Naast me ligt Marcel, hij ligt al een tijdje te lezen (lees:
slapen) waar ik met mijn kop in een blog zit. Ieder zijn ding! Ieder op de
eigen helft van de bank. Hij ligt languit, met zijn voeten bij me. Ineens tilt
hij zijn been op en trek ik aan zijn broekspijp. Hij laat zijn been weer
zakken, tilt zijn andere been op en weer trek ik aan zijn broekspijp. Dit alles
gebeurt zonder woorden.
Ondertussen valt me op dat Benjamin daar maar staat. Hij
heeft ons blijkbaar gadegeslagen en kijkt onbegrijpelijk uit zijn ogen. Hij kan
niet bevatten dat wij zonder woorden zo op elkaar ingespeeld zijn en vraagt wat
dat nou was. Ik trek gewoon, zoals wel vaker Marcels broekspijpen omlaag. Als
je een halve middag op de bank ligt, kruipt de broekspijp wat omhoog, zo trek
ik ze dan even omlaag, voor de tigste keer in ons huwelijksleven.
Benjamin staat er nog stilletjes bij. Kijkt naar mij, dan
naar zijn vader en zal wel denken: ik woon samen met een stelletje debielen,
kan ik van ze scheiden?!
Gelukkig zet hij die gedachte niet om in daden en gaat
spelen.
Dan hijst Marcel zich uit de bank: “Ik moet nodig even iets
doen.”
Werkelijk, als hij na een poosje bankhangen opstaat, dan lijkt
het alsof mijn grootvader uit de bank komt. Zucht, steun, kreun, krak. Hij lijkt
dan vergroeid met die bank.
Hoewel ik nog altijd met mijn kop in die blog zit en er niet
helemaal bij ben als het om Marcel gaat, sterker nog: ik wil gewoon niet
gestoord worden, vraagt hij al staand in de keuken: “Heb je een stokje?” Nu
kijk ik onbegrijpelijk uit mijn ogen.
“Een stokje? Nee, ik
heb geen stokje!” Wat moet hij nu met een stokje?
Bij gebrek aan een stokje, pakt hij een pollepel. Houdt die
in zijn hand, zet een stap achteruit (inderdaad een debiel, zoals ie daar
staat) en gaat staan zwaaien met de pollepel. Wie denkt hij dat hij is? David
Copperfield?
“Hokus Pokus Pilates Pas” zegt hij en rol ik van de bank.
Tovernarij?!
Goed, even terugspoelen.
Wat was het eerste wat Marcel zei? “Ik moet nodig even iets
doen.” Dat klopt als een bus. Hij moest van zijn slome bui af want er was werk
aan de winkel. Hij is echter eentje van: het mag vooral niet teveel moeite
kosten. Waarom denk je dat hij een inwonende privéhulp heeft? Precies, zodat
hij dus vooral NIETS, maar dan ook NIETS in het huishouden hoeft te doen. Waarom
heb ik dat nou niet bedacht?
Echter… wat jij niet weet, is dat wij een uurtje of wat
eerder lekker hebben geluncht en daarna zijn gaan wandelen. Met onzekerheid
over de houdbaarheid van het mooie weer, hebben we snel de tafel afgeruimd en
de boel op het aanrecht laten staan.
Ik ben er bij thuiskomst en het maken van thee, fruit en
lekkers weer weggevlucht. Kon de moed niet opbrengen om daar de boel op te
ruimen. De keuken is maar even langer een rommeltje. Het is rustdag! Zo vermijd
ik al een paar uur de keuken of ook maar een blik in die richting, want wat je
niet ziet is er niet, toch?
Door de Hokus Pokus krachten van Marcel wordt ik weer herinnerd
aan de staat van de keuken. Zijn krachten werken echter niet bepaald. Dan vraag ik hem om die eerder genoemde pollepel. Ik krijg die toegeworpen en roep vanaf
de bank: “Sim Salla Bim, Sim Salla Bam” en plots gaat Marcel aan de gang!
Geloof het of niet…
Even later: is mijn keuken opgeruimd.
Wie kan hier nou toveren?
