Dat is helaas niet mijn verdienste, maar die van de moeder van mijn schoonmeiske. Zij bewijst dat opvoeden zin heeft, waar ik er bijna niet meer in geloofde.
Natafelen
Blij dat het bestaat spreid ik mijn armen. Lara hult zich in mijn knuffel en knuffelt mij terug.
,,Fijn dat je weer safe and sound thuis bent, meid. Ik bedoel in mijn thuis, waar jij thuis mag zijn.” Ze woont deze week bij ons, omdat een familielid in ’s Hertogenbosch corona heeft. Toch wel handig zo’n toevluchtsoord, al levert ze er flink op in. Haar kamer is groter dan die van Benjamin, waar ze bij intrekt als ze bij ons.
Ineens snap ik het lange natafelen. Die pixel waar Benjamin in leeft, benauwt natuurlijk verschrikkelijk, terwijl bij ons aan tafel alle ruimte is voor een lach, traan, grap, frustratie, zucht, klucht, discussie en spel.
Ach ja, nog ruim twee maanden, dan is er een sleutel en een huis. Ruimte voor hen om hun eigen thuis in te richten. Dat komt wel heel dichtbij.
Ondernemertje
Daarom koester ik en verhoog ik het aantal knuffels om elkaar daarna op de hoogte te brengen van onze nieuwsflitsen van de dag. Zo vertel ik Lara trots:
,,Eindelijk ziet de Belastingdienst mij als een Kleine Ondernemer. Leuk hè?”
,,Ja, tof,” mengt Marcel zich cynisch in het gesprek. ,,Nu kan ze me eindelijk de factuur sturen die sinds 4 januari klaar ligt.”
,,Ja, eindelijk mag factuur nummer 1 de deur uit! Dat vraagt om een feestje. Maar leuk hè, eindelijk ben ik die kleine ondernemer die ik al die tijd wil zijn.”
,,Maar jij bent altijd al klein geweest en dat op meerdere plekken,” zegt ze zonder blikken of blozen. BAM! Midden in my face.
,,Tjonge, als het kon pakte ik die knuffel van net terug, jij kleine…”
,,Gelukkig heb ik die binnen.” Ze loopt vlug de kamer uit, neemt de trap en vlucht naar Benjamin.
Even tussendoor: die knuffels hè? Dat blijft een ding. Ik geef als (schone)moeder graag een beschermende knuffel aan de kinderen. Zo een waarin zij zich veilig voelen, beschermd worden en geliefd weten. Ik wil dat ze zich verliezen in mijn armen, zoals ik mezelf vroeger verloor in mijn moeders armen.
Mijn armen moeten boven die van het kind uitkomen, waardoor het kind verdwijnt in mijn omhelzing van liefde. Zo een die Marcel mij zondag gaf. Eentje waarbij hij zei: ik ben hier. Ik zie dat je pijn hebt, huil maar, laat maar los. Ik wist me geborgen.
Later die dag stond ik op een duin met mijn armen gespreid. Ik zag het weer zitten. Ik was geknuffeld.
Opstap
Afgelopen week ging het zo:
,,Lara, zelfs jij bent te lang voor mijn mum-love-hugs.”
,,Tja, jij bent ook maar 1 meter 60.”
,,Ho, nee! Pas op je woorden. Ik ben 1 meter 64. Oké, misschien 63, maar zeker geen 1 meter 60. Stouterd.”
,,Dat scheelt natuurlijk wel veel, zoals ik dan 6 of 7 centimeter verschil met jou.” Zie haar staan glunderen en stralen. Kinderen voelen zich heel wat zodra ze groter zijn dan mama.
,,Wacht, blijf staan,” dreig ik en loop de serre in, pak de opstap en zet die tussen haar en mij in. Ik stap er op:
,,Zo! Nu klopt de knuffel weer.”
Sara
Vervolgens vertelt ze dat haar moeder 4 centimeter langer is dan zij en dat het voelt alsof haar moederver boven haar uit torent.
,,En hoe denk jij dat ik me voel met al jullie lengte in dit huis? Niks
big mama, little mom is een feit. Wat heb ik nog aan kracht te bieden. Oh wacht in één ding win ik. Jij mag dan langer zijn, ik ben lekker ouder. Zo!”
,,Ja, dat zal jij weten ook,” klinkt dreigend.
,,Oh hoe dan?”
,,Iets met een opblaaspop.”
,,Wacht nee! Er staan straks toch niet twee Sara’s in mijn voortuin? Er bestaat echt maar één Sara en die leefde in de Bijbel, als je dat boek gelooft.”
,,Die geloof ik niet dus Sara komt in jouw tuin.”
,,Maar daar komt er al een. Daar eindigt al een vriendschap. Straks eindigt ook nog onze goede schonemoeder – schonedochter-leratie.”
,,Leratie?”
,,Ja, zo erg is het dat de letters van schrik verspringen.”
,,Ik ben niet zo bang voor onze leratie, jij hebt te vaak gezegd dat je blij bent met mij.”
,,I give up."
Opstap
Afgelopen week ging het zo:
,,Lara, zelfs jij bent te lang voor mijn mum-love-hugs.”
,,Tja, jij bent ook maar 1 meter 60.”
,,Ho, nee! Pas op je woorden. Ik ben 1 meter 64. Oké, misschien 63, maar zeker geen 1 meter 60. Stouterd.”
,,Dat scheelt natuurlijk wel veel, zoals ik dan 6 of 7 centimeter verschil met jou.” Zie haar staan glunderen en stralen. Kinderen voelen zich heel wat zodra ze groter zijn dan mama.
,,Wacht, blijf staan,” dreig ik en loop de serre in, pak de opstap en zet die tussen haar en mij in. Ik stap er op:
,,Zo! Nu klopt de knuffel weer.”
Sara
Vervolgens vertelt ze dat haar moeder 4 centimeter langer is dan zij en dat het voelt alsof haar moederver boven haar uit torent.
,,En hoe denk jij dat ik me voel met al jullie lengte in dit huis? Niks
,,Ja, dat zal jij weten ook,” klinkt dreigend.
,,Oh hoe dan?”
,,Iets met een opblaaspop.”
,,Wacht nee! Er staan straks toch niet twee Sara’s in mijn voortuin? Er bestaat echt maar één Sara en die leefde in de Bijbel, als je dat boek gelooft.”
,,Die geloof ik niet dus Sara komt in jouw tuin.”
,,Maar daar komt er al een. Daar eindigt al een vriendschap. Straks eindigt ook nog onze goede schonemoeder – schonedochter-leratie.”
,,Leratie?”
,,Ja, zo erg is het dat de letters van schrik verspringen.”
,,Ik ben niet zo bang voor onze leratie, jij hebt te vaak gezegd dat je blij bent met mij.”
,,I give up."
Macht
Of niet: ik steek 1 april die Sara poppen gewoon lek. Daar kom ik lekker mee weg, want vrouwen in de overgang worden met gemak ontoerekeningsvatbaar verklaard. Zo!" Daar ligt mijn macht! Toch iets goeds aan die overgang.
