Snertwatch

Het is noooooooooooit goed! En dat noooooooooooit ook niet goed is, weet ik. Al die ooooooooooo’s mag niet in schrijversland. Maar hé, dit is míjn blog en in míjn blog schrijf ik lekker wat ík wil om het vervolgens op het WildeWarrigeWeb te knallen. Bam!

    Daarbij hanteer ik een regel die mijn corrector me leerde bij het schrijven van ‘Vanuit mijn Eierdopje’. Ze zei:
    ,,Ik weet dat je met de Engelse woorden knipoogt naar je Nieuw Zeelandse roots, maar…,” altijd die maars, ,,eigenlijk mag je geen Engels in Nederlandse teksten gebruiken. Als je dat toch wilt, zet ze dan italic. Daarmee toon je dat je weet dat je afwijkt van de regel.”

    Ik wijk zo graag af van de regels...

Smartwatch

Ondertussen startte ik mijn blog met: Het is noooooooooooit goed. Dat gaat over mijn smartwatch en de bijbehorende activity apps. Ze zijn leuk en aardig en zetten aan tot meer bewegen, maar ondertussen ervaar ik ze als dwingende doorgedraaide bitches. Kun je nagaan, dat zeg ik die jarenlang oplette of ik de 10.000 stappen per dag wel haalde en zo nodig nog een ommetje maakte om tegen middernacht het getal in ieder geval rond te maken. Ik geef nu toe, dat was gestoord. Al zullen sommigen zeggen:
    ,,Dat ben je nog steeds.” En ik die dan uitroept:
    ,,Yes!”
    Het maakt me verder niet uit. Ik haal nog bijna dagelijks ruim 10.000 stappen. Niet omdat ik dat wil vanuit enige opgelegde dwangmatigheid, het gebeurt gewoon. Ten eerste omdat ik zoveel mogelijk lopend doe of omdat ik zo actief ben dat ik het magische getal gewoonweg ongezien bereik. Ik vind dat ik eigenlijk toch gewoon goed bezig ben. Ja, ik ben trots op mij.

    Super! Ik blijf actief.

Vervanger
Bij mijn vroegere Fitbit toonde het scherm onder hard gebuzzz aan mijn pols een digitaal beeldvullend vuurwerkshowtje met ballonnen, confetti en een voorbijvliegende vogel bij het cijfer 10.000. Dat was voordat ie op zwart ging

    Zoekend naar een nieuwe polsband ontdekte Marcel de (toen) beste uit de test en gaf me die cadeau op 1 april; mijn verjaardag voor wie dat maar niet onthoudt. Nu ruim twee maanden later ben ik nog steeds wel blij met de 'Samsung Galaxy Watch4', maar…. Ja hoor, weer een maar.
    De batterij is... Hoe zal ik het zeggen. Niet top. Eigenlijk vind ik 'm slecht. Met dat wat het ding doet, trekt ie het nog maar net tot ik ga slapen en dan vertelt dat ding mij of ik wel of niet actief genoeg ben? Joh, ik ga soms nog door als dat ding al op de lader ligt. Waarmee?

    Lezen natuurlijk, wat denk jij nou?

Volhouder
Iet anders; als ik een wandeling van tien kilometer wil opnemen, redt dat apparaat het zeker niet langer dan die wandeling. Dat is jammer, want hoewel ik alles niet perse op de minuut nauwkeurig wil bijhouden, voor sommige wandelingen vind ik de kaart die er dan bij komt wel leuk. Zeker als ik die wandeling voor een blog wil gebruiken. Maar nee, als ik een wandeling opneem, is dat ding dood aan het eind van de wandeling. Jammer… en vooral maf dat een apparaat dat ruim 50 jaar jonger is dan ik ben, het minder lang volhoudt dan ik. Het maakt mij eens zo fit.

    Super! Ik ben actief, zelfs actiever dan mijn tracker.

Overspannen

Feit blijft dat ik de tracker een dwangmatige overprikkelende bitch vind.
    Stel, ik wandel in de ochtend anderhalf uur door het bos, daarna zet ik het op een housekeepen waar de stofpollen bij vluchten, ik vul mijn koelkast en fruitschaal met vers gekochte boodschappen en wurm een kliko vol onkruid en snoeisel de tuin uit. Als ik daarna, in de avond op de bank plok, zegt die trut na 50 minuten:

    ,,Blijf in beweging." Moet je mij eens horen:
    ,,Hou jij je freeking bzzzz, jij perfectionistische dwangbuis. Ik ben kapot! Gevloerd! Over en uit! Leer jij dit eens zeggen: Wauw! Jij was lekker bezig zeg. Neem je rust, dat verdien je. Dat gedram, bah! Of zeg even: Goed bezig meid. Je let op jezelf, dat doordraven is niet goed voor je. Neem deze pauze, adem even in-2-3-4 en uit-2-3-4-5-6.” Maar nee, dat is niet ingeprogrammeerd. Al lieg ik wel een beetje, want weet je wat op het scherm van mijn watch verschijnt als ik zo dadelijk na het uploaden van deze blog opsta en amper drie stappen zet?

 Mooi! Kan ik direct weer gaan zitten!

Pitzooi

Mijn geloof in de pit is ernstig beschadigd. Wat een pitzooi!

    Het was in mijn kop klaar als een appelpitje: eerst was er de boom, die geeft vruchten, met daarin pitten en stop je die in de grond, dan krijg je een…? Boom, precies!

