Oef, blogtijd en
nog nooit heb ik zo weinig tijd gehad om een blog te schrijven; ongeveer een
uurtje. De optie om mijn vaste lezers te laten zitten met een herhaling van de
blog van vorige week is géén optie!
Eén woord komt in
me op: “Piep!” Als in help!!! Hoe ga ik dit doen, waar begin ik aan, wie doet
me dit aan (ikzelf dus) en waarom (noem het perfectionisme)?
Ik ga ervoor. Maar wat eng; een blog willen
schrijven in zo weinig tijd met nog geen verhaal in mijn hoofd. Dat je maar
weet: een blog schrijven is niet altijd maar zo gedaan.
De inspiratieloosheid ligt niet aan mijn week
die was prima, maar de ‘pling’ mistte. Of is het verhaal van dochterlief die
gisteren zat te piepen juist nu wel leuk?
Alles begon met een
kopje thee. Ik kwam thuis nadat ik onze groep-8er naar school had gebracht. Ik
verheugde me eigenlijk op koffie, maar dit kind had zo haar best gedaan en die
schaapachtige blik, haar ogen die op hartjes lijken…
Ineens is me
duidelijk waarom ze me zo intens verliefd aan kijkt. Ik vraag wantrouwend:
“Wat heb je nodig?”
“Mama, je weet dat ik vandaag maar één lesuur
heb. Een toets Nederlands. Je weet ook dat het buiten nogal sneeuwbagger is en
zó KOUD!” Ze heeft duidelijk nagedacht over hoe mij te verleiden. Haar woorden klinken
superzacht, ze gedraagt zich engelachtig. Er loopt nog net geen kwijl niet uit
haar mondhoek. Je zou denken dat zich hier nooit puberbuien voltrekken.
“Ja, het is inderdaad bagger daar buiten!
Vertel mij wat!”
Ze weet ook dat als
ze zou zeggen: “Mama, breng je me naar school? Want ik ben te lui om zelf te
fietsen”, ik moeiteloos “nee” had gezegd. Nu word ik waar ik zelf bij sta,
gemakkelijk om haar vingers gewonden. Het woord “nee” wil er gewoon niet uit.
Zou jij haar kunnen weerstaan?
Ik voel zeker wel
twijfel, antizin en een gevoel van ik-word-hier-zo-enorm-gebruikt en hoe zit
het dan met mijn eigen plan: sporten?! Blijven daar die ogen me vertederend en
suikerzoet aanstaren. Madam softie smelt.
“Ja hoor, ik breng je wel even.” Ze springt
een gat in de lucht.
Wat madammeke niet
weet is dat ik ergens, somehow, somewhere, wel eens een tegenprestatie
kan gaan vragen. Dat het zich echter zo snel voor zou doen, verraste zelfs mij.
Dezelfde dag, een
paar uur later liggen hier twee enveloppen klaar voor de brievenbus. Echter
zijn daar nog altijd de sneeuwbagger, het is zó KOUD en ik heb gewoon geen zin
op deze binnenwerkdag... Zie daar: Celine.
Ze is net klaar met
alles en kijkt verveeld om zich heen. Ik grijp mijn kans:
“Ik heb post liggen, ga jij dat maar even
wegbrengen, ik moet nog heel veel doen en jij moet er duidelijk even uit.”
Natuurlijk
verwachte ik niet dat ze schaapachtig en gelijk “Ja” zou zeggen. Maar ook niet
deze negatieve blik. Ik vervolg nadat ook ik tijd heb gehad om de dingen te doordenken:
“Jij kostte mij vanmorgen 40 minuten, ik
vraag nu drie minuten van jou.” Niet dat het direct indruk maakte maar na flink,
echt flink volharden, staat ze op. Ja echt! Haar staking duurde niet lang.
Ze gaat richting
gang; heeft nogal wat tijd nodig. Moet het haar kammen, haar make-up bijwerken
of zo, want je weet nooit wie ze tegen kan komen. Een lover of zo? Ze komt vervolgens dik aangekleed met een
donderwolk-gezicht de kamer in. Die is boos! Ze voelt zich vast gebruikt en
lief kijken is er absoluut niet bij.
Bijna bij de
buitendeur roep ik:
“Dag schat,” want ze is gewoon een lieverd!
Wat ik terug krijg is haar achterwerk stug en
onmiskenbaar in mijn richting gekeerd. Duidelijke taal, ze wil me negeren met
hand en kont. Prima. Bij wat aanvullende vleiende woorden van mijn kant, hoor
ik gegniffel. Ze loopt snel wel. Het is echt heerlijk: een kind dat boos wíl
doen, maar bij het verlaten van de kamer nog net niet het gegrinnik kan
onderdrukken.
Amper in de tuin,
draait ze zich richting pui, wetend dat ik kijk. Ze houdt haar hand op
keelhoogte en strijkt met haar hand van links naar rechts langs haar keel en
wijst vervolgens naar mij. Heftig dit beeld. Wat niet klopt is wederom die
blik: boos, maar de mondhoeken staan te hoog. Mijn vinger gaat daarom van de
ene mondhoek in een boog omlaag om middenin weer omhoog te gaan: a smile!
Stiekem verschijnt die ook aan de andere kant van de pui. Snel draait ze zich
om, om de lach te verstoppen.
Het enige wat ik
weet dat ze nu doet: lopend naar de brievenbus piepen over hoe zwaar ze het
heeft met mij als moeder en straks weer boos het huis in lopen. Maar och,
eenmaal binnen is ze zo weer ontdooit, want nu maak ik een lekker kopje thee
voor haar!
