zaterdag 30 januari 2021

Instaverhaal

Ineens het besef dat mensen meer van me zien dan ik me realiseer. Zoiets van: ik weet het wel, maar sta er niet bij stil. Op één en dezelfde dag, sterker nog, binnen een uur op de 21ste, zeiden twee onbekenden tegen mij:
    ‘Maar ik ken jou al!’

Zaterdagportret
Alles begon met dit gesprek:
    ‘Celine, weet jij een vrouw voor het zaterdagportret?’
    ‘Wat is dat?’
    ‘Dat is een tweewekelijks item in de krant, waar ik een bekende inwoner van Houten mag portretteren. Dat gaat deels over hem of haar persoonlijk en deels over de reden waarom we iemand kennen. Denk aan een ondernemer, sporter, schrijver of wat ook.’
    ‘Oh leuk, mama, wat denk je van Natasja’
    ‘Wie is Natasja?’
    ‘Mijn rijinstructeur, weet je nog?’ Ik stuurde mijn redacteur een appje met dit voorstel en kreeg bijna direct als antwoord dat zij het een goed plan vond.

Verslapen
Zo zat ik een paar dagen later bij de vrouw die Celine aan haar rijbewijs hielp. Celine was heel blij met haar, voelde zich veilig en begrepen en vond een luisterend oor wanneer het niet lukte. Ik sprak Natasja zelfs een keer aan de telefoon. Ze belde met de vraag waar Celine bleef. Celine had in de auto moeten stappen. Wat nogal moeilijk ging, want ze lag nog in bed.
    Voor de rest had Celine veel lessen nodig om in één keer te slagen. Just like her mom!

Geslaagd

Ik herinner me als de dag van gisteren hoe blij ik was met mijn rijbewijs. Het straalde van de pasfoto af, die ik vlak na het rijexamen liet maken. Het was twee dagen na mijn verjaardag, wat ik ontdekt bij nader onderzoek van mijn roze kaartje: 3 april 1996. Wat ik weet als was het vanochtend: ik wreef Marcel hard onder zijn neus dat ik in één keer slaagde. Weliswaar na veel lessen, een stuk of 60, maar wel in één keer. Mijn manneke niet. Hij had vette pech, met een slechte rijschool en spanningen. Celine herhaalde mijn voorbeeld: veel lessen en één examen. Bam! Zo moeder zo dochter, dat horen we vaker.

Interview
Zo’n half jaar nadat Celine haar roze kaartje in ontvangst nam, bevroeg ik haar instructeur. Dat was leuk! Hoe langer het gesprek duurde, hoe losser het werd. I love it! Tot het moment dat ik door mijn aantekeningen bladerde en ontdekte:
    ‘Ik heb meer dan genoeg schrijfstof, zelfs teveel. We stoppen!’ Zo gaat het altijd. Maar ja, mensen hebben zoveel te vertellen en ik hoor het graag. De gesprekken zijn altijd te kort, maar te lang voor een artikel. Het schrappen volgt… zo pijnlijk!

Instaverhaal
Na een paar afsluitende woorden, liep ik richting de voordeur en eindigde met:
    ‘Tot ooit ziens en als je nieuws hebt, hoor ik het wel.’
    ‘Ik zie jou vast snel,’ lachte Natasja.
    ‘Hoe bedoel je?’, reageerde ik verbaasd.
    ‘Ik wilde het niet bij binnenkomst zeggen, maar ik ken je langer dan vandaag.’
    ‘Huh?’ Ik moet gekeken hebben alsof buiten een giraf een olifant zoende, want ze lachte en zei: ‘Iets met Instagram en Celine?’
    ‘Oeps, Celine’s instaverhaal.’

De real me
Ineens zag ik voor me wat zij zag: Irene in pyjama, dus Irene met coup-out-of-bed en make-uploos, Irene in de keuken, Irene’s dikke r**t, Irene dansend in de kamer, Irene aan tafel, heel vaak aan tafel, want daar gebeurt het bijna allemaal. Laat Albert Heijn ons maar een sponsoren, we delen constant een pak hagelslag in die filmpjes. Let maar eens op.
    Ineens bedacht ik: hoe kon Natasja mij serieus nemen met dat in haar achterhoofd? Hoe kan iemand mij sowieso serieus nemen?

Herkend
Kwam ik na het interview thuis, zat Marloes, een vriendin van Celine, aan tafel.
    ‘Hallo, ik ben Irene, de moeder van Celine,’ zei ik, want ik kende haar niet, dus zij mij niet.
    ‘Ja, dat weet ik.’
    ‘Oh help, Instagram hè?’ Haar glimlach was voldoende antwoord. ‘En Celine bewaart al die filmpjes ook nog.’
    Ik bedacht zomaar ineens dat kind-aan-huis-2.0 ooit eens zei:
    ‘Als ik me rot voel, kijk ik de filmpjes van Celine en jou en voel me gelijk weer beter.’

Therapeutisch?

Dat is toch topf? Als dat het effect is van onze gektes, dan moet het maar. En hé, Natasja liet me ondanks alles binnen en zag mijn serieuze kant. Zij zag de journalist, die ik niet ben, maar hoe ik mezelf wel mag noemen, want ik deel informatie met de media. Toch voel ik me niet gelijkwaardig aan journalisten met wie ik tegelijkertijd op locatie ben of waar ik artikelen van lees. Wel noem ik mezelf schrijver. Schrijver van andermans verhalen. Dat is leuk!!! Een verhaal lees je met een klik op de linker foto.
    Waar die verhalen doordacht hun weg vinden, zijn Celine’s filmpjes mijn heerlijke tegenhanger. Tegenover alle doordachtheid en serieus, is daar onze spontane gekte. It’s us, deal with us!