Manlief stond op van de bank, liep richting de eettafel, deed er een rondje omheen, drentelde naar de deur richting de hal en stapte de kleinste kamer in.
,,Is dat werkelijk jouw manier om extra stappen te zetten?”, riep ik hem na. ,,Via een omweg?” Dat probeerde ik overigens ook afgelopen zondag na een bezoek aan de (schone)ouders. Al was dat geen omweg, maar de terugweg. Waar we lopend heen gingen, verwachtten we met Benjamin terug te rijden. Die bezocht eerder op de dag de IKEA en had wat spullen achterin zijn pas gewrapte Audi TT liggen.
,,Ik weet niet of jij mee kan, mama. De achterbank ligt plat.”
,,De achterbank die sowieso te ieniemienie is om op te zitten? Dan neem ik de trein wel en kan papa met jou mee.” Eenmaal bij de auto, bleek zelfs voor hem geen plek. Ik mompelde iets.
,,Wat zei je?”, vroeg manlief.
,,Oh niks.”
,,Wacht even, wilde jij dat ik met Benjamin mee ging en jij met de trein, zodat jij vandaag meer stappen zou zetten?”
,,Tralalala,” zong ik en keek de andere kant op naar de lucht. Leuk weetje is dat als Marcel en ik dezelfde wandeling lopen, het stapverschil ongeveer twintig procent is - in zijn nadeel gelukkig. Marcel moet dus kleinere stappen zetten, wat hij soms doet. Gelukkig beseft hij dat het er niet uit ziet.
Controle
Je begrijpt het al, we houden elkaars stappen nauwlettend in de gaten. Dat gaat voorbij de gekte van minimaal 10.000 stappen per dag - die ik stiekem nog wel heb. Het afgelopen jaar liet ik het wat los, want ook ik werd de regen zeik nat, ik bedoel schijt zat. Toch geloof ik in de noodzaak van de persoonlijke 10.000 stappen. Daarbij kijk ik jaloers naar het dunne lichaam van manlief en denk: laat mij vooral winnen, iedere dag. Ik heb dat meer nodig dan hij. Dat is zijn geluk.
Dat vergelijken van onze stappen startte overigens na het herstel van Marcels salmonellabesmetting en de galblaasellende. Sindsdien lijkt hij energieker en zet meer stappen, wat hij vaker trots laat zien. Daarbij valt op dat hij me tot drie keer toe voorbij wandelde. En weet je op welk moment manlief de scores vergelijkt? Om 23.36 uur als ik in mijn nakie klaarsta om te douchen. Hij weet dat ik me dan niet weer aankleed voor een extra rondje eromheen, zodat ik win. Weet je wat hij kan krijgen? Een rondje om het bed in mijn sexy pyjama, zodra die er is.
Voornemen
,,Wat zei je?”, vroeg manlief.
,,Oh niks.”
,,Wacht even, wilde jij dat ik met Benjamin mee ging en jij met de trein, zodat jij vandaag meer stappen zou zetten?”
,,Tralalala,” zong ik en keek de andere kant op naar de lucht. Leuk weetje is dat als Marcel en ik dezelfde wandeling lopen, het stapverschil ongeveer twintig procent is - in zijn nadeel gelukkig. Marcel moet dus kleinere stappen zetten, wat hij soms doet. Gelukkig beseft hij dat het er niet uit ziet.
Je begrijpt het al, we houden elkaars stappen nauwlettend in de gaten. Dat gaat voorbij de gekte van minimaal 10.000 stappen per dag - die ik stiekem nog wel heb. Het afgelopen jaar liet ik het wat los, want ook ik werd de regen zeik nat, ik bedoel schijt zat. Toch geloof ik in de noodzaak van de persoonlijke 10.000 stappen. Daarbij kijk ik jaloers naar het dunne lichaam van manlief en denk: laat mij vooral winnen, iedere dag. Ik heb dat meer nodig dan hij. Dat is zijn geluk.
Dat vergelijken van onze stappen startte overigens na het herstel van Marcels salmonellabesmetting en de galblaasellende. Sindsdien lijkt hij energieker en zet meer stappen, wat hij vaker trots laat zien. Daarbij valt op dat hij me tot drie keer toe voorbij wandelde. En weet je op welk moment manlief de scores vergelijkt? Om 23.36 uur als ik in mijn nakie klaarsta om te douchen. Hij weet dat ik me dan niet weer aankleed voor een extra rondje eromheen, zodat ik win. Weet je wat hij kan krijgen? Een rondje om het bed in mijn sexy pyjama, zodra die er is.