Pitoyabel*
Of niet! Wikifarmer vertelde me zomaar ineens dat de zaad van een appelboom voorlopig en mogelijk zelfs helemaal never nooit niet vrucht geeft. Nou bewees ik jaren geleden al het tegendeel met het zaaien van Elstarpitten. Kijk mijn boompje eens staan.
    Destijds las en schreef ik dat een Elstarpit, niet per definitie ook Elstarappeltjes belooft of dat zelfs tien pitten van verschillende Elstars mogelijk tien verschillende appels voorbrengen. Waarom nou geen peer?

Proeverij
Het idee van tien appels klinkt overigens top als ik er maar naamtags bij krijg. Dan organiseer ik een tien-smakentest om te ontdekken welke appel de beste concurrent is van de verdwenen Breaburn. Sinds die verdween, loop ik huilend** over de groenteafdeling, want alle andere geproefde appelen ten spijt, ze komen qua stevige bite en zoetzure smaak niet in de buurt van mijn favoriet.

Pit
Tot ik een paar weken geleden mijn tanden zette in een Sprank. De eerste hap fleurde mijn dag op van de winkelkar tot mijn fruitschaal. Ik vond een goede concurrent van de Breaburn, peuzelde die op tot zeven pitjes overbleven.
    Benieuwd naar meer roddels van Wikifarmer las ik: bomen die uit pitten groeien, zijn vatbaarder voor ziekten dan de geënte soorten bij de professionele appelkwekers. Met een schok dacht ik: heeft de pit nog enig bestaansrecht? To pit or not to pit? Blijkbaar not, want pitten blijven werkloos achter. Hoe kon dit gebeuren? Wat hebben we gedaan? Wat een verdriet.

Bonk
Ik droogde mijn tranen snel, want ik las ook: het is wel leuk om een appelboom uit zaad te kweken. 

    Klopt! Dat leerde ik met die eerder getoonde appelboom. Die pit had zin en daarom geloof ik ook in de Sprankpitjes. Hup de grond in op 29 mei. Ook al mag ik geen vruchtjes verwachten; ik weet dat de Elstarpitboom ze wel voortbrengt en ze komen er weer aan. De appeltjes worden ieder jaar iets groter. Vorig jaar zo groot als een bonk (je weet wel, zo’n grote knikker) en ze zijn heerl… 'Heerlijk' zou leuk staan, maar eerlijk? Ze zijn weeïg, melig en na een sprankeltje zoet toch echt zuur. De vogels genieten er eens te meer van, want ze hoeven niet te delen. Ziedaar het doel van de pit!

Spruiten
Al goed, de Sprankpitten zitten in de aarde, een papiertje aan een saté prikker verraadt de plantdatum en ik wacht. Oh, daarmee heb ik tijd om Wikifarmer te raadplegen over het vervolgproces.

    Oef, heb ik het zaaiproces blijkbaar totaal verkeerd aangepakt. De farmer zegt dat ik drie dozijn appelzaden moest verzamelen, want er komen er maar een tot vier tot groei. Ik zaaide er vijf en had die blijkbaar moeten drogen. Vervolgens moest ik ze twee tot drie maanden op vochtige bodem in de koelkast leggen met regelmatige controles van de vochtigheid. Kan ik hier betaald voor krijgen? Wat een klus.
    Na die paar maanden moet ik de beste spruitjes… Huh? Zei ik eerder voor de grap iets over peren, worden het spruiten! Dat is pure magie - de pitten vergroenterden van fruit naar groente.

Ingewikkeld

Nog verder lezend ontdek ik dat de zaadjes rivierzand blieven. Ik zie me al fietsen naar de Lek, waar ik direct weet waar ik even een bakkie en kokoskoekje doe. Eenmaal de zaadjes in die duurgezochte grond en wat compost, moet de pot bij kamertemperatuur en vochtig bij het raam neergezet worden. Pfoe, heb ik dat tenminste goed gedaan.

    Als de spruitjes 50 centimeter zijn, passen ze niet meer in de pan. Dan maar in de tuin. Hoera!
    Maar ja, ik moet dat laatste nog zien. Ik deed alles verkeerd door de pitjes simpelweg in een potje potgrond te zetten. Maar kijk hieronder: van pitjes groeiden ze tot spruitjes en inmiddels heb ik vier spruitjes in aparte potjes. Wie weet welke de sterkste wordt? Hoe dan ook lijkt het allemaal niet zo verkeerd, toch? Voor zolang het duurt hou ik ze in de pitten, ik bedoel in de gaten, volg je mee?

* Pitoyabel = jammerlijk. Leuk woord dat met ‘pit’ begint, geinig toch?

** Niet checken bij de prutser die daar werkt, ik mag zijn naam niet meer noemen, maar je weet wel. Die ene lange man. Als je bij hem checkt, zal hij zeggen dat ik helemaal niet jankend rondloop. Hij zal me eerder beschuldigen van in de weg lopen of teveel kletsen, zoals donderdag. Niet met hem overigens. Oh wacht, dat is het. Hij was jaloers…

Co-writer

Waar ik bij anderen hoor en lees dat de koters aan hun mama's vroegen:
    ,,Mama, wat wil jij voor moederdag." Hoorde ik andersom:
    ,,Momma, jij mag de komende weken niet zomaar mijn kamer in." Daar hing het bordje 'Niet binnenkomen' op de deur. Er hing nog net geen rood/wit lint voor de deur of een schreeuwerig rood verbodsbord 'Verboden toegang'. Daar is best gemakkelijk aan te komen met een man die reclame maakt. Wat betreft dat bordje 'Niet binnenkomen', zie ik liever de tekst op de achterkant. Daar staat 'Kom binnen'.
    Al wist ik luid en duidelijk waar het om te doen was, toch stond ik menigmaal met mijn mondhoeken omlaag, de ogen wat vochtiger dan gebruikelijk en een tissue die langs mijn loopneus veegde. Ik snotterde wat af, met dat irritante bordje 'Niet binnenkomen' voor mijn neus. Waar Celine mij graag opzoekt, vind ik het op mijn beurt heerlijk om haar kamer af en toe eens in te banjeren:

    ,Hello!", klinkt dan, waarop steevast antwoord komt.

