijn rechterbeen
bedient de basedrum in een strak tempo als zijn andere been de open hihat
bedient. Of hoe hij met de drumstok slaat op de crash. Het samenspel van benen
en armen, vind ik indrukwekkend! Er zit ritme in dit kind al vanaf zijn
geboorte. Jaloers ben ik niet, ik gun hem dit plezier in percussie, wat ik
totaal niet heb. You go man, you go!!!
Als ik ontroerd mijn gezicht afwend, wordt het geluid van
dochter en zoon ineens afgemaakt door gitaar ondersteuning. Papa speelt, nu alles goed werkt en klinkt,
zijn eigen partij in dit muziekstuk. Een ongelooflijk spel van gitaar, piano en
drums klinkt op en mijn zolder verandert in een concertzaaltje. Stralende
gezichten werken hier samen. Zonder woorden, zonder oefenen, een perfecte combo!
Ik ben dolgelukkig. Mijn droom is uitgekomen, een huis vol muziek.
Mij wacht een ander concert. Pannendeksels, bestek gerinkel,
een doek over het aanrecht, een vaatwasserdeur die zich sluit. Het zijn de
instrumenten die ik bespeel, het klinkt voor geen meter.
Ik crash! Ik ben ineens groen van jaloezie!!!
