Ook leuk was het feit dat ik geen cent hoefde te betalen om daar te staan. Wel zette ik mijn handtekening op een formulier waarop ik de organisatie van deze rondleiding toestemming gaf om foto’s waar ik op sta te gebruiken voor allerlei soorten van reclame-uitingen. Dus, mocht je mijn kop eens in de krant, langs de weg, in een folder, bij de VVV of rondom het thema Dom zien, meldt het even met een fotootje of bewaar het document en stuur het op. Ik wil het natuurlijk allemaal zien en hebben!
Oproep
Het is puur het gevolg van een oproep van @domtorenutrecht op Instagram. Zij zochten mensen die de 495 treden omhoog wilden lopen onder begeleiding van een fotograaf en een gids. Ik stak direct mijn hand op. Ik bedoel: ik reageerde direct met een privébericht. Wie wil nou niet de Dom op en nog met een fotograaf ook?Waar een rondleiding normaal een uur duurt, kregen wij meer tijd, omdat de fotograaf ons op allerlei manieren vereeuwigde. Tja, dat kost tijd.
Neem je tijd, was mijn devies. Wat een cadeau, al volgt onherroepelijk spierpijn tijdens de paasdagen.
Socializen
Niet alleen de rondleiding was super leuk. Al tijdens het verzamelen ontdekte ik hoe heerlijk het was om weer samen te mogen zijn. Het is niet zo dat ik overal meteen aan de babbel raak, maar ik grijp wel direct een geboden kans om anderen naast me nader te komen en vind het bijzonder als ik merk dat ijs smelt tussen mensen. Tenslotte zijn we gelijkgestemden hè? Het is toch zo dat een beetje gezellie geen kwaad kan, zeker niet als je bedenkt dat bij het stijgen de ruimte steeds kleiner wordt. Een klik met een paar mensen maakt het feestje compleet. Zo bood een ander aan een foto van mij te maken op de toren.
Kijk ik was er echt!
Zo pratend met een man bedachten we dat iedere Utrechter minimaal één keer met eigen benen de Dom moet hebben beklommen; met eigen ogen heel Utrecht vanuit de hoogte moet bewonderen; de geur van de stad op moet snuiven; de geluiden van de stad daarboven moet horen; de wind in de krullen moet voelen of als je die niet hebt: de wind in de haren moet voelen. Al ben je net naar de kapper geweest.
Coup-fiets
Ja joh, vlak bij de start van de rondleiding ontmoette ik een vrouw die doodleuk vertelde dat ze die ochtend een me-ochtend had. Waar ik me een slag in de rondte werkte, hing madam schaamteloos (haar man was niet thuis, dus het kon) voor de buis en later uitgebreid in de kappersstoel. Zij wel!
,,Vandaar dat je haar zo perfect zit en goed in de kleur. Je ziet er goed uit,” zei ik, zonder een woord te liegen. Ik besefte dat mijn coup een ander verhaal vertelde. Iets met coup-fiets, want ik fietste in een half uur tijd van huis naar de fietsenstalling in de Zadelstraat. Geen krul op mijn hoofd bedacht bij aankomst even in de selfiecamera te kijken hoe het met mijn kapsel gesteld was. Het maakte ook niet uit, want eenmaal verpest, los ik het toch niet meer op. Vandaar mijn motto: What you see is what you get. Trouwens, wat denk je dat die vrouw later zei, toen we bovenop de Dom in de wind stonden?
,,Hiervoor ben ik nou naar de kapper geweest,” lachte ze en haalde wat haar uit haar gezicht. Ik lachte en dacht: Kom maar op met die wind, gaat mijn haar alleen maar beter van zitten.
Zo pratend met een man bedachten we dat iedere Utrechter minimaal één keer met eigen benen de Dom moet hebben beklommen; met eigen ogen heel Utrecht vanuit de hoogte moet bewonderen; de geur van de stad op moet snuiven; de geluiden van de stad daarboven moet horen; de wind in de krullen moet voelen of als je die niet hebt: de wind in de haren moet voelen. Al ben je net naar de kapper geweest.
Coup-fiets
Ja joh, vlak bij de start van de rondleiding ontmoette ik een vrouw die doodleuk vertelde dat ze die ochtend een me-ochtend had. Waar ik me een slag in de rondte werkte, hing madam schaamteloos (haar man was niet thuis, dus het kon) voor de buis en later uitgebreid in de kappersstoel. Zij wel!
