Rode jas

Heb ik eindelijk een leuke rode jas, krijg ik geen mensen, maar honden achter me aan. In mijn vorige oer saaie donker grijze jas, leken die mormels me te negeren. Nu ineens komen ze op me af en jump! Ik overdrijf graag, alleen nu niet. Sinds de twee maanden dat ik rood draag sprongen vier honden ongevraagd tegen me op. Dat kwam nooit eerder voor in mijn statistieken en maakt de fragiele relatie tussen mij en hond nog kwetsbaarder dan die al is.
    Ik vraag niet om modderpoten, happende gebitten en ongevraagde lebbers richting mijn neus of een baasje dat zegt:
    ,,Hij wil alleen maar spelen.” Ik durf niets te zeggen, want ik ben al eens bedreigd door een baasje die ik aansprak op ongewenst gedrag van zijn hond. 

    Ik weiger echter mijn jas in de kast te hangen. Zo!

Labradoodle

Daarbij haat ik niet alle honden. Denk ik aan Labradoodle Beertje*. Door haar en haar puppy’s dacht ik zelfs anderhalf uur na over de aanschaf van een pup. Ik struikelde echter over de woorden puppycursus, opvoeden en hondenpuberteit. Ik ben opvoed-moe na twee puppy's. Dat zij steeds meer hun eigen weg gaan, bevalt me. Daarbij zag ik in gedachten de dierenartsrekeningen voorbij komen en besefte: ik zie liever mijn rekeningen de deur uit gaan, dan die er in. Dat ik anderhalf uur dacht aan een puppy, was mijn zwakste anderhalf uur in de afgelopen twintig jaar.

Vredig
Tijdens een boswandeling negeerde een hond me laatst helemaal en totaal, ik dacht: zie je wel, hond en ik leven in vrede naast elkaar. Met de nadruk op naast en niet tegen elkaar. Dat zijn de honden die net als ik hun eigen weg gaan en alleen de eigen neus volgen. Vervolgens klonk mijn: ,,Goedemorgen, -middag of -avond”, tegen het baasje. Alles safe and sound.
    Tot ik ineens een Shetlander tussen de bomen zag snuffelen. Wacht, er klopte iets niet aan die pony. Het bleek een hele grote hond die oog kreeg voor mij. Ik smoorde een gil en haalde opgelucht adem toen hij stil bleef staan.
    Hij keek weer naar mij en zette tocht een stap in mijn richting. Hij liep steeds sneller dichterbij, 50 meter, 40 meter, 30 meter… Stapte ineens zijn baasje het pad op in zijn rode jas. Ik dacht: Die hond is zijn bril vergeten en denkt dat ik zijn baasje ben. Ik wilde rennen.
    Met een schelle hoge fluittoon hield de hond plotseling stil. Hij keek op, draaide zijn kop naar zijn baas en vervolgens naar mij en terug. Nog een schelle toon en de hond draaide richting de andere rode-jas-drager. Saved by the whistle.

Bespringen
Een paar dagen later denderde een hond ondanks terugroepen van zijn baasje tegen mij op en niet één keer, maar twee keer. Het ergste? De hond zat aan de lijn. Het baasje, een jongen nog, kon hem niet aan. De hond sleepte hem met gemak mee. Ik stapte twee keer van de hond weg, draaide dubbel om en liep weg. Sorry voor geen ,,Goedenavond,” ik was echt te chagrijnig!
    Daarna besefte ik de link tussen jas en hond. Mijn jas heeft overduidelijk een foute invloed op honden en paarden. Jaren geleden bedacht ik dat paarden een hekel hebben aan rood, want ze lieten zich niet door me aaien als ik met Celine in de manege was. Als honden en paarden nu eens even praten over het niet bespringen van vrouwen in een rode jas, is alles opgelost.

Kroelen
Oh wacht, dat ik met mijn wollige kop zo aan schapen voorbij ga. Natuurlijk, zij praatten wel met paarden. Daarom lopen ze altijd van me weg, terwijl ik ze zo graag zie. Anderen, zoals Marcel krijgen het wel voor elkaar om een wollepluis te aaien. Die beesten steken groepsgewijs hun kont in mijn richting. Ik wil ze alleen maar in de oogjes kijken en in hun vacht kroelen, zij weten toch net als ik: it’s al in the curls. Not in red!

Begrepen
Waarna ik besefte dat er dieren zijn die me wel willen: Kippen! Een tijd geleden rende een hele toom kippen achter me aan. Die willen mij wel, hoera! Niet dat ik het snap, want ik ben levensgevaarlijk voor ze. Ik wil ze wel, al spreek ik liever niet uit hoe. Het klinkt zo dieronvriendelijk.
    Waardoor ik ineens zeker weet dat beesten met elkaar praten: Omdat ik een kip het liefst op mijn bord zie, nemen honden het voor ze op door mij te bespringen en schapen lopen weg, want die vrezen hetzelfde bord.
    En ik maar denken dat het aan mijn jas ligt.

*de foto van Labradoodle Beertje is gemaakt door Corney Versteden