Geheimhoudingsplicht
Ondertussen kostte het Celine de grootste moeite om haar mond te houden. Geheimhouding is niet haar grootste kracht als het gaat om feestelijke verrassingen. Deze keer lukte het haar wonderwel, wat voor mij betekende dat ze aan een heel bijzonder cadeau werkte.
    Hoe dichter bij Moederdag hoe nieuwsgieriger ik werd. Wel grappig dat ik gedurende de weken soms onverwachte vragen kreeg als:
    ,,Momma, wat moeten mensen echt niet doen als ze bij jou in huis zijn?"
    ,,Wat dacht je van het heilige der heilige betreden?"
    ,,Oh ja," klonk madam dan. Ter verduidelijking: dat is de enige plek in huis die ik beschouw als 'de mijne'. In alles wat ik in huis aan ruimte deel en opoffer, is een derde van de serre mijn domein. Daar eis ik dat niemand ongevraagd aan mijn spullen zit of rondneust. Het is mijn holy spot. Mensen schrikken nog wel eens als ik ineens achter hen sta en roep: 'Wat doe je in het heilige der heilige?' Wees niet bang, ik weet bij wie ik die schrikreactie kan oproepen en bij wie niet.

Moederdag
Toen was het ineens moederdag. Dacht je dat ik mijn cadeau meteen bij het ontbijt kreeg? Nee hoor, momma moest wachten tot papa zijn nest uit kwam. Ik keek een aflevering Grey's Anatomy, at een zelfgemaakt ontbijt, want die op bed is al jaren verleden tijd en tuinierde even.
    ,,Momma," hoorde ik ineens vanuit de serre. ,,Kom je? Pappa is wakker." En hup daar huppelde ik de serre en onze huiskamer in met mijn zanderige handen. Ik waste ze, waarna ze fris en fruitig een cadeau vasthielden. Ik vermoedde een heel mooi schilderwerk of tekening van madammeke. Ze is zo creatief als wat. Zelfs het cadeaupapier is vaak een kunstwerk.
    ,,Momma, deze keer mag je het papier er echt wel afrukken hoor. Zo mooi is het niet. Het gaat nu echt om het cadeau." En hup, daar scheurde ik het papier eraf.

Magazine
Ineens had ik 'Momma Magazine' in handen. Een brok, een slik, bijna een traan en stilte volgden. Daar stond ik op de cover.
    ,,Ik ben niet voor niets de journalist. Die hoeft niet in de spotlight," zei ik.
    ,,Kijk maar gewoon verder momma."
    Binnenin trof ik verschillende rubrieken, zoals een column van de hoofdredacteur; Celine van Valen. Ze bejubelde mijn plek als momma en schreef dat ze blij is dat ik er ben als basis in haar leven. Snif...

Fanclub
    Madammeke, riep voor de rubriek 'Fanclub' haar vriendinnen op een bijdrage te schrijven over mij. Meiden die allemaal meer dan welkom zijn en blijven, omdat ze zo heerlijk zichzelf zijn, zoals ik ben wie ik ben.
    ,,Ik zie jullie gauw weer lieverds."

    Horoscoop
Wat volgde was een horoscoop. Ik lachte me slap. Ik geloof niet in die onzin. Ik weet nog dat way-back, ik was veertien of zo, een buurmeisje via de achterdeur de keuken in stapte met een smoel als een oorwurm.
    ,,Ik krijg een rotdag," zei ze boos.
    ,,Hoe dat zo?", vroeg mijn moeder.
    ,,Dat zegt mijn horoscoop."
    ,,Aha, dus omdat je horoscoop dat zegt, handel je er nu al naar. Tjonge je horoscoop krijgt gelijk." Ik vond dat zo'n wijze opmerking. Al vind ik ze nonsens, deze horoscoop is heel leuk. Hopelijk kun jij het lezen met een klik op de foto. Zo niet? Dat moet je mijn Magazine komen lezen.

Adverteren
Ik ben overigens bang dat ik nog een factuur te betalen krijg. In mijn magazine las ik keiharde reclame voor mijn zaak en mijn boek. Zelfs op de cover (achterkant), zo'n dure plek.
    De bladzijde omgeslagen trof ik een test: 'Hoe momma-proof ben jij?' Ik deed de test en bleek heel momma-proof te zijn. De mannen in mijn gezin komen er uit als twee D-personen met als uitslag: dan ben je pappa of 30 jaar te laat. Of Benjamin op me zou vallen als ik 30 jaar jonger was? Ik weet het niet. Hij zou me weleens te braaf kunnen vinden. Celine was net als ik momma-proof in de categorie A.

Roddels
Na de test volgde een interview met Celine. Naast de vraag wat je echt niet moet doen in mijn huis gaf ze antwoord op vragen als: hoe is het om bij momma te wonen; wat momma gedurende de dag doet; of we wel eens een dagje samen hebben; of het wel eens minder leuk is bij momma in huis (natuurlijk, ik kan nurks zijn hoor) en zo meer. Ik vond het (h)eerlijk om te lezen.
    Maar die roddels? Tja, roddels zijn alleen maar roddels, die deel ik lekker. Ik bedoel maar: als er ook maar iets van waar was, dan was het voor my eyes only. Maar roddels geloven we toch niet? Die is gek; zie je mij al een terrasje pakken met de burgemeester?

