zondag 8 april 2012

Super analoge super fan



Leuk! Je leest mijn blog online. Dat is natuurlijk de bedoeling, maar zo gewoon is het misschien niet. Ik ken één iemand die is zo analoog als wat en toch één van mijn grootste fans.

Zo af en toe maakt hij mijn huis onveilig. Neemt zijn vrouw daarbij mee en terwijl haar luikjes dichtvallen, lezen wij samen wat blogs. Soms vraagt hij al bij binnenkomst:
    “We gaan toch wel blogs lezen?” Dan ben je toch fan?

Zie ons zitten: naast elkaar, ik lees voor. Geniet zelf net zo hard mee, want teruglezen is leuk. We lachen samen, komen met elkaar in gesprek over de blogs en andere dingen, maar bovenal hebben we enorm plezier!

Net als vroeger op sabbatochtend – een mooie herinnering. Wij waren saampjes beneden en grapten & grolden wat af, we hadden super lol met onze chemistry. De anderen mistten dat. Goed, ik was een puber en hij is er nooit uitgekomen. Herkenning alom? Zo vader zo dochter!

Want ja, dit gaat over mijn papa. De man rechts van mij op de foto. Hij op zijn hurken; zijn armen om me  heen. Beschermend. Ik dacht altijd voor vuur of vuurwerk, want oh, wat was ik daar altijd bang voor, en stiekem nog.
Vuur heb ik leren waarderen in de vorm van de terrashaard in de tuin en door kaarsjes die gezelligheid brengen in huis als het buiten donker is. Verder blijf ik het gevaarlijk en eng vinden.
    Vuurwerk is iets waar ik nog altijd verre van blijf.

Wat blijkt? Ik word hier beschermd voor knallende ballonnen. Ah, daar begon mijn haat aan ballonnen die tot op de dag van vandaag standhoudt. Eigenlijk is het alles-wat-knalt-haat Zelfs mijn kinderen weten dat en toch hangen er op mijn verjaardag overal ballonnen. Waarom? Omdat zij er zó gek van zijn.

Het zij ze vergeven, maar ondertussen wacht ik ongeduldig tot ze leeggelopen zijn. Die ballonnen natuurlijk.

Terug naar paps. Het bezoek van mijn ouders, heeft zo een nieuwe invulling gekregen. Het ritueeltje van blogs lezen, brengt ons terug bij het close vroeger gevoel. Even met z’n twee, lachen en gieren. Even veilig, gezellig en knus. Ik koester het, ons zeldzame momentje samen.

Zo zie je: ik ben een papa’s kindje.
Ik vond hem vroeger zo zielig als hij bij een fikse discussie in huis het onderspit moest delven. Met drie vrouwen tégen hem, nam ik het voor hem op, of hij nou gelijk had of niet. Zou ik waarschijnlijk nog doen!

Daartegenover wist hij ons vrouwen ook goed terug te pakken! Denk erom vier vrouwen – vier hormoontempels. Dat moet zwaar zijn geweest voor hem.
    Zo ging hij shoppen bij de Aldi; stond bij het maandverband en kocht niet één, niet twee, niet drie, niet vier maar tig pakken maandverband! Ze waren toen zo dik, dat het karretje overvol moest zijn geweest. Hoe graag ik ook in zijn buurt was, want met hem kon ik lachen, dan was ik ver te zoeken. En weet je wat die grappenmaker vervolgens deed? Hij riep keihard door de winkel:
    “Ja, ik heb een harem!” Dáááág daar hoorde ik niet bij.
    En toch, ik hou van ‘m.

Bij een vorig bezoek, heb ik deze lieve schat flink verrast. Mijn blogboek ging in herdruk in een oplage van één, gelijk de herziene versie. Het was voor hem. Hij was er zo enorm blij mee en vertelde later dat hij enorm genoot! Hij durfde zelfs beweren dat op een dag-in-mineur mijn blogs een smile op zijn gezicht toverden. Wauw!

Blijft daar één vraag: hoe krijg ik hem aan de volgende 35 blogs? Of zal hij stiekem zo’n grote fan zijn geworden dat hij de weg naar het Internet vind? Dat geloof ik niet.

Of zijn de wonderen de wereld écht nog niet uit?!