Het is tijd om te vertellen dat ik gek ben op operaties. Niet
om ze te ondergaan, oh nee, “over my dead body”! Als het MOET dan MOET het,
maar anders mag het in sneltreinvaart aan mijn deur voorbij gaan. Zo eng:
narcose, weg van de wereld. Je zou er maar in blijven? Voor de ruggenprik ben
ik minder bang.
Ik vind het trouwens heel
wat dat iemand in het lichaam van een ander gaat snijden. Wat een lef! Wat een
durf! Wat een… arrogantie denk ik ook; dat moet je vast hebben om dat te durven
doen. Gelukkig zijn er mensen die dat lef hebben en zo ook mij vier keer hebben
geholpen in verband met het een en ander (o.a. verlost van twee kids, YEAH!). What’s
next?
Een operatie dus! Vandaag!
We werden opgeschrokken door een heftige ongeval. Een ongelooflijke
situatie deed zich voor. Vlak onder mijn neus. Daar lag maar zo iemand met zijn
nek behoorlijk van zijn hoofd. Echt eng. Er was hevige schrik en ik voelde aan dat
hier geen ontkomen aan was, hier gaat zo terplekke ingegrepen worden.
Ik had nog net genoeg tijd om een camera te pakken, want dit
zie je toch niet elke dag: onder je eigen dak! Hoe luguber misschien ook, dit
wordt opgenomen.
Het slachtoffer is 44 jaar oud, bijna kaal, heeft een klein
postuur en een getinte huid. Haast was geboden. Snel werd de hoofdoperateur
voorzien van mondkap, handschoenen en gereedschappen. Het echte werk kon beginnen.
Licht uit, operatielamp aan. Daar gingen ze, opperste spanning, stilte vulde de
ruimte. De anesthesist stelde het slachtoffer gerust en gaf tenslotte de
narcose. De assistent bekeek de hele zaak grondig en haalde alras wat loshangend
weefsel weg, bekeek de wond van alle kanten maakte schoon wat hij kon, om zo
ruim baan te geven aan de hoofdoperateur.
Zo zag ik een paar mensen alles op alles zetten om te redden
wat te redden viel. Het was bloedstollend en alles leek onder controle, tot ineens
blijkbaar zijn hart het niet meer zag zitten en een oorverdovende lange toon
klonk. Waarschijnlijk klonk ie niet zo hard, maar het voelde wel zo. Paniek in
de tent: acuut boog de hoofdoperateur zich over het lichaam en begon met hartmassage,
de assistent deed mond-op-mond beademing en zo kregen ze wonderwel de boel
onder controle.
Een golf van opluchting ging door de ruimte.
Inwendig werd gered wat te redden was en sneller dan
verwacht kon men gaan hechten. Vlak onder mijn neus zag ik de naald en het
hechtdraad zich door de huid boorde. Vakkundig, met vaste hand ging de chirurg
te werk. Hechting na hechting, van voor
tot achter werd het slachtoffer weer dichtgemaakt. Wonderlijk hoe mooi de wond
werd gesloten.
Ik bedacht nog wat een weg dit slachtoffer te gaan heeft tot
herstel van dit trauma. Wat geweldig als hij het overleeft. Zomaar ineens kan
je hoofd er af rollen. Echt waar. Het idee… Gelukkig waren er bekwame mensen
terplekke, anders was het toch einde verhaal. Zo erg!
Ahwel, de operatie is achter de rug. De chirurg wachtte een
staande ovatie. Het slachtoffer kan bij komen van de operatie. Handschoenen,
mondkap en gebruikte attributen worden weggegooid of weer schoongemaakt. Het ergste leed lijkt
geleden.
Nu wachten hoe meneer zich hersteld. Hij was altijd al een
rustige vent, we verwachten niet veel praatjes. Zo kijkend naar hem, zie ik: de
operatie heeft hem goed gedaan, zijn hoofd staat weer recht. Nu alleen nog even
aansterken.
Ga zitten voor Operatie-Live:
Toen Beertje te voorschijn moest worden gehaald om te laten
zien aan onze neef, bleek zijn hoofd nog maar aan één draadje te hangen, dat
konden we toch niet zo laten???