Invulverhaal
Tot slot volgde een favoriete rubriek: het Invulverhaal.
    Het item dat me terugbrengt naar ons als gezin, onderweg naar Zuid Frankrijk. De laatste jaren bedacht Celine steeds invulverhalen. Zij schreef een tekst en liet er woorden uit. Ach, kijk maar hier onder: in blauw mijn invullingen naar de opdrachten die tussen haakjes staan. Zo zijn Celine en ik ineens co-writers van deze blog: 

Het is ochtend. Het fluit (manier van geluid maken) in de woonkamer. Papa tijgert (manier van bewegen) in zijn luchtbed (iets waar je op kunt slapen). Papa, Mama, Celine en Benjamin zijn een,  nee, drie  etmalen (periode) weg naar Trutjeshoek  (Plaatsnaam), Gelderland.  Heerlijk een tijdje weg, om te vieren dat het Papa’s en Momma’s 30^e trouwdag is. Al 30 jaar een bloedstollend (bijvoeglijk naamwoord) huwelijk. Papa is nurks (emotie). Hij vind het fascinerend (bn) dat hij zo vroeg wakker is geworden. Het is maar liefst 05.34 uur (tijdstip)! Hij springt als een bommetje (manier van voortbewegen) weer terug in bed. Momma wordt er wakker van. “Wat de kwak (uitroep)” snatert (manier van roepen) ze. “Het is snurktijd (tijdstip)!” Maar dan denkt ze aan de cadeautjes. ”Halleluja (uiting van blijheid)! Ik hoop dat ik een rood Fiat 500tje (voorwerp) krijg! Ik ben immers ook jarig”. Ze buitelt (manier van voortbewegen) uit bed en trekt de kleerkast open. Een kuub (hoeveelheid) verpakkingschips (voorwerp) komt over haar heen. “Zo! Dat was de eerste 1 aprilgrap, kom maar op met de rest (uitroep van onverschilligheid)”. Ze pakt een plunjebroek (voorwerp) en trekt het aan. Ze koprolt (manier van voortbewegen) naar de woonkamer. Daar loopt ze spaak (manier van vallen) over de 3.875 (hoeveelheid) slingers en ballonnen die in de woonkamer liggen. Celine schrikt. “Woopsiepoepsie (Excuus), maar het staat wel gezellig toch? Je houdt van kleurtjes (smoes).” Momma kijkt haar verfrommelt (blik) aan. Gelukkig is het feest, dus Momma vind het prima. “Wacht, wat nu als we jullie huwelijksdag eens na gaan spelen?!” “Wolla (manier van uitroepen),” roept Benjamin. “Dat is wonderschoon (uitroep)!” Celine’s scherpe oogopslag en geopende neusgaten (gelaatstrek) worden groot. “Oké dan, grut (ander woord voor kinderen). Maar dan zal ik jullie eerst eens vertellen hoe dat vroeger ging.” “Toen het woord verkering een heel gewoon woord was dat iedereen gebruikte, eeuwen (hoeveelheid tijd) geleden, in een gehucht (land, stad, dorp, straat, staat, continent) hier ver vandaan, leerde ik jullie zaaddonor (ander woord voor vader) kennen. Het was een fleurige (weersomstandigheid) dag. Ik had,  nee, het was hommeles (ander woord voor ruzie) met mijn toenmalige nep vriendje (omgang tussen mensen) en ik was wrevelig (negatieve emotie). We gingen naar het land waar ze de lieflijkste taal spreken (land) met de jongeren van de  kerk, wel honderden (getal) mensen waren mee. We zouden met de touringcar (vervoersmiddel) gaan. Wel vier (getal) uren achter elkaar! Gelukkig was er wel het uitzicht. Maar goed, ik was dus ontgoocheld (emotie). Ik ijsbeerde (voortbewegen) door de bus (vervoersmiddel) tot ik een uitgestoken voet (iets om op te zitten) vond om op te zitten, want toen tuimelde (manier van vallen) ik plotseling over ongelooflijk slanke en lange benen (zichtbaar lichaamsdeel). Op dat moment gebeurde het: Cupido schoot een nieuwe pijl (manier van zeggen dat je verliefd bent). Ik keek in zijn lachende gezicht en blauwe ogen (gelaatstrekken) en zag de ontspannen no-nonsense houding (karaktertrek) van Papa. Ik kon het nog niet weten, maar wist zeker: Hij was de bink (mannelijk persoon)! Met hem wilde ik een huisje in Zuid Limburg (voorwerp) kopen. Hij mocht mijn keukenschort (kledingstuk) strik na strik losknopen (manier van uitdoen). Met hem wilde ik kaas met Marmite en sushi combimenu’s (eten) eten! Een leven opbouwen. Gelukkig wilde Papa dat ook. Zo kwam het dat hij me eens met de recyclede Ferrari (vervoersmiddel) kwam ophalen bij mijn werk: een bejaardenoord (bedrijf). Hij kwam huppelend bij de voordeur (manier van voortbewegend) naar me toe en pakte me bij mijn ellenboog (zichtbaar lichaamsdeel) vast. Toen begon jij me te liefkozen (seksuele activiteit). Opeens hoorden we een schorre en zware vrouwen- (bn) stem: “Jakkes (scheldwoord)! Wat moet dat daar? Zomaar koketteren en avances maken (ander woord voor flirten) in de ingang van ons gebouw (ruimte in een gebouw)?! “Voddig stel (scheldwoord)! Nokken jullie (Manier waarop je iemand wegstuurt)!” We hosten (manier van voortbewegen) uit de zorginstelling (gebouw) en ik sprong bij Marcel op de rug. Hij huppelde (manier van voortbewegen) naar ons lichtblauwe bolidetje (vervoersmiddel)! En dat was onze allereerste smakkerd (seksuele activiteit), waarna nog velen volgden en we samen door het leven meanderden.. Steeds beter en heerlijker volgenden wij onze weg samen. Kijk ons zitten!

