Mijn schoonmama wist het: Ik was super blij met deze nieuwe lentestart. De zon liet haar beste kant zien. Nu even niet, maar toch: de natuur leeft op, zo ook ik! Weg met die deep winterdip, ik ben een lentebeest! Winter is verledentijd - lente tegenwoordigheid.
Hopelijk
kan de was snel weer wapperen in de tuin, daar hou ik zo van. Leve de lente!
Kan
ik ook weer een kleurtje kweken. Ik liep nog net niet in bikini, moet altijd
wennen aan het idee ‘bikini’. Ik voel me zo bloterig; ben bang begluurd te worden.
Hoor ik Marcel al zeggen:
“Alsof er iets te begluren valt.”
“Bedankt, schat!”
However,
ik moet echt wennen aan het idee ‘bikini’, ben ik dan eindelijk gewend, tada!
Is de zon weer weg. Grrrr… ik hoop zo op een lange zonnige
lentezomerherfstseizoen? Is het nu al weer voorbij.
Eén
ding is zeker: de jurken hangen weer vooraan. Irene de muts, wordt Irene de
jurk! De saaie spijkerbroeken kunnen weer bijna achterin de kast om bij nog
hogere temperaturen opgevolgd te worden door leggings. Blote benen, daar ga ik
voor. Zelfs mijn jubeltenen bejubelen dit seizoen!
Toch
zal ik één winters kledingstuk missen. Mijn blauwe jas. Die droeg ik met zo
veel plezier en ik kreeg zoveel reacties. Niet persé via blogspot, maar ook op
straat, door mensen die mijn blogkant niet kennen. De jas viel op, ik werd
gezien. En dat voor iemand die eigenlijk niet graag in de spotlight staat,
behalve in haar eigen veilige clubje. Ja, die jas… zat als gegoten, stond leuk
en maakte me blij tussen al die donkere winterkleuren.
Nu
hoop ik stiekem te vallen voor een leuke lente- of zomerjas. Ik moet Marcel
maar weer mee zien te slepen, want onder zijn toeziend oog zal dat zeker nog
eens lukken. Eerst die date plannen. Je denkt vast dat het wel moet lukken met
twee eigen bazen, maar kunnen de Keukenhof, gemeente Bilthoven en de gemeente
Utrecht wel een lentedagje zonder meneer RitsRats? Sterker nog, verkoopt meneer
hen een “nee”? Want één groot verschil is er: zij belonen hem, ik besteel hem.
Deze date kan wel eens opgeschort worden,
onder het mom van: “Keukenhof moet dit…” , “Bilthoven wil dat…”, rap opgevolgd
door Utrecht die met de zoveelste omleiding en vooral met spoed (zo gaat het
altijd bij dat statsie woar) tig borden nodig heeft.
Ja, mijn man verricht wonderen, dat je dat
maar weet!
Terug
naar mijn lentefeestje. Laat duidelijk zijn: niet alles is ‘halleluja’. De zomertijd… dat zou ik nou nóóit bedacht
kunnen hebben.
Een
uurtje korter slapen? Echt niet, ik slaap uit op zondag. De dag duurt een uur
korter, dát is pas crisis. Met zoveel hobby’s heb ik ineens een uur minder om
iets leuks te doen. Dan zegt de klok “half zes” en moet ik nog aan eten denken
ook, doch door een half vijf feeling heb ik totaal geen zin om te bedenken wat
te eten, laat staan om te eten.
Dan
nog maar te zwijgen over het opstaan? De wekker gaat zó vroeg. Kreun.
Mijn bio-klokje zegt dat het nog half zes is
als de wekker om half zeven gaat. Stomme wekker!
Zo
moet ik een aantal weken hard wennen aan de zomertijd en waarom? Alleen maar
voor een uurtje langer licht? Dat wil ik allerminst.
Zie ons op een zwoele avond in één
loungestoel bij de terrashaard. Het vuur is net goed hoog gestookt; wordt het
éindelijk goed donker, is het bedtijd.
Wauw,
heb ik toch net ontdek dat er toch iets moois is aan de wintertijd: de
wintertijd!
Met dank aan Heidi van Hoof Photgraphy voor de prachtige foto, zie hier meer
