,,Wil jij cappuccino meenemen als je komt stemmen?”
,,Neem gewoon de Dolce Gusto mee!”
,,Jij ziet het voor je; ik die binnenwandel met mijn koffiemachientje alsof het de normaalste zaak van de wereld is.”
,,Het is jouw normaalste zaak in jouw wereldje.”
,,Wat moet men van mij denken?”
,,Niks, ze willen vast ook een bakkie!”
,,Hm, ik ruik fans. Ik neem dat ding mee met extra veel cupjes. Hier thuis mist niemand dat apparaat.” Ik zette een doos cupjes klaar naast een extra dik vest. Ik voorvoelde kou in die sporthal.
Bekertjes
De volgende middag liep ik met mijn koffiemachientje, vier cupjes spanning en een volle schep zin de sporthal binnen. Na de voorstelronde en het innemen van onze plekken, vertelde ik van mijn cappuccino’s. Men leek het te waarderen. Tot ik de geleverde bekertjes ontdekte.
,,Ik ben bang dat die te klein zijn.” Tussen de stemmers door testte ik de inhoud van de bekertjes en ontdekte dat de cappuccino-schuimlaag naast de beker zou eindigen.
,,Sorry mensen. De cappuccino was een te optimistisch idee.” Ik vond het echt jammer want nodigde een dag eerder de burgemeester uit voor een bakkie in ruil voor een plekje in zijn fotolijst (kijk hier bij de foto's voor voorbeelden).
Ik stelde mijn laatste hoop op cateraar Café Eddie’s, maar behalve zijn eigen warmhoud-beker had hij geen grotere bekers. Die mocht ik gebruiken, dat zonder afwasmogelijkheden een bakkie-voor-één werd.
Kreeg ik deze app:
Haken
Ondertussen kregen wij stembureauleden het koud en klemden onze handen rondom de bekers Cup-a-Soep. Stembureaulid Mies (een pseudoniem) ruilde van plek met mij. Zij wilde zich even warmlopen terwijl ze de stembus in de gaten hield. Ik checkte ID’s en stempassen. Alles in afwachting van Mies’ man die onderweg was met een vest.
,,Er staan wel veel raampjes open. Zullen we een paar dichtdoen?”, zei Mies en pakte de lange haak uit de hoek. Ze ontdekte echter al snel dat deze niet op het systeem van de ramen paste.
,,Ik herken die haak van vroeger. Mijn juf trok er de ringen mee omlaag,” zei ik.
,,Dat kunnen we ook doen, dan kan Mies zich warm sporten aan de ringen,” zei de voorzitter. De haak hing echter al in de hoek.
Weer van plek verwisseld zocht ik zonder resultaat naar de juiste haak. Tot Mies bedacht dat zij iemand kende van de aangrenzende school. Deze vertelde haar dat zij de haak al langer kwijt waren.
,,Dat klinkt als een uitdaging om hem toch te vinden,” zei ik en dook de ruimte in waar alle gymattributen opgeslagen stonden. Na drie minuten klonk: ,,Weet je wat hier wel ligt? Iets wat lijkt op een bliksemafleider. Oh nee, het is de haak die we zoeken, alleen totaal verbogen en verroest. Hoezo zijn ze ‘m kwijt? Hier is tie.”
Later hoorden we dat de ochtendploeg die haak ook gebruikte. Ik liet ‘m maar aan een raampje hangen, dan wist men dat we het vonden.
Fotolijstloos
Later in de middag bezocht de burgervader ons.
,,Ah daar ben je! Wat leuk. Minder leuk is dat ik geen cappuccino voor je heb. Maar waar is jouw fotolijst?”
,,Kom ik speciaal voor jouw koffie en wat krijg ik? Geen koffie. De fotolijst moest ik helaas weer inleveren.”
,,Dan staan we quitte, jij geen koffie, ik niet ingelijst,” was mijn antwoord. Ik voelde me iets minder schuldig.
Identiteitsbewijzen
Nog later liepen manlief en dochter ons stembureau binnen. Eén ding weet ik: hun ID’s zijn in orde. Dat voelt beter op vakantie.
Voor de rest was het een fijne eerste ervaring als stembureaulid. We berekenden dat ruim één stemmer per minuut ons stembureau bezocht. Daar waren bekenden en onbekenden bij en maar een paar mensen die we moesten weigeren. Dat ging van een ongeldig ID, naar een machtiging teveel, tot stemmers uit een andere gemeente en stemmers die in de ochtend al stemden en ’s middags als gemachtigden wilden stemmen. Tja, dat mag allemaal niet.
Enthousiast
- grotere bekers bij de verkiezingen voor de Provinciale Staten op 15 maart 2023 en alle verkiezingen daarna. Door jullie hield ik mij niet aan de belofte aan Gilbert Isabella. In de hoek jullie, bij die haak! Dat is pas in de haak.