Celine, super bedankt voor dit machtige Moederdag cadeau.

Je bent echt een topgriet.

Je verraste me echt enorm. X

Beauty Sportief

Al vóór Houten on Stage van start ging, vonden Joyce Golverdingen van beautysalon ‘Beauty Sportief’ Bunnik en ik van ‘Typisch Irene’ elkaar. Wij vormden een match terwijl het doel van Houten on Stage is dat VMBO leerlingen en organisaties elkaar ontmoeten en matches vormen voor een stage-, werkplek of snuffeldag.
    Joyce en ik vonden elkaar aan dezelfde tafel waar wij jongeren ontmoetten en over ons vak vertelden. Ik gaf Joyce een exemplaar van mijn blogbundel ‘Vanuit mijn Eierdopje’ dat ze met enorm veel enthousiasme ontving. Het is hoe Joyce is; enthousiast.

    ,,Die leg ik in mijn salon. Maar wil jij een blog schrijven over mijn zaak tegen een gratis behandeling?”
    ,,Mag dat een pedicure behandeling zijn?”
    ,,Deal.”
    Hoe leuk, dat ik bij het maken van die afspraak Michelle hoorde zeggen:
    ,,Jij bent van dat boek dat hier ligt!” Het klonk zo heerlijk.
    ,,Ja, dat ben ik. Ik hoop dat je er bent wanneer ik kom, want niets is leuker dan een enthousiaste lezer van mijn boek te ontmoeten.”

Herkenning
Zie mij 12 mei binnenstappen bij Beauty Sportief, een lichte, ruime en rustige salon.
    ,,Goedemiddag, u komt voor de pedicure behandeling?”
    ,,Ja, zeg maar je. Wie van jullie is Michelle”
    ,,Dat ben ik,” hoorde ik achter me en ik legde uit waarom ik naar haar vroeg. ,,Oh ja, jij bent van dat boek.”
    ,,Tada!”, lachte ik en ontdekte mijn boek op tafel.

Behandeling
Pedicure Shan-Shan (uitspreken als Zaan-Zaan) loodste me mee naar de behandelkamer waar ze alles klaarmaakte om me heerlijk te verwennen. Ik vroeg haar extra te kijken naar mijn tweede linkerteen of is het de vierde linkerteen of de tweede kleine linkerteen, afijn ze begreep me. De laatste zes maanden wist ik met drukringen een likdoorn zo goed als weg te krijgen. Afijn zij is de prof.
    Ik kon beter zeggen: Hier zijn mijn voeten, zoek jij het maar uit.
    En dat deed Shan-Shan nadat ze zacht over mijn voeten wreef en ze van alle kanten bekeek. Het is dat het om mijn voeten ging, want ik zou me maar zo bekeken voelen.
    ,,Ik voel inderdaad een licht restrandje waar eens een likdoorn zat, maar het is zo weinig, dat ik het liever onbehandeld laat. Ik wil niet irriteren wat nu rustig is.”
    ,,De komende weken zullen sandalen ook helpen, die verminderen de druk.”

 

Uitharden
Vervolgens knipte en vijlde Shan-Shan mijn nagels. Ze maakte de nagelriemen netjes, polijstte de nagelbladen, kietelde onder mijn voet, oh nee, ze verwijderde eelt, smeerde ze lekker in met crème, verstopte ze even onder een warme vochtige handdoek en eindigde zoals afgesproken met nagellak. Onderwijl leerden we elkaar wat beter kennen, wat een leuke basis is voor onze vervolg afspraken. De klik was heerlijk en open.
    Tussendoor dook Joyce’s gezicht om de deur.

    ,,Ah, daar ben je,” zei ik. ,,Wat een mooie, rustige salon heb je. Ik mag toch wel even langer blijven om de nagellak uit te laten harden?”     Eigenlijk vond ik de ongedwongen relaxte sfeer in de salon te leuk om te vertrekken. Mijn smoes was legitiem en kreeg goedkeuring.

    Ik liep even rond en complimenteerde Joyce om haar prachtige logo aan de muur boven de trap.
    ,,Wil je beneden even kijken, ik heb daar meer ruimten.” 

    ,,Kan ik met mijn blote zweetpootjes wel naar beneden?”, gniffelde ik.

    ,,Verzorgde zweetpootjes,” herstelde Shan-Shan me lachend.

    De salon bleek dubbel zo groot als ik dacht, wat veel zegt over de vele behandelmogelijkheden.
    

Sereen
Voelde ik me boven al prettig in de sfeervolle ruimte, kwam hier een meer ontspannen sfeer over me heen. De stilte was intens sereen door de onhoorbare en onzichtbare buitenwereld. Hier was ik alleen met de ruimten voor massages, de zonnebank en andere behandelingen. Ik zag mezelf al omgeven door een pakking, liggend onder een Hotstone massage of mijmerend bij de teksten aan de muur.
    ,,Ik dacht wel dat je die leuk zou vinden,” merkte Joyce op. Ze snapte me, leeft zich in.
    ,,Ja, teksten en spreuken zijn wel echt mijn ding.”

Wereldwonder  
Alles gezien en ervaren, keek ik naar mijn voeten.
    ,,De nagellak is vast hard genoeg. Ik neem mijn Griekse pootjes maar mee naar huis.” Waarna ik vertelde dat ik me jarenlang schaamde voor mijn absurd lange tenen die er nu zo netjes verzorgd bij stonden.

