De telefoon gaat. Zonder enig idee van rampspoed, neem ik
o.
'Met Irene.’
‘Dag, met Henk, hoe is het met jou?’ Ik herken de stem aan
de andere kant van de lijn. Het is onze verzekeringstussenpersoon (leuk woord
voor hangmannetje, zo noem ik galgje).
‘Hey Henk!’ is mijn enigszins verraste reactie. Hoe vaak spreek
ik deze man nou eigenlijk? Waarom zou hij bellen? Wat is er aan de hand?
‘We hebben een probleem!’ hoor ik. Door mijn hoofd flits de
vraag of alles goed is met de inzittenden.
De inzittenden van mijn auto bedoel ik dan. Mijn klein rood
monstertje is uitgeleend aan een Amerikaans gezinnetje. Juist eerder deze week had ik naar Henk gebeld met de vraag of zij (met een Amerikaans rijbewijs) wel in mijn auto mogen rijden. Ja, dus. Vandaar dat ik een auto-vrije kerstvakantie heb. Mijn
auto zelf is alles behalve vrij. Die gaat heel wat Nederlandse kilometers maken
onder een paar Amerikaanse konten. Scheuren met die kar, was de bedoeling.
Oké, ik geef toe, zo auto-vrij is mijn vakantie niet. Het is vet nep!
Er is
naast mijn kleine ook een grote rode monster van de zaak. Die is mij te
groot, maar och, als ik geen andere optie heb is ie vooral een goede tweede
keus. Handig hoor, twee auto’s, naast dat het ook gewoon aso is.
Maar!!! De boodschappen doe ik zoals
gewoonlijk gewoon met de fiets. Heel sportief!
Zo weet je nu: mijn karretje is uitgeleend aan een stel
Amerikanen. Om precies te zijn, de dochter van mijn zus en haar gezinnetje. As
we speak zijn niet alleen mijn zus en haar jongste zoon weer in Nederland, maar
nu ook haar dochter en gezin. Zij zijn allemaal
overgekomen om kerst in Nederland te vieren. Dat wordt some Christmasparty!!! Eindelijk
de familie van Hoof (mijn meisjesnaam) compleet. Na zoveel jaar (zes of zeven?) zijn we
eindelijk weer eens samen.
Daarbij klinkt een grote serieuze ‘Dank God’. We zijn
allemaal zo enorm blij dat ons mam er nog is. Het had anders kunnen zijn, na
een beroerte op 23 oktober. Het wordt een kerst om te koesteren en van te
genieten. Geen beter moment om in dankbaarheid samen te zijn. Mijn ouders samen met hun drie dochters, hun negen kleinkinderen
en ook nog eens drie achterkleinkinderen. Ik heb er zin in. Het maakt me
blij!!!
Zoals ik ook blij was om mijn aangetrouwde neef te zien toen
hij de auto kwam halen. Ik legde de belangrijkste zaken uit, zoals welke
brandstof mijn auto lekker vindt. Hoe de tank te openen en de papieren over te
dragen. Voor ik het wist was meneer de Amerikaan weg en hoor ik nog mijn
laatste woorden naklinken: “Take care of all of you and if something happens,
let ik be my car that breaks down and none of you.” Hij verzekerde me: “Nothing
will happen!” Een knuffel, een kus en weg was hij weer.
Nu onverwachts het bericht: “We hebben een probleem!”
Voordat ik goed en wel kon vragen wat er aan de hand was, werd
me verteld dat onze verzekeringstussenpersoon bij RitsRatsReklame langs wilde,
maar de baas, meneer RitsRats was niet aanwezig en of ze dan nu bij mij langs
konden komen.
Dat was het probleem? Geen botsing of zo?
Gelukkig!
Doch als jij weet, waarom zij komen of beter gezegd: wat zij meebrengen, dan zou jij net als ik gelijk
zeggen: ‘Jullie zijn meer dan welkom! Ik ben thuis,’ en alles laten vallen om de deur te
openen. Je weet het: Vrouwen en chocolade! Hier met die doos bonbons, gekregen van
Assurantiekantoor de Raad en van Saane. Bedankt hè!!!
Nu denk jij opgelucht dat er geen sprake is van een botsing in
deze blog.
Vergeet het maar. Die is er echt wel. Met zulke lekkere bonbons in huis is namelijk de
botsing tussen Marcel, Celine en mij steeds weer bijna frontaal!
Ik proost op lekkere
dingen,
van betekenis zijn voor anderen
& gezellig samen zijn.
Fijne, warme,
verrassende en gezellige kerstdagen voor jou!
