,,Maar ik plaats het pas volgende week.”
,,Oh, wanneer volgende week?"
,,Woensdag en donderdag. Ik hou je op de hoogte.”
,,Top, dan hou ik donderdag in ieder geval vrij, dus je mag woensdag niet ineens klaar zijn.”
,,Geen zorgen vijftien borden plaats ik niet in één dag.”
Vakantiedag
Omdat ik zelf nog niet omkom in het werk voor mijn krantje, zocht ik gisteren mijn wandeloutfit bij elkaar, zorgde voor een volle smartphone en nam de trein. Het idee was gewoon even gauw heen en weer. Al weet iedereen die, mij goed kent dat een snel heen-en-weertje voor mij onmogelijk is zeker als ik mijn stadsie Utrecht bezoek. Alleen al de eerste stap uit de trein voelt voor mij als ultieme vrijheid; even weg van alles wat me thuis bezighoudt.
,,Geen zorgen vijftien borden plaats ik niet in één dag.”
Omdat ik zelf nog niet omkom in het werk voor mijn krantje, zocht ik gisteren mijn wandeloutfit bij elkaar, zorgde voor een volle smartphone en nam de trein. Het idee was gewoon even gauw heen en weer. Al weet iedereen die, mij goed kent dat een snel heen-en-weertje voor mij onmogelijk is zeker als ik mijn stadsie Utrecht bezoek. Alleen al de eerste stap uit de trein voelt voor mij als ultieme vrijheid; even weg van alles wat me thuis bezighoudt.
Zo stapte ik de stationshal in, kocht een Café Mocha bij Starbucks en wandelde richting Catharijnesingel, deze keer dan.
Deze singel is sinds de vernieuwing een fantastisch mooie oase van rust en ruimte geworden. De wilde bloemen die er groeien, de ouder ogende lantaarnpalen, de bankjes… Ach het is gewoonweg een mooie plek om te lanterfanten.
Geraakt
Al snel ontdekte ik het eerste bewijs van mijn mans ingrijpen aan de singel. Ik wandelde op het eerste paneel af. Daarop las ik informatie over de fototentoonstelling die vanaf vandaag geopend en te zien is, waar mijn man dus gisteren nog aan werkte.
Geraakt
Al snel ontdekte ik het eerste bewijs van mijn mans ingrijpen aan de singel. Ik wandelde op het eerste paneel af. Daarop las ik informatie over de fototentoonstelling die vanaf vandaag geopend en te zien is, waar mijn man dus gisteren nog aan werkte.
Fotograaf Ruud Spaargaren portretteerde en stadsdichters schreven gedichten bij de verhalen van verschillende dak- en thuislozen. Bij het lezen van dat eerste paneel was ik geraakt; al was het maar door die ene zin: ‘De omgeving van de mens is de medemens.’ Die was raak!
Onbegrip
Ik bedacht direct daarop dat ik niet begrijp dat mensen deze zeer tijdelijke tentoonstelling niet omarmen, maar juist verguizen. De panelen, waarvan ik dacht dat ze veel groter zouden zijn, vallen op, maar verpesten zeker niet het over-all beeld van de singel en het Zocherpark. Als je ze niet op je foto’s wilt zien, is dat mogelijk. Ga er lekker achter staan en KLIK.
Beter lijkt het me om eerlijk en open te kijken. Zie de mens en lees de gedichten. Laat het tot je inwerken. Bij ieder gedicht ontdek je een verhaal.
Een verhaal dat (mij) raakt. Maar natuurlijk, ik zal wel weer uitgescholden worden voor gevoelige muts en men zal zeggen:
,,Tuurlijk je man heeft het geplaatst.”
Doe maar. Ik pleit ervoor te stoppen met praten, wordt eens even stil en kijk en lees. Deze tentoonstelling gaat over mensen, net als jij en ik, hun leven liep alleen anders, maar daarom zijn ze niet minder waard.
Voor de geoefende lezer, mijn fans nog even dit:
Zoals je ziet koppel ik hier verschillend hobby’s aan elkaar: wandelen, koffieleuten, mijn favoriete stad bezoeken, fotograferen en foto’s van een ander bekijken, gedichten lezen en aan het eind mijn manneke zien werken. Oh, dat vind ik zo heerlijk
Dit was leven op mijn vrije dag. Overheerlijk lekker dus.
Wissen
Utrecht is zo ondertussen wel een enorm ding, besef ik na het bezoeken van verschillende steden in ons kikkerlandje. Het is een stevig ding in mijn hart geworden.
