Zo liep ik vandaag in de Maasheggen, bij Oeffelt. Dat haar vanonder de muts ziet er niet uit! Bij een sollicitatie voor clown word ik zekerweten moeiteloos aangenomen.
‘Dat jij nog naast me durft te lopen,’ zei ik na de ontmoeting met mijn spiegelbeeld tegen Marcel.
‘Natuurlijk durf ik dat.’
‘Ik zie er niet uit.’
‘Ach, dat ben ik toch gewend. Ik zit er niet meer mee.’
‘Die is binnen!’
‘Wat?’
‘Dat compliment!’
Stop!
Het kan echter gekker, daarbij laat ik mijn gedachtenspinsels de vrije loop. Ik waarschuw je! Je kunt nog stoppen met lezen…
Naki
Dezelfde wandeling voerde gedeeltelijk langs de Maas en ik zag de overkant.
‘Gaan we naar de overkant tijdens deze route?’
‘Nee, hoezo?’
‘Hoe zeggen ze dat? Het gras is groener aan de overkant. Kijk dan!’
‘Je kunt er zwemmend heen.’
‘Ik heb mijn bikini niet mee.’
‘Jammer dan.’
‘Maar ik heb wel mijn naki mee.’
‘Het is wel heel koud hè?’
‘Jij bedoelt dat mijn naki kouder is dan mijn bikini?’ Ik lachte hard. ‘Jij ziet me hier al staan hè, in mijn nakie bij de rivier.’
‘Ja.’
‘Maar dan ziet iedereen mij.’
‘Dat valt tegen zeg, de wandelaars zijn op nul handen te tellen.’ We zijn inderdaad alleen.
‘Zeg meneer, wat denk je dat er gebeurt als mijn naki hier aan de kant staat? Dan belt die boer,’ ik wijs naar een boerderij, ‘naar die en die belt weer de volgende en voor je het weet staat heel Oeffelt naar mijn naki te staren.’ Meneer knikte alleen maar. ‘Je kunt me wat, mijn naki blijft bedekt. Trouwens, weet je?’
‘Nou?’
’Eigenlijk lopen we allemaal dag in dag uit in ons naki.’
‘Hoezo, we bedekken ‘m met anderhalve centimeter stof.’
‘Ja, maar ons naki is er toch altijd bij. Dat is toch grappig om te bedenken?’ Verder klinkt het als complete nonsens en blijft een foto van mijn naki achterwege.
Even wat anders. Mijn naakte voeten bedek ik graag met sokken en wandelschoenen. Zo deed ik dat ook vorige week voor een tocht bij Montfoort. Niet alleen de acht kilometer maakte deze tocht wandelschoenplichtig, het voerde ook nog eens (gedeeltelijk) over een enorm modderpad. Wat volgde waren een fietspad, landweg en de bebouwde kom van Montfoort. Gelukkig scheen de zon uitbundig, anders vonden we het best een saaie tocht.
Op een bepaald moment stapte ik naast het fietspad, want een hardloper rende in onze richting en een fietser naderde van achter. Ik bedacht: drie sporten ontmoeten elkaar op één punt; als ik niet naast het pad ga lopen, bumpen we gedrieën op elkaar. We kunnen allemaal raden wie even later in de sloot dobbert. Hoor ik ineens de hardloper in het voorbijgaan zeggen:
‘Nu worden je schoenen vies.’
‘Daar zijn het wandelschoenen voor.’ Hij reageerde met een bevestigende knik, grote glimlach en opgestoken duim. Ik bedoel maar, wandelschoenen zijn niet voor onder een trouwjurk, hoewel je dat bij mij zomaar kunt verwachten. Als ik nog eens trouw dan… Laat maar. Dan zou ik ze trouwens wel eerst schoonmaken. Dat doe ik tegenwoordig niet meer, want iedere wandeling lijkt gepaard te gaan met modder. Ik gleed al eens onderuit. Wacht even, eigenlijk wil ik zeggen: laat Marcel de volgende zijn, maar als ik nou eens in mijn naki wandel, dan kan het maar zo doorgaan voor modderbad.
Vergat ik toch even die buurtwhatsapp.
Bouwmaat
In die app zou de eerste foto van deze blog natuurlijk allang gedeeld zijn. Zag je al BOUWMAAT op de muts staan? Nou niet meteen denken aan die groothandel waar manlief materiaal vandaan sleept. Ik ben de bouwmaat in eigen naki, uhm, eigen persoon.
Ineens begrijp ik waarom ik vorige week, al wandelend door Wijk bij Duurstede, werd aangegaapt. Dat was niet omdat ik voor gekkie liep. Men was jaloers. Ze beseften dat ik de sterke vrouw, de bouwmaat, achter de klusser ben. Weg met klusbabe. Bouwmaat klinkt sterker. Wij zijn als klusteam mega sterkt, omdat ik blind doe wat hij vraagt. Ons huwelijk strandt niet door samen klussen.
Broekrok of zoiets
‘Irene, als jij dat ooit aantrekt, ga ik van je scheiden!’
‘Ik was niet van plan die te kopen.’
‘Mooi zo.‘
‘Maar nu bestel ik ‘m toch maar.’
‘Hoezo?’ Hij keek verschrikt.
‘Stel dat ik van je af wil, geef ik jou reden om te gaan.’