    Ik werd loeihard teruggevloten: Ik moest vooral trots zijn, want ik draag een van de zeven wereldwonderen. Ik bedoel een van de zeven schoonheden, al voelen deze tenen persoonlijk als wereldwonderen.

    Thuis checkte ik alle zeven schoonheden om tot mijn spijt te ontdekken dat Joyce en haar top-team het verkeerd hadden. Nergens staat mijn afwijking als schoonheid benoemd. Kijk maar hier. Maar al blijken mijn Griekse Pootjes geen schoonheden, ik hou ze er gewoon in als wonderlijk. Zoals ik ook jullie erin hou, Joyce.
    Tot ziens! Als ik weer opnieuw wil leven op verzorgde voet.

Het gezonde spelen

Speel jij ook zo graag? Ik wel en dan het hele jaar rond. Nu in de lente eens te meer.
    De winterbleus en -dips voelden deze afgelopen winter dieper dan ooit. Mijn theorie is dat de kou in huis bijdroeg aan die bluesdips. Niet alleen buiten was extra bekleding nodig, ook binnen speelden dekens en dikke vesten de hoofdrol. Ik was bijna blij met de regelmatige vliegoppers, want dan kreeg ik het tenminste even warm, maar eerlijk? Die hitte is echt to much. Weg ermee… plies?
    Dips en bleus weerhielden me echter niet van buitenspelen. Mijn telefoon staat vol met foto’s van stadswandelingen, boswandelingen en rondjes-er-omheen. Buitenspelen tilde en tilt me steeds boven mentale dalletjes uit – het is mijn redding, naast thermokleding, een dikke das, handschoenen en geen muts. Ja, geen muts. Die verpest alle curlpower. Een muts komt pas tevoorschijn als de ijsberen aanbellen met de vraag om chocolademelk.

Speelgoed
Nu de lente na de magnolia’s en de kersenbloesem ruimte geeft aan de appelbloesem, is het buitenspelen nog leuker. Zie me genieten aan Werk aan de Groene Weg. Die gele zee vormt een prachtige speeltuin. Laat me lopen, laat me lezen.
    En een poosje geleden wandelde ik met een vriendin een rondje om de Reeuwijkse Plassen. Onderweg vond ik een oud stukje hout met daaraan een oud scharnier.
    ,,Dat vind ik nou mooi speelgoed. Doe die even in mijn rugzak.”
    ,,Dat verrotte hout?”
    ,,Nee, die verroeste scharnier. Kijk hoe mooi.”
    ,,Ben jij gek?”
    ,,Ja! Dat weet je toch? In de herfst geboren en in de lente jarig maakt je uiteraard gek. Maar je wist niet dat ik van oud en versleten hou, hè?”

 

Bejaard
Versletenheid is iets waar ik mezelf steeds meer mee vereenzelvig. Zelfs Celine beaamde het afgelopen vrijdag:
    ,,Ik word 25. Zo oud!”
    ,,Dat vind jij oud? Dat maakt mij hoogbejaard.”
    Benjamin zag het gelukkig heel anders. Hij vroeg laatst:
    ,,Mama, kom je volgende week jouw LEGO-bouwwerk maken?” Wel een creatieve uitnodiging hè?
    ,,Of ik kom spelen? Natuurlijk!” De laatste klus-dag met zijn vader mocht ik een LEGO bouwwerk bouwen tot ik zag dat ik in plaats van bouwen beter kon sjouwen. Dat bouwwerk maakte Benjamin zelf maar, dacht ik. Al weet hij hoe leuk ik het vind. Ik reageerde superblij dat hij me alsnog hiervoor vroeg. LEGO bouwen is net als puzzelen. Heerlijk. Zo schoof ik een week later aan bij Benjamin. Hij bouwde een ander pakket.

Bagger
Way back, met little Benjamin mocht ik altijd helpen; blokjes uitzoeken uit een berg LEGO en meneer bouwde. Dan zaten we op de grond bij een deken vol LEGO. Het was us-time ten top, dat zich nu aan zijn eettafel herhaalde. Met dit verschil: ik mocht iets bouwen. Helemaal zelf.
    Het startte met het openscheuren van de zakjes, de blokjes er uit schudden en…
    ,,Oh, gooi jij de zakjes gewoon over je schouder? Dan kan deze er wel bij.” Hup. Mijn zakje kwam echter niet verder dan de andere kant van de tafel. Bij een volgende worp viel het op Benjamins werkplek. Via hem kwam het evengoed op de grond.
    Tijdens het bouwen keek Benjamin af en toe even op en bemerkte dat ik waarschijnlijk de leukste van de twee pakketjes had. Wat hij bouwde noemde hij ‘bagger’, wat ik bouwde noemde ik ‘pure industrie’. Al herstelde zoonlief me
    ,,Jij bouwt de Death Star Trench Run.”
    ,,Die dus. Al weet ik wat de Death Star is, ik denk dat ik niet verder kom dan een 1 bij een StarWarstoets” Al zegt een LEGO blokje dat ik meer in mezelf mag geloven. Kijk maar, het zegt: The Force is strong with this one.

Verrukkelijk

Waar ik als buitenspeler helemaal blij van word, zijn bloemetjes en kleurtjes. Vraag Marcel maar. Stel je dus voor hoe happy ik reageerde bij het zien van kleurige blokjes tussen alle grijs. Iets met blij en kinderlijk. Een ander zou zeggen: gestoord, maar daar sluit ik mijn oren voor. Ik weet in al mijn gestoordnessheid wie toch van me houden en dat telt.

