zondag 6 januari 2013

Vakantiefun


Center Parcs is één keer per jaar onze uitvalsbasis. Dat is al zolang Marcel en ik getrouwd zijn, zo tel ik effekes 19 keer. Sinds járen worden we dan ook gezien als "Friend" wat een aantal extraatjes in onze richting betekent:

- Zo is er elke dag een gratis Telegraaf – echt belangrijk om op de hoogte te blijven van de scheiding van de Van-der-Vaartjes. Of ander leuks en niet leuks over onze wereldmacht Nederland en de rest van de wereld.

- Ook wacht ons een leuk welkomstgeschenk. Deze keer geluidsboxjes voor de smartphone. “Van mij!” riep ik, en liet ze installeren op mijn schrijftafel door mijn huis-tuin-en-keuken-installateur. Niet dat het zo moeilijk was, ik had het makkelijk zelf gekund, ja echt!

- Daarbij krijgen we bonnen voor gratis blowen. Ik bedoel bowlen. Blowen, hahaha, zie je het voor je? Ik niet! Wie dat wel voor zich kan zien, moet even achter zijn oren krabben. Je kent me blijkbaar niet; dat zou ik nooit doen! Gebowld, hebben we echter ook niet. Na al het uitslapen, strandjutten, uitwaaien, watergeweld in het zwembad, daarvan bijkomen, lekkere maaltijden in de Market Dome en films kijken bij haardvuur hadden we geen puf meer om te sporten met kegels.

Natuurlijk waren er ook onvergetelijke momentjes:

Zoals het ontbijt. Deze is veel uurtjes later dan we gewend zijn, want er heerst slaapaapte bij iemand. Die iemand ben ik niet. Ik probeer wel aanspraak te maken op een titel, die van schone slaapster natuurlijk, maar sta steeds als derde persoon enkelvoud naast mijn bed.

Eindelijk klaar om aan te vallen, horen we hoe Marcel onze Kaizerbrödchen snijdt. Ongelooflijk hoe het klonk. Droog, stroef, taai, en zo ontglipte mij: “Het klinkt alsof je een kartonnen doos doorsnijdt." Dat is echter nog niets als Benjamin zijn eerste hap neemt van zijn broodje: "Wat een ruftig broodje", klinkt uit zijn strotje.

Ruftig? Ik vind het juist een heerlijk broodje! Bij nader navraag bedoelde hij ‘luchtig’. Er zat ook wel een groot luchtgat in zijn broodje, geen zorgen, morgen krijg hij een croissant. Die vindt hij veel lekkerderder. Over ruftig gesproken!

Dan de laatste keer in naar het zwembad. Nog amper door de poortjes hadden de kids bijna slaande ruzie over wie in het middelste hokje moest? Volgens hen: “Mama”, ik dus. Zo ging het namelijk iedere keer. Ik dook met de gezamenlijke tas het hokje in en gaf zo de zwemkleding door. Blijkbaar ben ik daar het beste in. Duh!

De waarheid is dat ik graag de tas beheer om daar mijn spullen in op te bergen. Alles los in het kluisje maakt me kriebelig. Madam, wil alles netjes bij elkaar, tas dicht. Zo weet ik dat mijn tweede sok ook in de tas zit en niet per ongeluk achterblijft in het kleedhokje of kluisje!

Doch nu had papa de tas bij zich en zo hoor ik links van me: “Mama, mag ik mijn bikini?” Hupsakee, aan de andere kant verschijnt haar bikini over het hokje, wat ik doorgeef. Dan verschijnt mijn badkleding en kan ik ook verder.

Ineens hoor ik Benjamin praten over mijn bikinitopje in de tas en dat papa die ook door moet geven. “Heeft ze niet nodig”, zegt hij.
Verschrikt klinkt zoonlief: “Maar dat is mama’s bikinitopje, die moet ze hebben!”
Waarop ik antwoord: “Nee hoor, die hoef ik niet.”

Ik zie voor me hoe hij verbolgen naar zijn vader opkijkt: “Papa, mama wil het topje niet aan. Zeg nou wat?!”
Zegt papa: “Je hoort mama toch?!”
Benjamin: “Maar mama kan toch niet zomaar zonder topje gaan zwemmen?”
Waarna ik opper: “Ik wil ook wel eens topless!”
Klinkt meneertje echt boos tegen papa: “Mama, moet gewoon haar topje aan.”
Het jongske is warempel super gefrustreerd aan het worden. Straks gaat hij nog slaan!?

“Ik ben klaar!” roep ik en zorg dat er vooral geen twijfel over bestaat dat ik mijn hokje verlaat, KABOEM doet de deur. Benjamin volgt razendsnel, kijkt naar me en voelt zich bedrogen. Eén ding heeft hij gemist: ik heb naast een bikinitopje ook een tankini-topje. Die kreeg ik keurig aangeleverd bij het broekje!
Mij met zonder bikini-top is net zo onwaarschijnlijk als dat Benjamin zonder zwembroek een kleedhokje uitkomt!

Tot zover een kijkje in onze midweek. Het was volop genieten, de tijd vloog, herinneringen zijn gemaakt. Eenmaal thuis was de boel snel uitgepakt. Wat bleef was een email: of ik mee wilde doen aan een enquête van Center Parcs. Tuurlijk!

Ik heb het maar gelijk gedaan, dan vergeet ik namelijk ons enige commentaar niet:
de broodjes waren ruftig!