,,Vandaar dat je haar zo perfect zit en goed in de kleur. Je ziet er goed uit,” zei ik, zonder een woord te liegen. Ik besefte dat mijn coup een ander verhaal vertelde. Iets met coup-fiets, want ik fietste in een half uur tijd van huis naar de fietsenstalling in de Zadelstraat. Geen krul op mijn hoofd bedacht bij aankomst even in de selfiecamera te kijken hoe het met mijn kapsel gesteld was. Het maakte ook niet uit, want eenmaal verpest, los ik het toch niet meer op. Vandaar mijn motto: What you see is what you get. Trouwens, wat denk je dat die vrouw later zei, toen we bovenop de Dom in de wind stonden?
,,Hiervoor ben ik nou naar de kapper geweest,” lachte ze en haalde wat haar uit haar gezicht. Ik lachte en dacht: Kom maar op met die wind, gaat mijn haar alleen maar beter van zitten.
Eerst de toren in:
Rondleiding
Mij viel direct op dat de Dom heel schoon is. In de Jacobi- en de Buurtoren voel ik mijn neus al kriebelen na het nemen van een paar treden om tegen de tijd dat de vlaggen buiten hangen, verschillende niesbuien achter me te laten.
Mij viel direct op dat de Dom heel schoon is. In de Jacobi- en de Buurtoren voel ik mijn neus al kriebelen na het nemen van een paar treden om tegen de tijd dat de vlaggen buiten hangen, verschillende niesbuien achter me te laten.
Een luik in de vloer zou zichtbaar zijn als je onder de Dom door loopt. Straks even kijken als ik weer naar mijn fiets ga, dacht ik.
(Ik kon hier niet meer foto's maken, omdat het licht van de phone de fotograaf stoorde).Tentoonstelling
Op de volgende laag, de Egmondkapel, ooit de woning van de torenwachter, stonden spullen tentoongesteld en was het al even netjes. Wel voelde ik me er heel erg bekeken en niet door de fotograaf.
Ineens zag ik vanuit de hoogte de waterspuwers op me neerkijken. Zie je wel, ik werd bekeken. Gelukkig spuwden ze geen water om hun naam eer aan te doen.
Verder lagen er spullen van bouwvakkers, brokstukken van de dom en meer zaken tentoongesteld. Er stond een model-carillon, dat vooral voor de kinderen leuk was en we keken met ons allen via een opening naar beneden. Dat was het gat waardoor we vanaf de Michaëlskapel de kroonluchter zagen hangen en naar boven keken. Altijd leuk, die doorkijkjes.
Klokken
En door naar de luidklokken op de Klokkenzolder, waar je stil wordt van de verhalen over het gewicht en de leeftijd van die klokken. Een paar mensen mochten met een hamer op de klokken slaan. Ik keek liever wat rond in dit besef: Dit hangt hier boven, hoog uit de toren te blazen. Nee, bijzonder te zijn. Onzichtbaar en toch zo ver hoorbaar als ze luiden.
Carillon
Het volgende niveau is die waar het carillon zich onzichtbaar bevindt. We zien er het mechanische carillon en aan alle kanten stijgers en panelen met foto's van de dom in de stijgers in verschillende eeuwen. Bijzonder hoe deze toren 700 jaar lang bleef staan. Wat een gewicht aan stenen, hout, klokken, klokkenspel en meer. Echt met iedere verdieping hoger, groeide mijn verbazing. Al dat gewicht staat al zo lang, zo sterk en steekt trots en fier boven de stad uit.
Top
Om tenslotte op het hoogste niveau uit te komen; ter hoogte van de torenspits. Het is doordat de Dom in de steigers staat, dat we zo hoog konden komen en van het spectaculaire uitzicht mochten genieten. Ik kan er van alles over zeggen, maar beeld zegt meer, kijk maar:
Afscheid
Met tegenzin aanvaardde ik de terugweg. Al die treden weer omlaag met een gevoel van: Als je dit alles ziet, kun je toch alleen maar vallen! Nee, niet van de toren, maar voor deze stad. Ik in ieder geval wel, maar dat wist je al, ik adopteerde deze stad al eerder als mijn geboortestad.
Het was mooi, onvergetelijk en voor herhaling vatbaar.
Tot ziens bij de Dom!
Check! Daar, de middelste is het luik. Daar stond ik boven!