    Tegen lunchtijd plaatste Benjamin zijn laatste steen.
    ,,Klaar. Ik ga lunch maken.”
    ,,Oh lekker dat jij eens voor lunch zorgt.”
    ,,Zie je mij al jouw lunch maken?”
    ,,Ja, je weet wel, brood, boter, kaas, Marmite, hagelslag.”
    ,,Ik heb geen kaas.”
    ,,Da’s pech, kaas weg. Dan maar pindakaas en hagelslag.”
    ,,Als ik nou teveel boter of te weinig pindakaas doe? Niets is zo persoonlijk als beleg.”
    ,,Schatje, zolang ik mag blijven spelen, boeit het me niet hoeveel van wat op mijn boterhammen zit, al doe je er niets op. Het idee dat jij voor mijn zorgt is gewoonweg verrukkelijk.”
    Ik bouwde verder aan mijn bouwsel, terwijl Benjamin in de keuken rommelde. Ineens zette hij een bord met twee onbelegde boterhammen onder mijn neus:
    ,,Eet smakelijk dan maar.”

Kunstenaar Maik

De wind waaide ineens vanuit een andere hoek en nam mijn wilde haren mee. Al waai ik nooit zomaar met alle winden mee, nu liet ik me meevoeren. Tegenwindsheid komt wel weer.

Windrichting

De wind voerde me na ongeveer 22 jaar weg van mijn favoriete kapsalon Hizi Hair.
    Sorry meiden, een onverwachte rukwind dreef me noordwaarts. Indirect veroorzaakte mijn lieverd, Marcel, die switch. Als signmaker maakt hij onder andere naam in Utrecht. Kijk gerust eens naar zijn werk op facebook. In een van die posts vind je MUS conceptstore, een klant dus. Die store wordt geleid door een heerlijke krullenbol. Hoe grappig dat ik als andere krullenbol jaloers kan zijn op de krullen van een ander, vooral als die krullen zo goed lijken te zitten. Ik schreef haar een privébericht:
    ,,Jouw krullen zitten altijd zo fan-tas-tisch. Zit ik hier met mijn hormonaal-gestuurde-pluis-krullen-crisis – iets met overgang. Wat voor producten gebruik jij voor je heerlijke krullen?”
    ,,Haha, dat vragen meer mensen. Ik ga naar krullenkapper Yord. Hij is fantastisch!!” Kijk die uitroeptekens. Ik ben niet de enige die er graag mee rondstrooit, al leerde ik het een beetje af. Valt dat op? Ze vervolgde:

    ,,Ik gebruik ook zijn producten, waarvan hij zegt hoe ik ze moet gebruiken en dat doe ik netjes. De kapper heet Maik. Hij zit op de Voorstraat.”

Cursus
Eigenlijk zit Yord in de Biltstraat, waardoor mijn wandeling vanaf centraal station Utrecht wat langer werd (met mooie plekjes onderweg). Het hield mij niet tegen om bij Maik binnen te wandelen.
    Sami, zijn collega, ving me op en gaf een cursus krulverzorging waar ik u tegen zei. Dacht ik goed bezig te zijn? Nope, of eigenlijk een beetje! Onder het genot van een flinke beker thee, echt een lekker grote beker, vertelde Sami me feiten die me vreemd in de oren klonken.
    Ze zei bijvoorbeeld dat ik direct moest stoppen met het gebruik van oliehoudende producten. Het haar pluist er alleen maar erger door. Slik, daar gaat de voorraad in mijn kast. Dat ik mijn haar niet vaker dan eens in de week moet wassen, wist ik. Haarwassen maakt het haar er niet beter op. Maar dat ik mijn haar vooral niet moet wassen na een duik in het zwembad of in zee, verbaasde me de krullen stijl. Sami legde uit:

    ,,Chloor en zoutwater zijn reinigende producten, het haar wordt er schoner van.”

    ,,Wat doe ik dan met die chloorlucht?”
    ,,Gebruik een masker, spoel die de volgende dag uit en je haar zit fantastisch en ruikt fris.” Dat testte ik tijdens een weekendje weg met de kinderen. Na twee dagen in de wildwaterbaan en glijbanen van het Meerdal, waste ik mijn haar niet, maar gebruikte een masker. Geloof het of niet, Sami had gelijk, mijn haar zat top!

Kunstenaar
Na nog wat tips, droeg Sami me over aan Maik. Hij maakte de belevenis bijna onwerkelijk. Voelde ik me bij Sami al op mijn gemak, hij maakte dat ik me helemaal thuis voelde met zijn enthousiasme. Hij behandelde me als was ik een goede vriendin:
    ,,Meid! Wat leuk je te zien. Alles goed?”, klonk zijn welkom. Dat ‘meid’. Ik smolt! Zie me zitten, al 13 jaar 38 en dan ‘meid’ horen zeggen. Na nog wat gezellige talk, vroeg Maik:
    ,,Ben je er klaar voor om hier weg te lopen als Tina Turner?”
    ,,Zoals zij zingt ‘In your wildest dreams’, geloof ik niet dat het kan, maar hoe wilder hoe beter. Ga los.” Waarop Maik een schaar tevoorschijn toverde en de ene na de andere pluk door de lucht deed vliegen.

    Wacht, zei ik ‘een schaar’? Het waren er drie die hij op den duur tegelijk en vanuit één hand door mijn haar haalde en een flinke dot pluis verwijderde. Even dacht ik: wat doe je nu?! Per knip benieuwde de uitkomst me meer.

Verbluffend
Na het knippen vroeg Maik me voorover te hangen in de stoel, waarna hij mijn haar föhnde en er lekker doorheen wroette. Heerlijk! Tenslotte zei hij:
    ,,Voordat je omhoog komt, moet je even met je hoofd schudden. En schrik daarna niet van je spiegelbeeld.” Dat deed ik wel.
    ,,Is dat echt mijn haar?”, vroeg ik hoogst verbaasd. Het zat heerlijk wild en leek voller dan ooit. ,,Verbluffend.”

