Sara

    ,,Momma, ik kon bij SoLow geen toiletpapier met 50 erop vinden. Ze hadden wel 16, 18, 20, 25, 30, 35, 40 en toen leeg; één heel groot leeg schap. Vervolgens stond het schap met 60 hé-le-maal vol, net als 65, 70 en verder. Alleen 50 was op!” Celine vertelde dit maandag. Ze was totaal verbouwereerd.
    ,,Moet je nagaan hoeveel mensen toiletpapier kochten voor jou,” reageerde Marcel.
    ,,Gelukkig was het op. Wat een nutteloos cadeau.”
    ,,Toiletpapier is niet nutteloos momma, dat gebruik je gewoon om je...”
    ,,Ja, ik weet waarvoor.” Hallo zeg, geen krul op mijn kop die eraan dacht om dat hier te delen. En geloof me er zitten eigenwijze krullen bij.

Vluchtpoging

    ,,Een pop voor de deur, dat is nutteloos,” zei Marcel. Ik gaf hem een boks.
    ,,Jij staat tenminste aan mijn kant! Al is dat niet helemaal waar, want jij houdt Celine en vriend René niet tegen.”
    ,,Ja, maar ja, een Sara hoort er stiekem wel bij hè?”
    ,,En bedankt. Ik zeg al jaren dat ik geen Sara wil. Ik ga vluchten.”
    ,,Hoe dan?”

    ,,Met een koffer natuurlijk en in mijn rode monster.”
    ,,Dan prik ik de banden lek.”
    ,,Prima, regel jij alvast nieuwe banden? Dan neem ik ondertussen de fiets.”
    ,,Prik ik die banden ook lek.”
    ,,Jij en ik weten wie die banden weer plakt. Ik loop wel.”
    ,,Breek ik je benen.”
    ,,Dan gebruik ik Pixie Dust, want dat Forcen brengt me geen meter verder.”
    ,,Ik hoor het al, jij blijft gewoon thuis.”

Sarah

Dat was voor mij allang duidelijk, al leek het me geweldig om weg te zijn op het moment dat Marcel en Celine me wilden wekken. Iets met een 1 aprilgrap.
    ,,Jullie zien het vanzelf als ik gevlucht ben. Poef, Irene weg!”
    ,,Momma, waar vlucht je eigenlijk naartoe?”
    ,,Naar een vriend(in) die met liefde het huis openstelt.”
    ,,Om 05.00 uur in de ochtend?”
    ,,Ja!”
    ,,Dat doet niemand.”
    ,,Dan heb ik geen echte vrienden.” Zo werd mijn idee ineens een vriendschapstest. Dat vond ik te eng. ,,Of ik ga naar Van der Valk, zij ontvangen me met open armen. Let maar op!”
    ,,Zeker, zij ontvangen je met open portemonnee!”
    ,,Whatever, ik vlucht!” Daarmee verscheen een oproep op Instagram en Feestboek met deze conclusie: ik heb 1 vriendin die me ruimte bood en it’s all in the name, ze heet Irene van der Velden.

    Even persoonlijk voor jou Irene: dank je wel! Jij geloofde in de ernst van mijn vluchtbehoefte. Super tof!

Grap
In werkelijkheid dacht ik er niet aan vroeger dan 07.00 uur op te staan. Dat is mijn gebruikelijk tijd. Ik weigerde betrokken te worden bij het opbouwen van de ongewenste Sara in mijn eigen tuin. Die is gek! Ik werd echter te vroeg wakker, hees mezelf in mijn huispak en bumpte into Celine:
    ,,Momma, nee, je mocht nog niet wakker zijn.” Ze drapeerde net een slinger over de trapleuning. ,,Tien tellen, oké?”
    ,,Sorry, ik kan niet meer slapen, maar oké.”

    Eenmaal beneden, zag ik geen Sara.
    ,,Het was dus toch een 1 april grap!”, lachte ik.
    ,,Nee, momma, ze is nog niet aan, kijk maar wat in de voortuin klaarstaat.” Daar stond een of ander ding waar de hele Sara in gepropt zat. Zij liever dan ik.
    ,,Die laten we dus lekker uit.”
    ,,Nee mama, nee.” Boven ging de wekker, dat voor Celine het signaal was om Sara aan te zetten. Binnen no time torende Sara hoog boven me uit. Ik schrok van haar buste!

    ,,Ze lijkt totaal niet op mij!"

    De rest van de dag leefde ik in haar schaduw. Eigenlijk meer in het gezoem van haar geluid. Ze klonk als een afzuigkap op stand 3.

     Ondertussen werd ik verwend met enorm veel kaarten, bossen bloemen, berichtjes en meer. Het mooiste cadeau gaf Marcel: een oude typemachine. Ik kreeg een tekendoos en andere tekenspullen van Celine, een mini-fotostudio van Benjamin en van René en zijn vrouw een prachtige pennenset met de naam Typisch Irene erin gegrafeerd. Echt tof!

Teleurstelling
Tot twee teleurstellingen mijn dag ontsierden. De eerst was dat mijn schoonouders niet mee konden eten bij Ming&Ming. Ze belden een paar uur vooraf af. Celine zei:

    ,,Als dit een 1 aprilgrap is, vind ik 'm niet leuk."

    ,,Oh, jee, als het wel zo is dan hebben je opa en oma mij goed te pakken en moeten ze het restaurant zelf bellen dat ze wel komen. Ik heb ze net afgemeld." Toen Marcel ervan hoorde bedacht hij ook dat het een grap kon zijn.

    Ze arriveerden nooit bij het restaurant. Gelukkig, ik ben nergens in getrapt. Wel mistte ik hen. Zoals ik ook Stef Bos mistte. Of all people. Marcel nodigde hem uit voor een thuisconcert. Hij was te druk, da's balen. Niet voor mij natuurlijk. Wel voor hem. Hij weet niet wat hij mist.