Geboren in New Zealand en als vijf/zes jarig meiske van daar vertrokken met mijn ouders in een vliegtuig naar Nederland, hun geboorteland, veranderde mijn leven. Het lijkt er op dat ik met het verstrijken van de kilometers alle herinneringen achter met liet. Met hemelsbreed ruim 18.500 kilometer op de teller is er genoeg tijd en ruimte om te wissen. Zo lijkt het.
Ik verloor de taal in twee weken en de herinneringen voor mijn gevoel nog sneller. De psycholoog die me rond mijn 30ste begeleidde wist te zeggen dat als hoog sensitief meiske en compleet overdonderd door zoveel nieuws: een ander land en cultuur, een heel nieuwe familie (twee familie’s zelfs, die van Van Hoof en Van Dalen) en de taal. Hoewel ik Nederlands verstond, sprak ik het niet in New Zealand. Eenmaal in Nederland sprak ik binnen twee weken Nederlands en klonk heel lang geen Engels meer.
Om al dat nieuwe te leren kennen en accepteren in mijn kleine kop, moest ik andere dingen wissen.
Adoptie
Onbegrip
Ik bedacht direct daarop dat ik niet begrijp dat mensen deze zeer tijdelijke tentoonstelling niet omarmen, maar juist verguizen. De panelen, waarvan ik dacht dat ze veel groter zouden zijn, vallen op, maar verpesten zeker niet het over-all beeld van de singel en het Zocherpark. Als je ze niet op je foto’s wilt zien, is dat mogelijk. Ga er lekker achter staan en KLIK.
Een verhaal dat (mij) raakt. Maar natuurlijk, ik zal wel weer uitgescholden worden voor gevoelige muts en men zal zeggen:
,,Tuurlijk je man heeft het geplaatst.”
Doe maar. Ik pleit ervoor te stoppen met praten, wordt eens even stil en kijk en lees. Deze tentoonstelling gaat over mensen, net als jij en ik, hun leven liep alleen anders, maar daarom zijn ze niet minder waard.
***
Voor de geoefende lezer, mijn fans nog even dit:
Zoals je ziet koppel ik hier verschillend hobby’s aan elkaar: wandelen, koffieleuten, mijn favoriete stad bezoeken, fotograferen en foto’s van een ander bekijken, gedichten lezen en aan het eind mijn manneke zien werken. Oh, dat vind ik zo heerlijk
Dit was leven op mijn vrije dag. Overheerlijk lekker dus.
Wissen
Utrecht is zo ondertussen wel een enorm ding, besef ik na het bezoeken van verschillende steden in ons kikkerlandje. Het is een stevig ding in mijn hart geworden.
Geboren in New Zealand en als vijf/zes jarig meiske van daar vertrokken met mijn ouders in een vliegtuig naar Nederland, hun geboorteland, veranderde mijn leven. Het lijkt er op dat ik met het verstrijken van de kilometers alle herinneringen achter met liet. Met hemelsbreed ruim 18.500 kilometer op de teller is er genoeg tijd en ruimte om te wissen. Zo lijkt het.
Om al dat nieuwe te leren kennen en accepteren in mijn kleine kop, moest ik andere dingen wissen.
Adoptie
Ik vind dat eigenlijk enorm verdrietig. Echt. Het land moet zo mooi zijn en ik weet het niet (meer). Het voelt of ik mijn verleden volledig gewist heb en soms zelfs eigenlijk niet weet wat te zeggen op de vraag:
,,Waar kom jij vandaan?”
Tot gisteren die wandeling langs al die foto’s van dak- en thuislozen. Toen bedacht ik: deze binnenstad is zo onder mijn huid, nee in mijn hart gekropen, ik adopteer deze stad. Ik adopteer Utrecht binnenstad als mijn geboorteplaats. Zo!
En weet je? Blijk ik ineens geboren in de stad van mijn man.
Dat voelt dubbel zo goed!
,,Waar kom jij vandaan?”
Tot gisteren die wandeling langs al die foto’s van dak- en thuislozen. Toen bedacht ik: deze binnenstad is zo onder mijn huid, nee in mijn hart gekropen, ik adopteer deze stad. Ik adopteer Utrecht binnenstad als mijn geboorteplaats. Zo!
En weet je? Blijk ik ineens geboren in de stad van mijn man.
Dat voelt dubbel zo goed!
Het verhaal van de spullen:
Ze konden wel een dagje zonder
lekker
zonder de mens op stap
gewoon eens los
van waar die heen ging
op een eigen plek
blijven liggen, zitten of staan
op zichzelf
genietend van de singel
van voorbij lopende mensen
het kabbelende water
de ruis van verkeer
en blijven
eo lang als ze zelf wilden
wat heerlijk
even zonder mens
