Hoe vreemd klinkt dit:
‘Marcel, ik kwam vandaag een
collega tegen.’
De laatste keer dat ik iemand een collega noemde is zo’n eenentwintig
jaar geleden. Toen werkte ik.
Heeft Marcel ineens reden mij in de hoek te
zetten. Hij zal zeggen:
‘Jij bleef werken, de plek
veranderde.’
Binnenshuis
Als iemand mij na mijn ontslag bij Thuiszorg Stad Utrecht op waarde schatte
was hij het. Zeg maar gerust hoog. Dat is nooit veranderd. Tot op het uur van
nu is hij blij met mij in zijn leven. Wat natuurlijk logisch is, want met mij kreeg
hij handen en voeten voor het werk dat hij het meest haat: het huishouden.
Ik haat het niet, maar zeg
daarmee niet dat ik het jippiejajee-leuk vind. Ik vond het prima te doen naast
mijn buitenshuise parttime baan als gezinsverzorgende en coördinerend
uitvoerende. Tot we zwanger werden en besloten om geld in te leveren zodat ik 100%
mama kon zijn.
Ik besefte toen niet dat mensen me zouden zien als voltijds huisvrouw.
De belediging! Ik ben fulltime mum - de
kinderen zijn hoofdzaak, the housekeeping
bijzaak. En Marcel? Even denken… Doe-het-zelfzaak? Doodsoorzaak? Nee natuurlijk
niet. Hij is mijn hoofdoorzaak! Hij was tenslotte nodig voor ons ouderschap.
Pijnlijk
Gek hoe dit alles bovenkomt omdat iemand pas nog zei:
‘Oh, moet er schoongemaakt
worden? Vraag Irene, zij weet daar alles van.’ Ik weet zeker dat het niet
verkeerd bedoeld is. Ik help graag met opruimen en zo. Alleen heb ik jarenlang
opgebokst tegen mensen die op me neerkeken en zulke uitspraken meenden. Ik koos
voor stay at home momness.
Vergeet trouwens niet dat we ons allemaal
bezig houden met the housekeeping. Zelfs
met een betaalde kracht, blijft er voldoende over. Kijk jij op jezelf neer als
je huishoudelijk werk hebt gedaan? Of voel je (stiekem) de voldoening als de was
weer netjes in de kast ligt en de kamer weer even een toonzaal is? Met de nadruk op even.
Droombaan
Ga ik opnieuw bijna voorbij aan het feit dat ik mijn droom leef. Ooit
was die droom verpleegkundige, maar één droom ging verder, hoger en was groter:
thuis-blijf-moederschap. Opvoeder te zijn, als in fulltime, 100% en er overal
bij. Ik hoorde Celine’s eerste woord:
‘Mamamamamamamamam.’ Over op-waarde-schatten
gesproken. Benjamins eerste woordje was:
‘Ballll.’ Hij hield de l lang
vast. Ik was getuige van hun eerst stapje, zag het eerste tandje, hoorde het
eerste plasje op de pot. Ik was de pleister, de zoen, de zalf, de verschoner, de schouder, het
klimrek, de duwer, vanger en tiller, het dansje, het liedje, het snoepje, de
vitamientjes, de nachtzoen, de taxi en het lunchpakketje. Ik was er als eerste
bij. Qua opvoeden heb ik mijn best gedaan, soms zelf gevallen, maar altijd
opgestaan. Nog steeds coach en bovenal trots dat ik er altijd was.
Afschudden
Daarmee is het tijd de frustratie van mensen die op me neerkijken als huisvrouw
af te schudden. Ik ben werkelijk te oud om me zorgen te maken over wat men van
me denkt. Of valt het samen met het feit dat ik geen thuis-blijf-moeder meer
ben, maar freelance schrijver? Ik ben zo vaak van huis dat ik zelf moet wennen aan dit nieuwe leven. Het is
echt, of men mij nu serieus neemt of niet. Ik neem mij in elke geval serieus!
Net zoals de collega die ik
ontmoette bij de Appie. Zij herkende mij van een freelanceborrel en werd
tegelijk met mij freelance auteur voor Houtens Nieuws. We kletsten over onze
ervaringen, welke opdrachten we doen en hoe we onszelf voorstellen bij een
interview. Zij noemt zichzelf journalist, waar ik mezelf voorstel als
schrijver. Ik ben tenslotte geen opgeleid journalist.
Journalist
Eenmaal thuis vroeg ik me hardop af wanneer je journalist bent, waarop
manlief antwoordde:
‘Google, weet vast en zeker het
antwoord!’ Terwijl ik me boog over het avondeten, stelde meneer Google op de
proef en ontdekte dit bij https://www.iusmentis.com/meningsuiting/nieuws-journalistiek/wanneer-burgerjournalist/:
Je bent journalist als je informatie,
meningen of ideeën aan het publiek bekend maakt. Dit is ook van toepassing als
je niet voor een massamedium zoals kranten, televisie of radio werkt. Ook als
burger met een persoonlijke website kun je dus journalist zijn.
‘Dan ben ik al acht jaar journalist,
want ik blog mijn mening en ideeën en geef informatie al jaren weg.’ Ik steek
er mijn tong bij uit, want mezelf horen zeggen: ik ben journalist, gaat me te
ver. Het voelt oneerlijk voor de opgeleide journalist, die de diepte, wijdte en
kracht leerde van goed journalistiek.
Mooiste titel
Of vind ik het stiekem niet meer zo belangrijk om mijn waarde te vinden
in het werk en gaat het me om plezier in mijn werk. Te zien dat ik van hobby werk maakte en dat terwijl ik nog altijd mijn droombaan leef: ik ben moeder!