    Maik trok nog even zijn handen door mijn haar, waarbij wat eigenwijze plukken tevoorschijn piepten. Die knipte hij zonder pardon weg. Dat zou je bij iemand met stijl haar nooit mogen doen, maar met krullen? Kom maar door, doe gek, want krullen zijn gek!
    Tenslotte zei Maik:
    ,,Wen vooral aan je nieuwe coup en als het bevalt, gebruik ik de volgende keer vijf scharen!”

    ,,Vijf scharen? Ik zeg nu al: deal!”
    Tot die tijd blijf ik lekker wind vangen, want hoe harder die waait, hoe beter. En wind mee of tegen? Het maakt niet uit, ik kom toch weer uit bij Maik. Tot ziens in mei.

Onzichtbaar

    ,,Bestemming bereikt," zeg ik tegen mezelf na een half uur fietsen. Ik stap af langs de kant van de weg, laat een bestelbusje langs gaan en adem de lucht van het Eiland van Schalkwijk diep in. Ik word altijd gelukkig als ik hier ben. De rust en ruimte doen me goed. (Al lieg ik een beetje, maar dat in een andere blog.)

    ,,Geen tijd om langer te treuzelen madam, je hebt werk te doen," zeg ik hardop. Daarmee haal ik mezelf terug naar het nu, steek de weg over en loop het erf op.

Hond

Het erf afzoekend naar de beste plek voor mijn fiets, schrik ik me een hondendrol! Daar, op een meter of vijftien van me af, staat een hond en niet zomaar één. Het is in mijn ogen de meest angstaanjagende hond onder de honden - een herdershond. Het is dat ik een afspraak heb met een van de bewoners op het erf, anders maakte ik nog voor mijn volgende inademing rechtsomkeert:
    ,,Dag hond tot nooit meer ziens!”
    Mijn agenda en de deadline van HoutensNieuws dwingen me echter door te zetten. Ik stap het erf op en denk: Oké curl, ik bedoel, girl! You can do this, het is een hond en ja, jij bent bang. Maar dat hoeft de hond niet te weten! Show some curlpower, hup, kin omhoog, borst naar voren, rug recht en nee, niet de hond aankijken.

    Ik zeg niet kijken! Nooit niet! Als je dat doet ben je verloren, dan ontketen je een machtspelletje en dan wint de hond. Eindig jij op je rug met een hijgende hond boven op je.

    Ik kan wel iets fijners bedenken.

Paniek? Nee, natúúrlijk niet!
Afijn, de paniek is behoorlijk hevig, maar ik spreek mezelf in gedachten toe. Ik bedoel maar, ik praat niet altijd hardop tegen mezelf hoor:
    ,,Irene, niet kijken! Niet naar die hond kijken.”
    ,,Ik ben niet bang!”
    ,,Niet kijken!”
    ,,Nee, ik ben echt totaal niet bang! Waar blijft die voordeur nou?” Ik loop richting de deur met mijn fiets tussen de hond en mij in. Als die hond iets pakt, dan toch eerst mijn fiets.
    ,,Nee, ik ben echt niet bang hoor," gaat dat stemmetje in mij door.    

    ,,Niet kijken!”, klinkt een laatste keer binnenin mij. Ik loop verder het erf op en zie in mijn ooghoek…

    Wat? Nog een hond? Geen idee wat voor hond, want ik kijk niet hè en mijn ooghoek herkent geen honden.
    ,,Nu zeker niet meer kijken!”, zegt een onhoorbaar trillende stem.
    ,,Ik ben echt totaal en helemaal niet bang!”, lijkt zelf in mijn hoofd meer op een muizenpiepje dan de taal van een powergirl En zie je die spreuk over iets met zeven kleuren? Dat speelt zich hier bijna af.

Trots

Eindelijk, daar is de voordeur. Ik zet mijn fiets op slot en druk op de bel. Toch vooral met wat trots nu ik de honden niet meer zie, ze bleven namelijk wel al die tijd op afstand staan. Ze zagen me heus wel, want ik zag hun blikken iedere stap die ik zette volgen. Dat zag mijn ooghoek dan weer wel.

    Terwijl ik wacht tot iemand de deur opent, wil ik een overwinningsrondedansje doen, een ballon opblazen en een confettibom af te laten knallen. Ik bedoel maar, ik was knetterbang, maar blijkbaar kwam het niet over bij de honden. Kijk ze staan!

    Ik deed iets waardoor ze mij niet interessant genoeg vonden. Niet kijken werkt echt! Ik voel trots van mijn meest grijze krul tot mijn kleinste teennagel: I won! Ik overwon het laten merken van mijn angst. Yeah! Ik ben goed!

Voordeur

De deur zwaait open en zonder dat ik me eerst even voorstel zeg ik vol opluchting:
    ,,Poeh, hé, ben ik even trots op mij.”
    ,,Oh ja? Hoezo?”
    ,,Nou, ik kwam het erf op…”, ik vertel haar alles van hierboven en haal opgelucht adem. ,,Ik vind mezelf eigenlijk gewoon best wel stoer, met mijn hondenangst.”
    ,,Nou ja, zo stoer is het niet. Die honden voelen jouw angst heus wel aan, maar ze konden niet dichterbij komen door de onzichtbare omheining op ons erf.”

    En daar verdween alle stoerness.

    ,,Een onzichtbare...? Oh...," klink ik best teleurgesteld. Mijn trots was leuk, tot zo ver.

Ps. met dank aan Trixi, staat ze niet mooi op de foto?

De geïnterviewde vindt het vast goed dat ik het artikel over haar hier deel, ze heeft er voordeel bij.