* Blue Monday is de naam voor de meest deprimerende dag van het jaar.
Volgens een berekening viel die dit jaar op 21 januari. Dit is de dag waarop de
meeste mensen zich treurig, neerslachtig of weemoedig voelen en zou te maken
hebben met het feit dat goede voornemens mislukt zijn en de vakanties ver weg
lijken. Daarnaast zijn de dagen nog donker en is de maandag voor veel mensen de
eerste dag van de werkweek.
Je zou maar jarig zijn geweest op maandag de 21ste.
Sta je koud naast je bed in de hoop toegezongen te worden door een ander, kan
je lang wachten, die heeft een Blue Monday. Zo sta je bij de spiegel en zingt
jezelf maar toe. Iedereen behalve jij zag het somber in. Alhoewel, je was niet alleenig.
Ik participeerde er ook niet in.
Het idee om
mezelf toe te gaan zingen op mijn verjaardag klinkt echter enorm leuk. Ik zie mij al staan voor
de spiegel terwijl iedereen nog even het dekbed hoger optrekt. Zelf nog amper
wakker zing ik keihard: “Happy Birthday to me…” Zou ik al snel vergezeld worden
door mijn gezinsleden, die uit volle borst met hun krakende slaapstemmen
meezingen? Of vallen we als kwartet om van de staapstank die we nog even bij
ons dragen?
Eén ding zie
ik luid en duidelijk voor me: ons haar. Totaal in de war…. Behalve bij één,
alsof er bij hem nog iets in de war kan raken?! Bij een ander staat het alle
kanten op. “Gel? Wat moet ik daar mee? Ik hou van Coupe-Out-of-Bed” is zijn
motto. De derde styled met minutieuze precisie elk haartje. Ze lijkt wel
getrouwd met haar spiegel. Blijf ik over. Ik, ik bedoel mijn haar, is moeilijk te
temmen. Vandaar dat mijn koppie met stip de meeste euro’s kost. Dat is altijd al
geweest, zal altijd zo blijven.
De vraag is:
óf ik wel de eerste zál zijn, die mij
zal toezingen. Bij een andere gelegenheid, 30 maart - onze trouwdag, neem ik me altijd voor de
eerste te zijn die de ander feliciteert, maar moet ik vaak aan horen hoe de
ander mij toezingt. Zo ontstaat onherroepelijk een schuldgevoel bij mij,
want hoe bewijs ik nu dat ik onze huwelijksdag niet vergeten was?!
Het heeft
alles te maken met mijn hersenencellen. Ontoerekeningsvatbaarheid is ’s ochtends
mijn deel omdat mijn hersencellen altijd iets later wakker worden dan ikzelf. Zo
gaan ze ook altijd eerder naar bed dan ik. Na een uur of elf (’s avonds natuurlijk)
moet je me geen ingewikkelde vraagstukken voorleggen. Misschien ook niet
daarvoor, maar dan klets ik me er wel uit.
Marcel is in
deze de constante. Is hij wakker? Dan ook zijn radertjes. Zodoende is het
logisch dat ik als eerste word gefeliciteerd met onze trouwdag en ligt Marcel
me toe te zingen op 1 april voordat ik ook maar naast het bed sta. Zie hem stralen
als een zonnetje waar ik achterblijf met een blue moment: wéér te laat!
Doch voor
mij geen Blue Monday dit jaar. Dat heeft alles te maken met het feit dat ik
geen goede voornemens heb gedaan en er automatisch geen schuldgevoelens zijn
door het niet behalen van mijn voornemens. Er is niets om blue van te worden.
Integendeel,
ik had een prima monday. Dat voel ik
vaker zo op maandag. Iedereen is weer moven. Ik heb het huis voor mij alleen.
Een vreugdedansje blijft niet uit. Even vieren dat ik lekker op mezelf ben; doen
wat ik wil, werken zonder gestoord te worden, geld van de baas uitgeven en sporten.
Wie wil nou niet zo’n baan?!
Oké, het was
ook niet de gelukkigste dag van het jaar, deze blue monday. De Irene kenner weet
in mij GEEN wintermens en wat winterde het zeg! Sneeuw, sneeuw en nog eens
sneeuw. Het komt mij de neus uit! Als het nu niet snel verdwijnt, zou ik vandaag maar
zo last kunnen krijgen van een Blue Sunday. Ik verlang zo enorm naar zon, de
tuindeur weer open. Liever nog gisteren, maar het mag ook vandaag, morgen en de
rest van het jaar. Kom maar op met de zon! Weg met de muts!
Maar wacht,
ik ben die muts! Schreef ik niet eerder: “Zie Marcel stralen als een zonnetje?"
Ik leef samen met mijn zonnetje. Hoe kan er dan plek zijn voor Blue Sunday’s of
Monday’s!
Tuesday’s,
Wednesday’s en alle andere donkere winterdipdays even daargelaten natuurlijk.