Voornemen
Wat? Vind je het kinderachtig dat ik na drie keer verliezen hier een keiharde wedstrijd van maak? Zal ik jou eens wat zeggen? Marcel is langer en sterker dan ik. Hij kan tegen een boom plassen, heeft de grootste auto, verdient het meeste geld, slaapt altijd als eerste, ligt ook nu weer op de bank zijn boek te slapen, kan als enige klussen en zo veel meer. Mag ik dan niet eens de beste stapper zijn?
Ja dus! Daarom werd mijn voornemen voor 2024 deze: iedere dag de meest stappen te zetten. Voor wie mij kent, het hoeft maar een beetje, is duidelijk dat Quitters day niet door mij bestaat. Dat is de tweede vrijdag van januari, de dag waarop alle goede voornemens over boord gaan. Bijna alle… Niet de mijne. Ik ga dit zo hard nailen dat ik Blue Monday er nu al uit loop.
Marcel zal blij zijn met Quitters day. Hij klaagde al een paar keer dat het zo druk was in de sportschool, dat alle apparaten steeds bezet waren en over de kou onderweg. Tja, de kou doet niet aan Quitters day, wel zei ik:
,,Lieverdje, de sportbabes en kasten geven op, de crosstrainer is yours en ik ook.” Ik plofte naast hem op de bank.
,,Hoe sta jij eigenlijk vandaag in je stappen?”
,,10435”, zei ik na een blik op mijn schermpje, waarop meneer opveerde en wild heen en weer schudde met zijn arm. ,,Lukt het?”
,,Dat weet ik niet, even kijken, 9987,” en daar ging hij weer los met zijn arm om al snel te ontdekken dat het niet opliep naar 9988.
,,Je smartwatch en ik laten zich niet neppen hè?”
,,Nee,” klonk hij met een snif. ,,En ik heb het koud. Ik ga mijn vest halen.”
,, Zal ik dat even doen?” Ik stond op van de bank en haalde zijn vest uit de slaapkamer.
,,Wacht even, is dit jouw manier om stappen te maken?”
,,Tralalala,” zong ik en keek de andere kant op naar mijn schildwerk. Manlief stond ook op van de bank, liep richting de eettafel, deed er twee rondjes omheen, drentelde naar de deur richting de hal en stapte de kleinste kamer in.
Ik vroeg me zomaar af: moet hij wel echt?
Ja dus! Daarom werd mijn voornemen voor 2024 deze: iedere dag de meest stappen te zetten. Voor wie mij kent, het hoeft maar een beetje, is duidelijk dat Quitters day niet door mij bestaat. Dat is de tweede vrijdag van januari, de dag waarop alle goede voornemens over boord gaan. Bijna alle… Niet de mijne. Ik ga dit zo hard nailen dat ik Blue Monday er nu al uit loop.
Marcel zal blij zijn met Quitters day. Hij klaagde al een paar keer dat het zo druk was in de sportschool, dat alle apparaten steeds bezet waren en over de kou onderweg. Tja, de kou doet niet aan Quitters day, wel zei ik:
,,Lieverdje, de sportbabes en kasten geven op, de crosstrainer is yours en ik ook.” Ik plofte naast hem op de bank.
,,Hoe sta jij eigenlijk vandaag in je stappen?”
,,10435”, zei ik na een blik op mijn schermpje, waarop meneer opveerde en wild heen en weer schudde met zijn arm. ,,Lukt het?”
,,Je smartwatch en ik laten zich niet neppen hè?”
,,Nee,” klonk hij met een snif. ,,En ik heb het koud. Ik ga mijn vest halen.”
,, Zal ik dat even doen?” Ik stond op van de bank en haalde zijn vest uit de slaapkamer.
,,Wacht even, is dit jouw manier om stappen te maken?”
,,Tralalala,” zong ik en keek de andere kant op naar mijn schildwerk. Manlief stond ook op van de bank, liep richting de eettafel, deed er twee rondjes omheen, drentelde naar de deur richting de hal en stapte de kleinste kamer in.
Ik vroeg me zomaar af: moet hij wel echt?
